Οι Δυτικοί του τιμητές, τον χαρακτηρίζουν περίπου "παράφρονα", αλλά ο φόβος που εξέφρασε την περασμένη βδομάδα, δεν είναι ακριβώς παρανοϊκός: η σύσταση μιας δύναμης ταχείας επέμβασης από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία -είπε ο συνταγματάρχης- απειλεί σοβαρά την ασφάλεια των χωρών της Βορείου Αφρικής. Η δύναμη θα είναι σε θέση, εντός ωρών από τη λήψη σχετικής εντολής, να πλήξει οποιονδήποτε στόχο. Προσιδιάζει στην άλλοτε τρομερή δύναμη κρούσεως του Αμπού Νιντάλ, αλλά τηρεί τα προσχήματα της διεθνούς νομιμότητας: μια "τρομοκρατική ομάδα" με τακτικό στρατιωτικό μανδύα, και με το -τυπικό για τους γραφειοκράτες τύπου Βρυξελλών -παραπλανητικό όνομα "Ευρωφόρ".

Για τη Λιβύη, σαφώς προσδιορισθείσα ως "εχθρική" για τις ΗΠΑ χώρα, στο Μεσανατολικό πεδίο (και ως "υποστηρίζουσα τη διεθνή τρομοκρατία" εν γένει... ), θα πίστευε κανείς ότι η τήρηση ισορροπίας έναντι της Δύσης, προϋποθέτει αποκατάσταση των καλύτερων δυνατών σχέσεων με τις χώρες - ταγούς της Δυτικής Ευρώπης. Ως πρότινος, η Λιβύη κατέβαλε- όπως και η Τεχεράνη - προσπάθειες σ' αυτήν την κατεύθυνση, ειδικά με τη Γαλλία. Αλλά η σύσταση της δύναμης ταχείας επέμβασης προκάλεσε μια δυσανάλογη - εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον - αντίδραση από πλευράς Καντάφι.

Ο Λίβυος ηγέτης έθεσε σε κατάσταση επιφυλακής το στρατό της χώρας, άρχισε επαφές με αραβικές χώρες προκειμένου να τηρηθεί "κοινή στάση" έναντι της τετραεθνούς δύναμης και προέβη σε προειδοποιήσεις σε ιδιαίτερα οξείς τόνους: μίλησε για "αντίποινα" όπως η ενίσχυση του IRA στη Βρετανία και άλλων παρόμοιων οργανώσεων στο έδαφος των τεσσάρων συμμετεχουσών χωρών, και άφησε ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο στρατιωτικής αντιπαράθεσης. "Αν θέλουν πόλεμο, θα τον κηρύξουμε", είπε. Απάντηση δεν υπήρξε...

Μπ. Γ.