Το χωριό είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του Ορλιακα.Μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι με το που μαθεύτηκε πως στο καφενείο σταμάτησε ο Χαρίλαος, γέμισε κόσμο. Η απάντηση έρχεται αμέσως: "Ολο το χωριό είχε φύγει έξω...". Γύρισαν το '75 με τους πρώτους επαναπατρισμούς.

"Με θυμάσαι Χαρίλαε; Ξεκίνησα απ' την πρώτη σειρά της Ρεντίνας. Σε είχα εκπαιδευτή". Συστήνεται σκέτα ως Φωφώ. "Μπουμπουλίνα" με ξέρουν, από την 5η σειρά της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ στο Λαιμό,στην Πρέσπα. Αυτό το παιδί μ' έσωσε, λέει και κοιτά περήφανα την κόρη της. Πίσω απ' αυτή τη φράση, κρύβεται μια τραγωδία. Η σφαγή χιλιάδων αγωνιστών στο Λαιμό της Πρέσπας τη μέρα που πέρναγαν προς το Βροντερό.Η Φωφώ, όντας έγκυος, χρειάστηκε μια μέρα πριν να μεταφερθεί επειγόντως στη γειτονική σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία.

"Εγώ σ' έστησα ενέδρα, όταν περνούσες για την Αλβανία, στην Αγία Βαρβάρα".Ο γέροντας λέγεται Δημήτρης Γκρισπάνης και τότε ήταν φαντάρος στον κυβερνητικό στρατό. "Τι να κάνουμε, αυτά έχει ο εμφύλιος", απαντά ο Χαρίλαος. "Ευτυχώς γλιτώσατε. Ηταν μαζί σας αντάρτης ο αδερφός μου!", ανταπαντά ο γέροντας και δίνει μ' αυτές τις λίγες λέξεις την τραγωδία που λέγεται εμφύλιος.

Η κουβέντα κυλά κατά τα "καθιερωμένα" στις συναντήσεις του Χαρίλαου με παλιούς συναγωνιστές. Για τα ναπάλμ που πέσανε και στα Χάσια,για την πρώτη σύλληψη στις Σοφάδες,για το "ανεβατό" απ' τον αφρό του γάλατος που φτιάχνεται στην τσαντίλα,για το 2.523 το "παλιό - ύψωμα", που, όμως, ήταν ο Γράμμος,για τη γυναίκα στο ΔΣΕ που "είχε ντουφέκι στο χέρι" και τις σχέσεις των δύο φύλων που "ήταν ρωμαλέες σχέσεις". Κάθε κουβέντα συναντούσε και την επιβεβαίωσή της στην ομήγυρη κι όταν ο Σπύρος Μπούμπουρας παρουσιάστηκε δηλώνοντας "ήμασταν μαζί τηλεγραφητές, μαζί και αντάρτες" γινόταν πλέον απόλυτα καθαρό, πως η εκδρομή στο χιονοδρομικό της Βασιλίτσας αναβαλλόταν...

Αργά το βράδυ, στο Σπήλαιο που κάποιοι καλοθελητές έσπευσαν να μας το συστήσουν σαν δεξιό χωριό και υποδέχτηκε τον Χαρίλαο με μια ζέστα που σκλάβωνε, όπως και το επόμενο καρδιακά ζεστό διήμερο στη Σαμαρίνα,είχαμε μάθει πλέον καλά πως μια γενιά, αυτή που την "εκδρομή" της ακολουθήσαμε, έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του αίματός της στον τόπο για τον οποίο πολέμησε. Και θυμηθήκαμε μια φράση: "εμάς, τουλάχιστον, μας ενώνει το αίμα"... Που επισήμως παραμένει αδικαίωτο.