Αν, όμως, τα κέρδη παρουσίασαν θεαματική αύξηση (1.476%) στην περίοδο 1991 - 1994, για την οποία έχουμε τα τελικά επίσημα στοιχεία, το ποσοστό αύξησης των ονομαστικών αυξήσεων για μισθούς και συντάξεις την ίδια περίοδο ήταν διψήφιος αριθμός και πολύ κάτω από την αύξηση του επίσημου πληθωρισμού. Η συγκεκριμένη εισοδηματική πολιτική, που εφαρμόστηκε στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είχε ως συνέπεια τη σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών και των συνταξιούχων, αλλά και αλυσιδωτές αρνητικές παρενέργειες στα πλατιά λαϊκά στρώματα και την οικονομία γενικότερα.

Ενδεικτικά της άγριας διανομής και αναδιανομής των λαϊκών εισοδημάτων, με τη μεταφορά πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών από τις τσέπες των μισθωτών και συνταξιούχων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών, είναι και τα επίσημα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά:

• Το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών και άλλων εισοδημάτων (πλην μισθωτών και συνταξιούχων), ως ποσοστό του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος αυξήθηκε από 59,7% το 1990 σε 63,1% το 1995.
• Το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώθηκε σαν ποσοστό του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος από 40,3% το 1990 σε 36,9% το 1995. Για όσους τα παραπάνω ποσοστά αυτά δε λένε τίποτε, θα το πούμε διαφορετικά.

Αν η μοιρασιά της πίτας του εθνικού εισοδήματος μεταξύ αμοιβών των εργαζομένων από τη μια και από την άλλη των επιχειρηματικών κερδών και των άλλων εισοδημάτων γινόταν με τον ίδιο τρόπο που γινόταν το 1990, τότε το 1995 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα ήταν πλουσιότεροι κατά 800 περίπου δισ. δραχμές (έπρεπε να μοιραστούν μεταξύ τους 9 τρισεκατομμύρια δραχμές αντί 8,2 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν), ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη και τα άλλα εισοδήματα έπρεπε να είναι μειωμένα κατά 800 δισ. δραχμές (να μοιραστούν δηλαδή μεταξύ τους 13,3 τρισ. δραχμές αντί 14,1 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν το 1995).

Η άδικη διανομή και ανακατανομή της πίτας του παραγόμενου πλούτου της χώρας συνεχίστηκε και το 1996. Πρόθεση της κυβέρνησης Σημίτη είναι να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή εισοδηματική πολιτική και το 1997, καθώς ήδη προανάγγειλε ότι δε θα δοθεί το διορθωτικό ποσό (για την κάλυψη της διαφοράς πληθωρισμού και εισοδηματικής πολιτικής του 1996), ούτε κάποιες ονομαστικές αυξήσεις, παρά μόνο οι αυξήσεις που προκύπτουν - για όσους δημοσίους υπαλλήλους προκύψουν - με το νέο μισθολόγιο.

Αν θα τα καταφέρει η κυβέρνηση να επιβάλει στην πράξη την παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων και το 1997, αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Κυρίως, θα εξαρτηθεί από το βαθμό αντίστασής τους, που προϋποθέτει από τη μια κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων ΟΛΩΝ μαζί των εργαζομένων και συνταξιούχων και από την άλλη να συντονίσουν τον αγώνα τους με τους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, που επίσης θίγονται από τη συγκεκριμένη πολιτική.