Οι κομμουνιστές και ο "Ρ" είχαν έγκαιρα προειδοποιήσει. Το εσπευσμένο των βουλευτικών εκλογών, ο προεκλογικός λόγος του ΠΑΣΟΚ και του "εκσυγχρονιστή" πλέον αρχηγού του, η πλήρης υιοθέτηση και ταύτισή τους με όλους τους αντιλαϊκούς προσανατολισμούς για την καπιταλιστική ενοποίηση στην Ευρώπη, η συνεχής επίκληση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του προγράμματος "σύγκλισης", δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία. Το ΠΑΣΟΚ εκβίασε την εκλογική του αναβάπτιση, ώστε να θέσει σε εφαρμογή, αμέσως, το πλέον επαχθές σχέδιο βίαιης ανακατανομής των εισοδημάτων. Το βάθος της αντιλαϊκότητας των μέτρων, ο βαθμός και οι ρυθμοί της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων ήταν παράμετροι που θα "έπαιζαν" - και θα "παίζουν" - μέχρι και την τελική στιγμή της ανακοίνωσης των σχετικών κυβερνητικών αποφάσεων. Οσο στους κυβερνώντες υπάρχει η αίσθηση πως βαδίζουν σε δρόμους εύκολους και χωρίς κοινωνικούς τριγμούς, όσο απέναντι στα άνομα σχέδιά τους δεν ορθώνεται το φράγμα της λαϊκής αντίστασης και των διεκδικητικών αγώνων, τόσο αυτοί θα εντείνουν την πρέσα που συνθλίβει κατακτήσεις δεκαετιών, θα σχεδιάζουν πλήρη ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών, θα προωθούν πολιτικές τυφλής εξυπηρέτησης του αδηφάγου κεφαλαίου και κοινωνικοοικονομικής εξαθλίωσης για όλο και περισσότερα στρώματα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Το τοπίο τώρα έχει ξεκαθαρίσει. Η επίθεση, που ετοιμάζεται να εξαπολύσει η κυβέρνηση ενάντια στους εργαζόμενους, θα είναι σε όλα τα μέτωπα. Με επίσημες πια παρεμβάσεις προϊδεάζουν πως τα έχουν επιλέξει και ετοιμάζονται να ανακοινώσουν ως τελικές αποφάσεις τα σενάρια εκείνα που πριν λίγο καιρό οι πάντες - ακόμα και ποικιλώνυμοι συνδαιτυμόνες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ - χαρακτήριζαν ακραία και επικίνδυνα για τον κοινωνικό ιστό και τις αντίστοιχες ισορροπίες στη χώρα. Σενάρια, που φαίνεται να επιλέχτηκαν επειδή οι εκτιμήσεις των κυβερνώντων είναι ότι "μπορούν να περάσουν". Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα επιχειρήσει να υφαρπάξει από τους εργαζόμενους μονομιάς ό,τι δεν τόλμησε να αποσπάσει η κυβέρνηση της ΝΔ στις αρχές της δεκαετίας ή αργότερα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Μόνο έτσι ερμηνεύεται η προσπάθεια πλήρους και συνολικής άλωσης και ανατροπής δεδομένων, που ούτε στα καλύτερα όνειρά της δεν είχε ονειρευτεί η άρχουσα τάξη. Αλλωστε, το πρωθυπουργικό επιτελείο και οι υπηρεσίες που ελέγχονται από τους οικονομικούς υπουργούς, είχαν - και έχουν - στη διάθεσή τους και άλλα σενάρια οικονομικής πολιτικής για το 1997, το 1998 και τα επόμενα, μέχρι το 2000, χρόνια. Σενάρια που βέβαια κατατείνουν στο ίδιο αποκρουστικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, ενδεχόμενα με άλλους ρυθμούς και διαφοροποιημένες προτεραιότητες,ανάλογα με την κινητοποίηση και λαική πίεση που θα ασκείται στην πορεία.

