Μα βέβαια, τούτες τις μέρες της επετείου του Νοέμβρη του 1973, δεν μπορούσε να λείψει και η δική του φωνή, απ' την αντιδραστική "χορωδία" των κρωγμών, κατά του πανεπιστημιακού ασύλου. Απ' όσους κάνουν, πως δεν ξέρουν ποιοι βρίσκονται πίσω από τους διάφορους "Μαχόμενους Αντάρτικους Σχηματισμούς" και οπλίζουν - με τον ένα ή άλλο τρόπο - τα χέρια των πολυποίκιλων... επαναστατών.

Για τον Γ. Μαρίνο μιλάμε και το αντίστοιχο άρθρο του στο τελευταίο τεύχος του "Οικονομικού Ταχυδρόμου". Ενα άρθρο, που δεν καταφέρεται μόνο ενάντια στο πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά φανερώνει ταυτόχρονα - μέσ' από τις γενικότερα βαθιά συντηρητικές, μεσαιωνικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις και επιχειρήματά του - τον απροσμέτρητο φόβο του αρθρογράφου, για το Πολυτεχνείο και τα μηνύματά του, τα ανεκπλήρωτα οράματα και τους στόχους του. Για το αναμφισβήτητο γεγονός, πως είκοσι τρία χρόνια μετά, τα μηνύματα αυτά παραμένουν ζωντανά, συγκινούν και συνεγείρουν τις συνειδήσεις και τις καρδιές των νέων ανθρώπων, φωτίζουν τους δικούς τους δρόμους του αγώνα και προετοιμάζουν τα δικά τους Πολυτεχνεία.

Περίσσιο το φαρμάκι και η χολή που έχυσε ο Γ. Μαρίνος. Οσος ακριβώς και ο τρόμος του...