Μπουραζάνι, γέφυρα Αώου, Μολυβδοσκέπαστη,ημέρα Τρίτη. Απ' το ύψος του φυλακίου πάνω στο σύνορο με τα κιάλια γινόμαστε μάρτυρες μιας λαθρο-συναλλαγής, που γινόταν εκείνη ακριβώς την ώρα στην ένωση του Αώου με τον Σαραντάπορο. Ναρκωτικά ή λαθρομετανάστες. Ο,τι κι αν συνέβαινε ήταν ένα δείγμα του "νέου" κόσμου, στον οποίο ζει πλέον η γειτονική πρώην Λαϊκή Δημοκρατία. Το απόγευμα, αποτοξίνωση στη Ζίτσα,με ενδιάμεσο σταθμό στον Πρωτόπαππα και θύμηση της "χαροτρομάρας", που πήραν τα τμήματα του ΔΣΕ περνώντας από κει. Συνάντηση με μια θρυλική - για την περιοχή - μορφή. Τον Αχιλλέα Πετρίτη, που το πραγματικό του όνομα είναι Βάης Πολυχρόνης,αλλά σχεδόν κανείς δεν τον ξέρει έτσι. Πήρε τ' όνομα Πετρίτης στο αντάρτικο από ένα αγριογούρουνο που ξέφευγε απ' τις ενέδρες.

"Θυμάσαι που χωρίσαμε στο Δρίσκο;", ρωτά τον Χαρίλαο. Ξεδιπλώνει τη μνήμη, για το τελευταίο αγκάλιασμα με τον Μπελογιάννη και το "θ' ανταμώσουμε στον άλλο κόσμο", που του είπε. "Σε είχα στο μυαλό μου. Για μένα που έφυγα από Λάκα Σούλι ήταν εύκολα. Για σένα, που πήγες από πάνω, ήταν δύσκολα", γυρνά την κουβέντα ξανά στην αποχώρηση των τμημάτων προς τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Κι αρχίζει πάλι ένας καταιγισμός φράσεων και ονομάτων που αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχειά τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως η "εκδρομή" δεν ήταν εκδρομή. Αυτά που λέγονται δεν αφορούν την οικολογία: "Οταν πήγες στο Μπουραζάνι", "τρία παιδιά μας χάθηκαν όταν πήγαν στο Κεράσοβο", "οι πλαγιές της Μουργκάνα ήταν γεμάτες νάρκες". Σπάει την αφήγηση για να μιλήσει για τη θρυλική "Παπέντα", το ρολόι που πήρε το '51 στις Λαϊκές Δημοκρατίες και δουλεύει ακόμα. Γυρνά την κουβέντα στα 3.500 βιβλία και την επιθυμία του να τα πάρει το Κόμμα, μαζί με τις λεπτομερείς σημειώσεις που κρατά όλα αυτά τα χρόνια...