Ο Γάλλος πρωθυπουργός, αμέσως μόλις γύρισε από τις διακοπές του, κάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και αποφάσισαν να εφαρμόσουν τη μεγαλύτερη δυνατή σκληρότητα προς τους τριακόσιους Αφρικανούς μετανάστες, που είχαν καταλάβει την εκκλησία Σεν Μπερνάρ και έκαναν απεργία πείνας. Οι πιο πολλοί από αυτούς τους μετανάστες είχαν πάνω από δέκα χρόνια ήδη στη Γαλλία, αλλά, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις κοινωνίες της απάνθρωπης μεταχείρισης του ανθρώπου, το επίσημο κράτος τούς είχε επί "ξύλου κρεμάμενους" για να μπορεί και η εκμετάλλευσή τους να είναι η σκληρότερη, αλλά και να τους πετάξει σαν μεταχειρισμένα κουρέλια πίσω στις χώρες προέλευσής τους, όταν θα το έκρινε αναγκαίο. Το δράμα των αδικημένων μεταναστών, που τώρα διώκονταν με τους σκληρούς νόμους Πασκουά, είχε συγκινήσει την κοινή γνώμη της χώρας και με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας είχε ξεκινήσει ένα ρεύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από τους εργαζόμενους, που σε μεγάλο βαθμό η μοίρα τους είναι κοινή στην εργασία και τη ζωή. Ολα αυτά, όμως, δε συγκίνησαν καθόλου το επίσημο κράτος της κυβέρνησης του Α. Ζιπέ που έστειλε τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας με ρόπαλα και δακρυγόνα να σπάσουν τον κλοιό αλληλεγγύης και να συλλάβουν τους μετανάστες. Κάτι τέτοιες στιγμές αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο του βάρβαρου κόσμου τους και η ουσία του πολιτισμού τους.

Π. Α.