Ο Παρίσης Αγγελίδης έστειλε στο "Ρ" τρία κείμενα για τα ναρκωτικά, που τα δημοσιεύουμε στη συνέχεια.

Γράφει λοιπόν ο Π. Αγγελίδης:

Ολες αυτές τις πληροφορίες που περιλαμβάνονται στη στήλη "Εννοιες" τις ξέρει κι ο αγράμματος χασικλής.

Δεν τα 'ξερε ο πρώην και πρόσφατα - υπουργός Παιδείας και σήμερα αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου - πτυχιούχος αμερικανικών πανεπιστημίων;

Δεν υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία ότι τα παραήξερε. Τότε πώς και γιατί άφησε να βγει από το "έρκος των οδόντων του" εκείνη η ακαταλόγιστη κουβέντα του, σύμφωνα με την οποία οι χρήστες μπορούν να καλλιεργούν το χασίς κατ' οίκον;

Αν, όπως διατείνεται, το χασίς είναι "ανώδυνο" ναρκωτικό, δε διατελεί, ωστόσο, εν αγνοία του γεγονότος, ότι ανάμεσα στα "μαλακά" και τα "σκληρά" ναρκωτικά δεν υπάρχει καμία απολύτως απόσταση. Ο μυούμενος και εθιζόμενος στα "μαλακά" δεν έχει καμία δυσκολία, είτε από περιέργεια, είτε από "ανάγκη" ή και εξαναγκασμό από πρεζάκηδες και μαφίες, να δοκιμάσει και κάποιο σκληρό, για να καταλήξει τοξικομανής.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, όταν ακόμη φοιτούσε στα αμερικανικά εκπαιδευτήρια, γνώριζε και από τις μαζικές αντιδράσεις του αμερικανικού λαού, ότι οι ιθύνοντες των ΗΠΑ, για να καθηλώσουν τους στρατιώτες τους στο Βιετνάμ, όταν αυτοί, αλλόφρονες από την κόλαση και τα βάσανα του βρώμικου πολέμου τους, λιποταχτούσαν ομαδικά, τους... εφοδίαζαν αθρόα με όλα τα είδη των ναρκωτικών (από χασίς έως ηρωίνη και μορφίνη) για να τους αποβλακώσουν και να τους κάνουν πειθήνια και άβουλα όργανα των απάνθρωπων επιδιώξεών τους.

Το μακάβριο αυτό πείραμά τους το είχαν αρχίσει νωρίτερα στη δόλια την πατρίδα μας, στον εμφύλιο πόλεμο του 1946 - '49, που μας άναψαν. Τότε είδαμε τις πρώτες φουρνιές φαντάρων εμποτισμένων με χασίς, ηρωίνη και ό,τι άλλο σχετικό έφερε ο εγκληματικά ευφάνταστος εγκέφαλός τους, προκειμένου να κάνουν το λαό μας να ξεχάσει την ιστορία του και να μετατρέψουν τη νεολαία του σε κρέας για τα όπλα τους.

Ταυτόχρονα είχε στηθεί η υποδομή - "βοήθεια" του Σχεδίου Μάρσαλ και του Δόγματος Τρούμαν, που επέβαλαν την αμερικανική μπότα στην πατρίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Και μόλις τα τελευταία χρόνια πού και πού ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι εκείνη "η βοήθεια δόθηκε με αρκετά "ανταλλάγματα" από μέρους μας", όπως γράφει στην "Καθημερινή" στις 25.5.1997 και ο αρθρογράφος της κ. Γ. Α. Λεονταρίτης. "Και πρώτα πρώτα - συνεχίζει - η Ελλάδα εξακολουθούσε και μετά τον εμφύλιο πόλεμο να αποτελεί την αμερικανική προφυλακή στα Βαλκάνια. Το δεύτερο "αντάλλαγμα" ήταν η διατήρηση του πολιτικού ελέγχου της Ελλάδας από τους Αμερικανούς στο διηνεκές" (υπογράμμιση δική μας).

Σήμερα, πενήντα χρόνια από τότε, οι κλωνοποιημένοι πολιτικοί της ελλαδικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, δεξιοί και... σοσιαλιστές, σε αγαστή συνεργασία, παίζουν το ρόλο του προπομπού της αμερικανοΝΑΤΟικής πολιτικής στα Βαλκάνια, ερίζοντας μόνο ποιος θα τον παίζει καλύτερα. Γι' αυτό αναδύεται και από το απώτερο παρελθόν και αναρριπίζεται η σεσηπυία σημαία της "Μεγάλης Ιδέας", μετονομαζόμενη και εξωραϊζόμενη ως διείσδυση, ευκαιρίας δοθείσης, στη βαλκανική ενδοχώρα και στις περιοχές της Κ. και Α. Ευρώπης. Και όχι μόνο.

Μήπως, όμως, απομακρυνθήκαμε από τη... γλαφυρή άποψη του κ. Γ. Α. Παπανδρέου περί καλλιέργειας του... αθώου χασίς στα μπαλκόνια σα να 'ναι βασιλικός στη γλάστρα; Κάθε άλλο. Ο καθένας στο είδος του και ο Γιωργάκης στο χασίσι του. Σαν πιλότος της ανίερης διείσδυσης της ιδεολογίας της μαστούρας στις αγνές, αθώες, αδαιμόνιστες συνειδήσεις των παιδιών μας, ανέλαβε να προλειάνει το έδαφος για την εδραίωση της "νέας τάξης πραγμάτων", ένας από τους γόνους της οποίας είναι και ο ίδιος.

Για κάτι τέτοιους τύπους ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέν έγραφε: "Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που κοκκινίζει ή πρέπει να κοκκινίζει, όταν χρειάζεται". Ο Γ. Α. Παπανδρέου όχι μόνο δεν κοκκινίζει, αλλά προχώρησε προκλητικότερος, επιβραβευόμενος από την κυβέρνηση Σημίτη, προφανώς για τα ανθ' ων πράττει υπέρ του εκσυγχρονισμού της πολιτικής της! Εκσυγχρονισμού που πλασάρεται τώρα με το χασισωμένο "κοινωνικό διάλογο".

Ο κίνδυνος για τη νεολαία μας προ των πυλών! Ενας μόνο τρόπος για την αντιμετώπισή του: Ο κοινός αγώνας.