Η επιβολή της πιο αδίστακτης βίας, μαζικής ή ατομικής, σαν μέσο επίτευξης του οποιουδήποτε σκοπού, βρίσκεται στο σύγχρονο κόσμο, όχι μόνο σε λανθάνουσα ετοιμότητα να ανασυρθεί κατά περίπτωση από το κοινωνικό υποσυνείδητο, αλλά κυριαρχεί σαν επίσημη ιδεολογία και κατακλύζει την κοινωνική συνείδηση.

Ακόμα και αν ξεχάσουμε τον τρόπο που καθημερινά επιχειρεί να επιβληθεί στη διεθνή σκηνή η λεγόμενη "Νέα Τάξη" σε κάθε τομέα, στρατιωτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, περιβαλλοντικό κ.ά., "παραδειγματίζοντας" την ανθρωπότητα για τις μεθόδους "νίκης", αλλά και μοιράσματος του δίκιου ή του άδικου, πάλι δεν είναι δυνατό να προσπεράσουμε το γεγονός ότι η επίσημη ιδεολογία πλημμυρίζει τις συνειδήσεις και τα αισθήματα σε όλο σχεδόν το σύγχρονο κόσμο για τον, τάχα, μοναδικό μοχλό κίνησης των πάντων, το λεγόμενο ανταγωνισμό. Με λόγια, θεωρίες και ιδεολογήματα των υποτιθέμενων σοφών, αλλά και με πράξεις των λεγόμενων πρακτικών, ο σύγχρονος άνθρωπος ποτίζεται από την αρχή "θάνατός σου η ζωή μου". Το μαθαίνει στο σχολείο, στον αθλητισμό, στη δουλιά, στο στρατό, παντού όπου έρχεται σε επαφή με οποιοδήποτε τομέα της κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για άλλη μία παραμόρφωση των προσωπικοτήτων, που έχει προκαλέσει η σύγχρονη μορφή αποξένωσης. Για παράδειγμα, μαθαίνεις πως δεν έχει σημασία η μόρφωση στο σχολείο παρά μόνο η επιτυχία έναντι αντιπάλων σε κάποια σειρά εξετάσεων. Η δεν αγαπάς το "ωραίο ταξίδι" του αθλητισμού, αλλά τη νίκη έναντι σε κάποιον αντίπαλο, ακόμα και καταστρέφοντας τη σωματική και ψυχική σου υγεία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η φράση ενός σύγχρονου καπιταλιστή, που τυχαίνει να είναι και πρόεδρος στο μεγαλύτερο αθλητικό σωματείο της χώρας, κοντεύει να μετατραπεί σε πυξίδα καθοδήγησης των εκσυγχρονιστών στην Ελλάδα. Το "δίδαγμα", που από βάθος ψυχής συμπύκνωσε από την πείρα του αυτό το σύμβολο της επιτυχίας, ήταν πως πλέον "δεν τρώει το μεγάλο ψάρι το μικρό, αλλά το γρήγορο τρώει το αργό". Γίνετε "γρήγοροι", για να φάτε ό,τι βρίσκεται μπροστά σας, διδάσκεται το παιδί στο σχολείο και ο πολίτης στη ζωή. Ο "αργός" χάνει, αλλά, επίσης, πιο πολύ χάνει με τα δικά τους πρότυπα και αξίες εκείνος που δε θέλει το παιχνίδι τους, απέχει από τους ρυθμούς που θέλουν να του παίξουν και αναζητά την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του σε άλλους δρόμους και "γήπεδα" από αυτό του ασύδοτου ανθρωποφάγου ανταγωνισμού. Τότε τον βγάζουν περιθώριο και στην ανάγκη, όταν τους στέκεται εμπόδιο, τον ξεφωνίζουν για γραφικό...

Ας αφήσουν, λοιπόν, τις υποκρισίες και την ανησυχία τους κάθε φορά που εκείνο που διδάσκουν με λόγια και πράξεις παίρνει, με κάποιες αφορμές ή σκοπιμότητες, την κανονική υλική του υπόσταση και βλέπουμε κεφάλια να ανοίγουν και "τα μυαλά στα κάγκελα...".

