Από όποια σκοπιά κι αν εξετάσει κανείς τα επίσημα στοιχεία των κρατικών προϋπολογισμών όλων των τελευταίων χρόνων, αβίαστα καταλήγει σε απόλυτα συμπεράσματα, όχι μόνο για την αντιλαϊκότητά τους, αλλά και για την αδιέξοδη τροχιά, στην οποία έχουν προσδέσει τη χώρα και τους εργαζόμενους οι κυβερνώντες. Οσες αλχημείες κι αν έχουν γίνει με τα διάφορα κονδύλια των προϋπολογισμών, όσες λογιστικές ...προσθαφαιρέσεις κι αν έχουν μεσολαβήσει, με όποιο περιτύλιγμα κι αν επιχείρησαν οι κατά καιρούς αρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών να τους σερβίρουν, τα επίσημα στοιχεία μιλούν από μόνα τους.

Στα πλαίσια του κρατικού προϋπολογισμού, το κράτος - δηλαδή, η εκάστοτε κυβέρνηση - εμφανίζεται ταυτόχρονα ως εισπράκτορας φόρων και εκταμιευτής κονδυλίων. Το πώς συγκεντρώνονται τα κονδύλια που απαρτίζουν τον προϋπολογισμό και ο τρόπος κατανομής των κρατικών δαπανών είναι αδιάψευστοι μάρτυρες για το χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Για τους προσανατολισμούς της. Για τον τρόπο που επιχειρεί να αναδιανείμει τα διάφορα εισοδήματα. Σε ό,τι αφορά το σκέλος των εσόδων του κράτους, δηλαδή των φόρων που πληρώνει ο ελληνικός λαός, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι πρόκειται για μια υπόθεση που σχεδόν αποκλειστικά την επωμίζονται οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και άλλοι εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα.

Στους πίνακες που δημοσιεύει σήμερα ο "Ρ", φαίνεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας την οικονομικής πολιτικής από μία άλλη σκοπιά. Από τον τρόπο που εξελίσσονται και μοιράζονται οι δαπάνες των προϋπολογισμών. Χωρίς να συνδέσει κανείς τις δαπάνες αυτές με την εξέλιξη του πληθωρισμού (από το 1990 μέχρι πέρσι αυξήθηκε τουλάχιστον 85%!), γεγονός που θα είχε σαν αποτέλεσμα πολλά από τα εμφανιζόμενα κονδύλια σε σταθερές τιμές να κινούνταν σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα, μπορεί να διακρίνει τις ...προτιμήσεις και τις προτεραιότητες των κυβερνήσεων και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τα πολυδιαφημιζόμενα μέτρα που κατά καιρούς προβάλλονται για δήθεν γενναιόδωρες αυξήσεις στα κονδύλια κοινωνικού χαρακτήρα, η εξέλιξη των δαπανών σε τέτοιους τομείς υπολείπεται ακόμα και του μέσου ποσοστού αύξησης του Τακτικού Προϋπολογισμού του κράτους. Ετσι, ενώ το άθροισμα των δαπανών του Τακτικού Προϋπολογισμού από το 1990 μέχρι και πέρσι ήταν της τάξης του 105,7%, οι δαπάνες για την Παιδεία αυξήθηκαν μόλις 97,8%, για την Υγεία και την Πρόνοια μόλις 94,3%, για τον Πολιτισμό στο ασύλληπτο ποσοστό του 11,8%! Μακράν της αύξησης του επίσημου τιμαρίθμου, εξελίχτηκαν και οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις,αφού το συνολικό κονδύλι εμφανίζεται για όλο αυτό το διάστημα αυξημένο μόνο κατά 72,3%. Αντίθετα, στην πρωτοκαθεδρία στην αύξηση των δαπανών με ποσοστό σχεδόν τριπλάσιο από την αύξηση των συνολικών δαπανών, βρίσκονται τα χρεολύσια,με το αστρονομικό ποσοστό αύξησης 695%!

Ακόμα χειρότερη είναι η εικόνα με τον τρόπο που κατανέμονται οι διάφορες δαπάνες, δηλαδή η συμμετοχή τους, στον κρατικό προϋπολογισμό. Στο σχετικό πίνακα παρουσιάζεται η ποσοστιαία συμμετοχή των διαφόρων δαπανών στο Σύνολο του Τακτικού Προϋπολογισμού το 1990 και το 1995. Στην τρίτη στήλη, εμφανίζεται η ποσοστιαία μεταβολή της συμμετοχής. Για να κατανοήσει κανείς την εξέλιξη, στην τελευταία αράδα, υπάρχει η εξέλιξη του κονδυλίου για μισθούς και συντάξεις, που το 1990 αποτελούσε το 32,24% των γενικών δαπανών και πέρσι μόλις το 22,27%.

Τις επόμενες μέρες, θα ανακοινωθούν τα κονδύλια του νέου προϋπολογισμού. Ενας προϋπολογισμός, που αναμένεται να είναι ακόμα πιο σκληρός και αδυσώπητος σε βάρος των εργαζομένων. Ενας προϋπολογισμός, που, αν τελικά δεν ανατραπεί από την οργανωμένη παρέμβαση και αντίσταση των εργαζομένων, θα οδηγήσει σε νέα κλιμάκωση και χειροτέρευση των μέχρι σήμερα στοιχείων...

Κ.