Αλλοι γράφουν τους καημούς και άλλοι τους τραγουδάνε. Κι εμείς, που "τόσο νέοι φτάσαμε ως εδώ" - για να θυμηθούμε και τον ποιητή - στην άκρη του πελάγου που ο ιδρώτας έχει το χρώμα της ελιάς, δεν ξέραμε που θα συναντηθούμε με άλλους νέους, που τους καημούς τους δεν μπορούν να τους γράψουν. Που ντρέπονται να τους τραγουδήσουν. "Oπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει" λέει ο άλλος ποιητής. Μα τούτα τα παιδιά δεν μπορούν να τον ακούσουν. Τα βυζαντινά και τα βενετσιάνικα τείχη της πόλης δεν τους λένε τίποτα. Το αρχαίο θέατρο που αγναντεύει το πέλαγο, μένει άφωνο γι' αυτά. Για λίγο πετάρισαν τα βλέφαρά τους, ταρακουνήθηκε το φυλλοκάρδι, στάθηκε το βλέμμα όταν αντίκρισαν τα περιβόλια του Θεόφιλου. Μα ύστερα, χάθηκαν πάλι στη σιωπή τους.

Κι εμείς χαμηλώναμε λίγο προς το χώμα. Κοιτάξαμε το σεμνό τους χαμόγελο και είδαμε πάλι αυτή τη χώρα. Είδαμε πάλι Ελλάδα, μα μια Ελλάδα πληγωμένη η ίδια τώρα. Τα είδαμε ντυμένα στο χακί όπως και εμείς. Αλλά η θάλασσα τα τρόμαξε. Κάτι είχαν ακούσει για τη χώρα που είναι στη μέση του πελάγου, για τη χώρα τους, αλλά ποτέ δεν την αναγνώρισαν στο χάρτη. Κάτι είχαν ακούσει για μια πολιτεία που τη λένε Αθήνα, αλλά δεν ήξεραν ότι είναι πρωτεύουσα. Μας μίλησαν λοιπόν για τη χαμοζωή. Κουβέντα βραδινή, λίγο μετά τη σκοπιά, την ώρα που και το στρατόπεδο μοιάζει μ' αυτά τα περιβόλια του Θεόφιλου. Είπαν για τις οικογένειές τους και τη φτώχεια τους. Για τη δουλιά απ' τα μικρά τους τα χωράφια. Για το σχολείο που δεν κατάφερε να τα κερδίσει. Για τα όνειρά τους που σταματάνε στον πληρωμένο έρωτα, μια καλή "τράκα", μια μεθυσμένη βόλτα στην προκυμαία. Αντε γι' αργότερα, ένα "καλό" αφεντικό, άντε και πιο πέρα η Γερμανία...

Σε πoια ταξίδια να πάρεις μαζί σου αυτά τα παιδιά. Για ποιους καινούριους κόσμους να τους μιλήσεις. Για ποια γυναίκα να τους πεις ότι τα περιμένει δίχως αντάλλαγμα, παρά μόνο την αγάπη που μπορούν να δώσουν;