Ως κόμμα φιλολαϊκό, προστάτης των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων, προβάλλει στο σημερινό πολιτικό σκηνικό το ΔΗΚΚΙ, και ο ιδρυτής του Δ. Τσοβόλας, στοχεύοντας στην εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας που έχει δημιουργήσει η πολιτική λιτότητας, που εφάρμοσαν διαδοχικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Φτάνουν όμως οι απλές αναφορές στα συμφέροντα των εργαζομένων για να έχει αυτή την ιδιότητα ένα κόμμα; Σίγουρα όχι. Στο πεδίο της οικονομίας - όπου οι αόριστες επικλήσεις δεν έχουν καμία αξία - το ΔΗΚΚΙ δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο...

Στόχος: "Η σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας μέσα από την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία". Αυτό είναι το "δόγμα" πάνω στην οποία στηρίζει την πολιτική του πρόταση για την οικονομία το ΔΗΚΚΙ. Αξίζει να δούμε το κάθε στοιχείο ξεχωριστά.

• ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ.Ενας όρος για τον οποίο έχουμε έμπρακτα δείγματα από τον Δ. Τσοβόλα, αφού το πρόγραμμα λιτότητας '85-'87 που εφάρμοσε ως υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ είχε αυτό το όνομα. Ομως ας επανέλθουμε στο σήμερα.

Το ΔΗΚΚΙ αναγνωρίζει πριν απ' όλα την ανάγκη να επιτευχθούν οι στόχοι της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με μόνη "ένσταση" το ότι ο τρόπος που κάθε χώρα "θα πετύχει τους στόχους είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει το κάθε κράτος - μέλος". Με αυτή την αρχή η οικονομική πολιτική, που προτείνει το ΔΗΚΚΙ, έχει - όπως σημειώνεται στις επίσημες διακηρύξεις - ως κεντρικούς στόχους τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Εδώ το ΔΗΚΚΙ αποφεύγει να τοποθετηθεί αναλυτικά, δηλώνοντας ότι η προσέγγιση των δύο στόχων θα προέλθει από την ανάπτυξη, γενικώς...

Ενα πάντως είναι το σίγουρο: Αναγνωρίζει ότι αυτό προϋποθέτει θυσίες από τον ελληνικό λαό.Προσθέτει βέβαια ότι οι μέχρι τώρα θυσίες, στις οποίες οδήγησαν οι πολιτικές λιτότητας των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν ήταν ορθές, γιατί "οι θυσίες δεν έγιναν για ανάπτυξη, αλλά για να αναδιανεμηθεί άδικα το εθνικό εισόδημα". Δεδομένη λοιπόν η ανάγκη "σταθεροποίησης" "θυσιών" ή όπως αλλιώς επιλέξει κανείς να αποκαλέσει τη λιτότητα.

• ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Οπως έχει επισημάνει επανειλημμένα ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ, Δ. Τσοβόλας, στην Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί η βαριά βιομηχανία. Είναι η αφετηριακή θέση των προτάσεων του ΔΗΚΚΙ για την "ανάπτυξη". Περιγράφοντας τις προτάσεις του σε συνέντευξη Τύπου στο "Εθνος", την 1η Σεπτέμβρη, ο Δ. Τσοβόλας είπε: "Εχουμε συγκεκριμένες προτεραιότητες που πρέπει να προσεχθούν με επενδύσεις, διότι έτσι θα λειτουργήσει και θα αναπτυχθεί η μικρομεσαία αστική και αγροτική επιχείρηση στην Ελλάδα. Πρώτη προτεραιότητα έχουν οι τομείς τουρισμός - πολιτισμός (;)...".

Ομως πέρα από το αναπτυξιακό μοντέλο που προκρίνει το ΔΗΚΚΙ, ιδιαίτερη σημασία έχει ο τρόπος που προτείνει για την προώθησή του. Συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις "κοινωνική συναίνεση".

Οπως αναλυτικά περιγράφεται στην εισήγηση του Δ. Τσοβόλα, στην 1η Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΔΗΚΚΙ, "η ανάπτυξη προϋποθέτει και την κοινωνική συναίνεση για να μη σπαταλώνται ειδικές δυνάμεις σε εσωτερικές αντιθέσεις (!!!)", δηλαδή οι διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι ...σπατάλη δυνάμεων;

Σε άλλο σημείο τονίζεται πως "η ανάγκη εθνικής επιβίωσης οδηγεί σε μια στρατηγική συμμαχία επιβίωσης τις δυνάμεις της εργασίας και τις δυνάμεις της παραγωγής σε εθνικό επίπεδο", "οι κοινωνικοί εταίροι λοιπόν με τη συνδρομή της πολιτείας καλούνται σε εθνικούς ρόλους".Οσον αφορά το συνδικαλισμό, αυτός καλείται να ..."χαράξει στρατηγική σαν δομικό στοιχείο της Δημοκρατικής Πολιτείας", που περιγράφεται παραπάνω. Παράλληλα η συνεννόηση των κοινωνικών εταίρων - κατά τον Δ. Τσοβόλα - θα γίνει μέσα από το "θεσμοθετημένο κοινωνικό διάλογο", δηλαδή μέσα από όργανα όπως η σημερινή ΟΚΕ, της οποίας ο ρόλος έχει αποσαφηνιστεί, αφού έχει δώσει την έγκρισή της για την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, που άσκησε μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ.

