Ηταν μια μέρα του Ιούλη ή του Αυγούστου του 1937. Στο Τμήμα Μεταγωγών Θεσσαλονίκης. Σε μια στιγμή φέραν έναν ακόμη κρατούμενο και σε λίγο τρίτον. Ο τελευταίος κάθισε στο πάτωμα κρατώντας ένα μπεγλέρι με το κεφάλι λίγο γερμένο προς τα κάτω, με βλέμμα θολό και τα χείλη του να μουρμουρίζουν.

Ρωτάει τον γράφοντα: Γιατί σ' έχουν ρε αδερφάκι;

- Για πολιτικά.

- Σ' έκοψα από την πρώτη στιγμή...

Ο προηγούμενός του θέλησε να... ικανοποιήσει μια περιέργειά του και απευθύνθηκε στον πρεζάκια:

- Γιατί, ρε πατρίδα, είσαι τόσο ζαβλακωμένος;

- Ζόρια έχω.

- Πες τα, ίσως και ξαλαφρώσεις...

- Της δικής μας στόφας φαίνεσαι.

- Ε, κάτι τέτοιο.

- Τότε ίσως γνώρισες τον "Κατιφέ";

- Ναι, τον ξέρω.

- Και τον κολλητό του;

- Κι αυτόνε.

- Πώς τον εκόβεις;

- Λίγο αψύς μου φαίνεται.

- Μέσα είσαι. Τον εχάλασα...

- Γιατί μωρέ;

- Τον φουμάραμε και με τσιγκλούσε. Του 'πα να σταματήσει. Κι εκείνος μ' είπε χέστη. Ε, και του την έμπηξα. Δεν το σήκωσα. Ημουν και μαστουρωμένος, βλέπεις. Πού να 'χαμε τώρα και καμιά ρουφηξιά... να ξεχάσω. Τώρα πάω για τα έξι ή ισόβια. Και το μόνο που με πονάει είναι τι θ' απογίνει η μάνα μου. Την πονάω...

Αυτό το περιστατικό στα κρατητήρια της 4ης Αυγούστου που τα γέμισε με κομμουνιστές και πολλούς άλλους αντιφασίστες αγωνιστές και κατά των ναρκωτικών για τη σωτηρία της νεολαίας, το θυμήθηκα όταν άκουσα τις δηλώσεις του Γ. Α. Παπανδρέου για την καλλιέργεια του χασίς στα μπαλκόνια! Α. Π.