Η ακριβής συγκεκριμενοποίηση των μέτρων, που θα επιχειρήσει να επιβάλει η κυβέρνηση, είναι μπροστά μας. Ωστόσο, το γενικό πλαίσιο των προθέσεών της φρόντισαν να το διαλευκάνουν τις τελευταίες μέρες οι αρμόδιοι. Στον τομέα της εισοδηματικής πολιτικής σχεδιάζεται να μη δοθεί ούτε διορθωτικό ποσό για το 1996, ούτε αυξήσεις για το 1997. Ως δήθεν αντιστάθμισμα προβάλλεται η εφαρμογή του νέου μισθολογίου. Μια ταχυδακτυλουργική αλχημεία στην πραγματικότητα, αφού προβλέπεται η μείωση των ονομαστικών αποδοχών (λόγω αύξησης φορολογίας) για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, το "πάγωμα" για δεκάδες χιλιάδες άλλους στο δημόσιο τομέα και διαμόρφωση μισθών στις 31 Δεκέμβρη του 1998, σε επίπεδα πολύ κάτω από την προβλεπόμενη αύξηση του τιμαρίθμου. Ενα μισθολόγιο που νομοθετεί στην πραγματικότητα τη μακροχρόνια λιτότητα και μείωση των εισοδημάτων, αφού με διάφορα τρικ μειώνει τη βάση των αποδοχών, στην οποία θα υπολογίζονται στο εξής οι όποιες αυξήσεις. Στα φορολογικά, μόνο με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και την κατάργηση φοροαπαλλαγών, που αφορούν την ελάχιστη προστασία των λαϊκών εισοδημάτων, θα επιχειρηθεί το άλλο πλήγμα σε βάρος των εργαζομένων, με κόστος αρκετές δεκάδες χιλιάδες δραχμές για κάθε εργατική οικογένεια. Οι περιβόητες περικοπές στα κονδύλια των δαπανών είναι το άλλο μέτωπο μείωσης των εισοδημάτων. Κάθε δραχμή που κόβεται για δαπάνες που αφορούν την υγεία, την ασφάλιση, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, είναι ποσά με τα οποία θα επιβαρυνθούν οι οικογένειες των εργαζομένων και συνολικά ανέρχονται σε δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια.

Είναι φανερό πως αυτοί και μόνο οι προσανατολισμοί, στο βαθμό που οι κυβερνώντες καταφέρουν τελικά να τους εφαρμόσουν, δημιουργούν μια εντελώς καινούρια εικόνα για την κατάσταση των εργαζομένων στο δημόσιο και όχι μόνο. Η επιβολή τους δεν αλλάζει μόνο τη σημερινή οικονομική τους κατάσταση, ούτε μόνο οξύνει, ενδεχόμενα και αφόρητα, το πρόβλημα της διαβίωσης για το σύνολο των εργαζομένων. Θίγει θεμελιώδεις αρχές, κατακτήσεις και δεδομένα δεκαετιών, η άρση των οποίων είναι δυνατόν να δημιουργήσει το έδαφος πάνω στο οποίο -βασισμένη η άρχουσα τάξη με τους πολιτικούς εκφραστές της- θα επιχειρήσει πολύ σύντομα το επόμενο και ενδεχόμενα πιο σοβαρό χτύπημα. Ενα είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός: Τα συμφέροντα του πολυεθνικού και του μεγάλου ντόπιου κεφαλαίου, όπως επίσης οι σχετικές οδηγίες - εντολές εξυπηρέτησής τους, έχουν αποτυπωθεί ευκρινώς σε όλες τις κυβερνητικές επεξεργασίες για την οικονομική πολιτική των επόμενων χρόνων. Αν θα εφαρμοστούν τελικά στην ακραία τους εκδοχή ή όχι είναι ένα ζήτημα για το οποίο ο κύβος δεν έχει ριφθεί ακόμα. Ο καιρός που απομένει μέχρι την επίσημη ανακοίνωση των μέτρων είναι λίγος, αλλά ταυτόχρονα και αρκετός. Αρκετός για να συνειδητοποιηθεί ότι (λίγο - πολύ) σχεδόν ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή και δεν αποτόλμησε να επιχειρήσει το βίαιο κοινωνικό και οικονομικό εξανδραποδισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, όταν είχε απέναντί της ένα ρωμαλέο, μαζικό, αγωνιστικό, αποφασιστικό και σωστά προσανατολισμένο κίνημα. Ενα κίνημα αντίστασης, συσπείρωσης και αντεπίθεσης, που θα υποχρέωνε τους "οραματιστές" της νέας βαρβαρότητας, έστω και σε μια προσωρινή υποχώρηση, για να βρεί τη δυνάτότητα ανασύνταξης το λαικό κίνημα και οργάνωσης της αντεπίθεσής του. Μιας ανεπίθεσης με αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, για το οποίο παλεύουν οι κομμουνιστές και που έχει γίνει ανάγκη ζωής και ελπίδα προοπτικής, για το σύνολο των εργαζομένων.