Οσοι παρευρίσκονταν στη σχετική σκηνή, δε θα ξεχάσουν ποτέ τι συνέβη στο γνωστό Ολλανδικό χωριό Μάαστριχτ την ίδια την ημέρα της υπογραφής της περιβόητης Συνθήκης (9.12.91). Ενας περιχαρής κ. Μητσοτάκης εισόρμησε στην αίθουσα του ελληνικού Τύπου - βρισκόμαστε στο Μέγαρο Τύπου της ΕΕ - για να ανακοινώσει το νέο εθνικό θρίαμβο: Η χώρα μας είχε μόλις εκπληρώσει το όνειρο που είχε από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80 - είχε γίνει μέλος της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης και, έτσι, "τα σύνορα της χώρας μας έγιναν και σύνορα της Κοινότητας".

Ηταν το πρώτο μάθημα που πήραμε από τους ενδιαφερομένους. Δεν ήταν, όμως, το τελευταίο, καθώς, όπως φαίνεται, δεν το αφομοιώσαμε καλά. Ετσι, ήρθε και η συνέχεια: Πρώτα, ήρθε και η τελωνειακή ένωση της Τουρκίας, όπου ακούστηκαν και λόγοι κήρυξης πολέμου εναντίον μας, αλλά οι αντιδράσεις εκείνων που έχουν τα ίδια σύνορα με μας έδειξαν το μέχρι μηδενισμού περιορισμένο ενδιαφέρον τους. Σε συνέχεια, ήρθε η "κρίση των βραχονησίδων" όπου, τώρα, η σιωπή ήταν ακόμη περισσότερο χρυσός, δηλ. ακόμη στεγανότερη.Μόνον αφελείς θα πίστευαν ότι όλα τα παραπάνω είναι τυχαία. Αλλά ακόμη αφελέστεροι απαιτούνται για να υποστηριχτεί ότι η πολιτική αυτή οφείλεται στην έλλειψη διαπραγματευτικών ικανοτήτων, σε τυχαία και μοιραία λάθη ή ακόμη και σε παρεξήγηση. Τίποτε από αυτά δε φταίει. Εκείνο το οποίο φταίει είναι η πολιτική της "νέας τάξης", η πολιτική που έχει στόχο την οριοθέτηση κατά το δοκούν (ή, για να είμαστε σαφέστεροι, κατά το εκάστοτε δοκούν) των συνόρων της περιοχής μας και των άλλων.

Είναι, νομίζουμε, περιττό να υπογραμμίσουμε τους κινδύνους. Τόσο η ειρήνη στην περιοχή μας, όσο και η ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας απειλούνται σοβαρά. Ενα από τα προβλήματα που θα έχει κανείς στο μυαλό του, καθώς θα πηγαίνει στην κάλπη στις 22 Σεπτέμβρη, είναι ότι η χώρα χρειάζεται μια δύναμη που όχι μόνο να έχει προβλέψει αυτές τις κρίσιμες εξελίξεις, αλλά να είναι σε θέση να συμβάλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Μια δύναμη που δεν υποτάσσεται σε ιμπεριαλιστικά κηρύγματα και δε διέπεται από το "ρεαλισμό" της υποτέλειας ή της προθυμίας να χρησιμοποιηθεί σαν προέκταση των γνωστών κέντρων της "νέας τάξης". Μια δύναμη που δε δίστασε να πει τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμη και όταν αυτό δεν ήταν της μόδας και, μάλιστα, θεωρούνταν και "εκτός πνεύματος (νέας) εποχής".