Μετά το τέλος της συναυλίας ζητήσαμε από το Μ. Θεοδωράκη μία δήλωση, κάτι σαν "κλείσιμο" αυτού του κύκλου συναυλιών. Αυτά που είπε μάλλον ανοίγουν παρά κλείνουν τον κύκλο. Είπε:

"Θα ήθελα να πω ένα παρά πολύ μεγάλο ευχαριστώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, σε όλους τους κομμουνιστές που το στηρίζουν, στο Πολιτικό Γραφείο, στον επίτιμο Πρόεδρο, τον φίλο μου, τον Χαρίλαο Φλωράκη, για τη μεγάλη τιμή που μου έκαναν, να μου εμπιστευτούν αυτήν την πρώτη μεγάλη εκστρατεία για τη διάσωση των αρχείων του Κόμματος.

Νομίζω ότι το αποτέλεσμα ξεπέρασε κατά πολύ ακόμα και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες μας. Υπήρχε μία πρωτοφανής στράτευση του λαού. Πέρα από τους κομμουνιστές, συμμετείχαν, όπως διαπιστώθηκε τουλάχιστον στις άλλες πόλεις, δεν ξέρω τι έγινε εδώ στην Αθήνα, από όλους τους χώρους τους κομματικούς. Ηρθαν στο προσκλητήριο, πράγμα που έδωσε μια πάνδημη, μια παλλαϊκή και θα 'λεγα και μια εθνική διάσταση σ' αυτή την προσπάθεια, όπως άλλωστε είναι το αντικείμενο, γιατί τα αρχεία του Κόμματος ανήκουν σε όλο το έθνος.

Αυτή η εκστρατεία, όπως ξέρετε πολύ καλά, συμπίπτει με την καινούρια μεγάλη επίθεση η οποία γίνεται από το καινούριο πλέγμα εξουσίας, ειδικά στο τομέα της τέχνης και του πολιτισμού. Και είναι ενδεικτικό ότι μέσα σ' αυτό το αντιπνευματικό κλίμα που έχει στόχο κυρίως να εξαφανίσει όλη την προσπάθεια που κάναμε εμείς οι Ελληνες δημιουργοί για να δημιουργήσουμε μια πραγματικά σύγχρονη, ελληνική, λαϊκή τέχνη υψηλού επιπέδου, μόνο το ΚΚΕ έχει μέχρι τώρα αντιταχθεί. Είναι σημαντικό, ιστορικό γεγονός η επερώτηση που έγινε στην άδεια Βουλή και είναι κι αυτό επίσης σημαδιακό, ότι στην άδεια Βουλή ακούστηκε για πρώτη φορά μία σφαιρική άποψη για τον πολιτισμό. Βέβαια, η επίθεση την οποία κάνει το καινούριο πλέγμα εξουσίας είναι πολύπλευρη. Είναι εθνική κατ' αρχήν. Χτυπάει, θέλει να αντικαταστήσει τους θεσμούς και τα εκλεγμένα από το λαό όργανα. Στην επίλυση των εθνικών θεμάτων, χέρι χέρι μαζί με τις ξένες δυνάμεις οι οποίες αλωνίζουν στην Ευρώπη, στην Τουρκία και στα Βαλκάνια και στη χώρα μας, σπέρνοντας διχόνοια, πολέμους κλπ. Στοχεύει στην ελληνική οικονομία, στο κοινωνικό σύνολο, στις κατακτήσεις των εργαζομένων, του ελληνικού λαού και παράλληλα, είναι κάτι που φαίνεται και επαναλαμβάνω, τον πολιτισμό, την ψυχή του. Ετσι, βλέπουμε σήμερα, εμείς οι παλιοί που από το 1942, από τις τάξεις της Αντίστασης και μετά το '44 από τις τάξεις του ΕΑΜ, χτυπιόμαστε ασταμάτητα 50 χρόνια με την "εθνικοφροσύνη" και βλέπουμε σήμερα ότι η "εθνικοφροσύνη" έχει περάσει σε μια άλλη φάση. Γιατί "εθνικοφροσύνη" ήταν και οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες των Γερμανών, ήταν κι αυτοί μια πρώτη μορφή της "εθνικοφροσύνης", ο Ράλλης, ο Τσολάκογλου κλπ. Μετά περάσαμε σε άλλες μορφές με τον εμφύλιο πόλεμο, μετά ήρθε η δεκαετία '50 - '60, σε άλλες μορφές πάλι, μετά φέρανε τη χούντα, άλλη μορφή της "εθνικοφροσύνης".

Σήμερα έχουμε μια καινούρια μορφή "εθνικοφροσύνης" και πράγματι μας έχει ξαφνιάσει γιατί είναι ηλεκτρονική. Στηρίζεται πάνω σε ηλεκτρονικά Μέσα και έχει την ευχέρεια πλέον να μπαίνει μέσα στα σπίτια μας και να επηρεάζει ακριβώς τα παιδιά μας, τη σκέψη μας, την ψυχή μας, την ψυχαγωγία μας. Βρισκόμαστε σε ένα πάρα πολύ δύσκολο και κρίσιμο στάδιο και που η λογική λέει ότι δεν μπορούμε να την πολεμήσουμε με τα ίδια μέσα. Εμείς που είμαστε έξω από αυτό το φρούριο της "εθνικοφροσύνης". Και είμεθα έξω. Και προσπαθούμε να χτυπήσουμε γύρω γύρω. Αν θελήσουμε κι εμείς να κάνουμε τις δικές μας τηλεοράσεις, τις δικές μας εφημερίδες, τις δικές μας εκπομπές, θα αποτύχουμε. Νομίζω ότι το δρόμο τον δείχνουν αυτές οι συναυλίες. Είναι ο δρόμος του λαού. Είναι ο δρόμος της αντίστασης ακριβώς σ' αυτή την ιμπεριαλιστική και σκοταδιστική επίθεση. Είναι ο δρόμος που πρέπει να συνεχιστεί".