Τέλος όσον αφορά τις παραγωγικές επενδύσεις, ούτε λόγος δε γίνεται για το ρόλο του δημόσιου τομέα (ΟΤΕ, ΔΕΗ), αλλά αντίθετα επαφίεται στο ...φιλότιμο των επιχειρηματιών. Χαρακτηριστική είναι η έκκληση που περιέχεται στο ίδιο κείμενο: "Η επιχείρηση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ο κοινωνικός της ρόλος αποδεικνύεται μόνο με τις επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας. Μόνο έτσι καταξιώνεται στην κοινωνική συνείδηση...".

• ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ. Η ενίσχυση της "κοινωνικής προστασίας" προβάλλεται από το ΔΗΚΚΙ ως το στοιχείο διαφοροποίησής του από το σημερινό ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, των οποίων η πολιτική για τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις είναι τουλάχιστον καταστροφική. Ας δούμε όμως πόσο αληθινές είναι αυτές οι διακηρύξεις.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΔΗΚΚΙ, στις 27 Μάρτη του 1996, με αφορμή τη Διακυβερνητική Διάσκεψη των ευρωπαϊκών κρατών, που γινόταν εκείνες τις μέρες, διατύπωσε τη θέση "να θεσμοθετηθεί η κοινωνική αλληλεγγύη και προστασία" στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Στην Ελλάδα μέτρα "κοινωνικής αλληλεγγύης" έχουν εφαρμοστεί, προωθούμενα ακόμα και με σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας. Δεν ήταν άλλα από τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις επιδοτήσεις εργοδοτών μέσω των κοινοτικών κονδυλίων και τις επιδοτήσεις του ασφαλιστικού κόστους, προκειμένου να απαλλάσσονται από αυτό οι εργοδότες. Αυτή την "προστασία" οραματίζεται το ΔΗΚΚΙ;

Αποκαλυπτικό ως προς το πώς αντιμετωπίζει το ΔΗΚΚΙ το θέμα της "κοινωνικής προστασίας" είναι και το εξής: Ενώ το σύνολο των συνταξιούχων αναγνωρίζει ότι πηγή των προβλημάτων των ασφαλιστικών ταμείων είναι σήμερα το νομοθετικό πλαίσιο των δύο αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισε η ΝΔ και διατήρησε το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του Δ. Τσοβόλα δεν κάνει λόγο για την κατάργησή τους!Ακόμα και στις ανακοινώσεις που έχει εκδώσει το ΔΗΚΚΙ, για τους αγώνες των συνταξιούχων κατά καιρούς, παρότι εκφράζει την "αμέριστη υποστήριξή του" δε λέει τίποτα για το κομβικό αυτό θέμα. Δεν πιστεύουμε ότι απλά ...το ξέχασε!

• Τέλος να φτάσουμε και στις περίφημες επικλήσεις του προέδρου του ΔΗΚΚΙ, σχετικά με την οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στην 8ετία του ΠΑΣΟΚ, 1981-1989. Στα πλαίσια της συνολικής πολιτικής τακτικής του ΔΗΚΚΙ, που επιδιώκει να εμφανιστεί ως "η πραγματική συνείδηση του ΠΑΣΟΚ", ο Δ. Τσοβόλας μνημονεύει συνεχώς την περίοδο εκείνη, εξιδανικεύοντάς την και παράλληλα τονίζοντας το προσωπικό του ρόλο ως του υπουργού Οικονομικών των παροχών και του ανθρώπου που "έβαλε χέρι στο μεγάλο κεφάλαιο", όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά.

Χωρίς να επιδιώκουμε να εξαντλήσουμε το θέμα της οικονομικής πολιτικής μιας τόσο μεγάλης περιόδου, αξίζει να θυμίσουμε ορισμένα πράγματα όπως:

α) Τον ετεροχρονισμό της ΑΤΑ που εφάρμοσε ως υπουργός Οικονομικών ο Δ. Τσοβόλας, συρρικνώνοντας προς το τέλος της 8ετίας την αγοραστική δύναμη μισθών και εισοδημάτων.

β) Το περίφημο "χέρι" στις εταιρίες πετρελαιοειδών, που εξαντλήθηκε σε φορολογικούς ελέγχους, οι οποίοι ...τα βρήκαν όλα εντάξει και δεν παρενόχλησαν στο παραμικρό τις εν λόγω εταιρίες. Την ίδια περίοδο που διεξάγονταν οι "φοβεροί και τρομεροί" έλεγχοι, ο Δ. Τσοβόλας ως υπουργός Οικονομικών προώθησε τις φοροαπαλλαγές στα αποθεματικά των εταιριών, προκειμένου - όπως υποστήριζε τότε - να γίνουν "παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα". "Παραγωγικές επενδύσεις" έγιναν, μόνο που δεν ήταν στην Ελλάδα, αλλά στις ...τράπεζες της Ελβετίας, όπου διοχετεύθηκαν αυτά τα "ξεπλυμένα" κεφάλαια.

γ) Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την ίδια περίοδο το γνωστό ως "πρόστιμο της ντροπής" στο "Ριζοσπάστη" γιατί παρεξέκλινε από την εισοδηματική πολιτική.

δ) Τέλος να αναφέρουμε την άκριτη και πιστή εφαρμογή της "γραμμής Παπανδρέου" από τον Δ. Τσοβόλα, που ουδεμία αντίρρηση έφερε ποτέ, εφαρμόζοντας είτε πολιτικές σκληρής "σταθεροποιητικής" λιτότητας, είτε οργιώδεις προεκλογικές παροχές (εξ ου και το... "Τσοβόλα, δώστα όλα").

Γεράσιμος ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