Επειδή η βία, μαζική ή ατομική, είναι συστατικό κομμάτι της ιδεολογίας τους, όταν τη βλέπουμε να χρησιμοποιείται φαινομενικά ανεξέλεγκτα και απρόκλητα, το μυαλό πρέπει να αναζητά, όχι τι την προκάλεσε κάθε φορά, αλλά ποιος επιδιώκει τι, από τη χρήση της. Για παράδειγμα, η άσκηση βίας βρίσκεται, έτσι και αλλιώς, πάντα παρούσα στο γεγονός αυτής καθεαυτής, της δημιουργίας και συντήρησης από πλευράς των παραγόντων των αθλητικών σωματείων, των λεγόμενων συνδέσμων των φιλάθλων. Βρίσκονται πάντα εκεί καλοοργανωμένοι, καλοταϊσμένοι (αν όχι πάντα με απ' ευθείας μισθούς, τότε με φτηνά εισιτήρια, με ταξίδια κ.ά., ανάλογα την ιεραρχία και την "προσφορά"...), ποτισμένοι με το φανατισμό, σε ετοιμότητα για πάσα χρήση... Χρόνια τώρα, έχει διαμορφωθεί πρόσφορο έδαφος, όχι μόνο με τους μηχανισμούς της ταύτισης, που με τους συμβολισμούς της οπαδοποίησης δημιουργούσε ξεχωριστά ψυχολογικά πλήθη, έτοιμα να συγκρουστούν για το όνομα, το χρώμα, τη σημαία, αλλά μέσα από τους οργανωμένους συνδέσμους να αποκτήσουν έστω προσωρινό "σκοπό ζωής" και ιδεολογία... Οταν ακούς τους σύγχρονους ηγέτες αυτών των συνδέσμων, όλο και πιο πολύ εκπλήσσεσαι πλέον, από το γεγονός ότι δεν είναι πια οι παλιοί ανεγκέφαλοι φωνακλάδες, αλλά όλο και συναντάς ανθρώπους, που μυρίζουν επαγγελματισμό, κάνουν μάνατζμεντ, γνωρίζουν οργάνωση, ακολουθούν γραμμή... Τέτοιοι "αξιωματικοί" δε λειτουργούν πλέον παρορμητικά και κατά πώς θα τους καπνίσει, αλλά αναλαμβάνουν την κινητοποίηση του κόσμου τους κατά σκοπιμότητα και κατά περίπτωση και, όπως αποδείχνεται, πάντα με το αζημίωτο... Η αυτοτέλεια, που κατά καιρούς φαίνονται να έχουν από τους προέδρους των ομάδων, είναι γιατί ή έχουν αλλάξει στρατόπεδο και παίζουν το παιχνίδι της "αντιπολίτευσης" ή λουφάζουν για μελλοντικές αποστολές. Για παράδειγμα, χρόνια πριν ακούσαμε για τη διάλυση των συνδέσμων του Παναθηναϊκού, αλλά κάθε φορά που χρειάζονται εμφανίζονται οι διάφοροι "Κόκνεϊς" και οι παραφυάδες τους.

Σε μια κοινωνία όπου απόλυτος νόμος είναι ο νόμος του ισχυροτέρου και ο τρόπος οργάνωσης των αθλητικών παιχνιδιών δεν αντανακλά παρά αυτό το νόμο, όταν κανείς βλέπει τις αντιθέσεις να οδηγούν στη βία δεν εκπλήσσεται, αλλά αναζητά τις σκοπιμότητες. Για παράδειγμα, ποιος είναι ο στόχος του κράτους που απότομα ανακάλυψε τη βία στα γήπεδα και αντί να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη διαχέει σκορπώντας την, τρομοκρατικά, σε περιοχές και πόλεις ολόκληρες; Γιατί κάθε φορά που γίνονται, υποτίθεται, εξονυχιστικοί έως και ταπεινωτικοί έλεγχοι στους φιλάθλους, τα όπλα, οι κροτίδες, οι φωτοβολίδες βρίσκονται άφθονες στα χέρια των λεγόμενων οργανωμένων φιλάθλων; Γιατί έρχεται και ξαναέρχεται με διάφορους τρόπους το ζήτημα της ιδιωτικής αστυνομίας από τις ίδιες τις ΠΑΕ; Μήπως για να μας γίνει βίωμα ο όλο και μεγαλύτερος αυθαίρετος αυταρχισμός; Η, μήπως, για να αρχίσουμε να "χωνεύουμε" την ιδέα των ιδιωτικών, των μυστικών κτλ.; Αν υποθέσουμε πως τελικά, με τούτα και με τούτα, τους γίνεται τελικά το χατίρι και καταφέρνουν να περάσουν τους ιδιωτικούς, ποιος εγγυάται πως θα είναι άσχετοι από αυτούς τους ίδιους οργανωμένους, που σήμερα δημιουργούν τα επεισόδια; Επίσης από πού ως πού ανακατεύεται στην υπόθεση η διαφορά για αρμοδιότητες και όχι μόνο για τα έσοδα του ΠΡΟ-ΠΟ μεταξύ πολιτείας και των οργάνων των ΠΑΕ; Ποιος εκβιάζει ποιον και τι θέλει να πετύχει; Εκείνοι οι 123 βουλευτές που ανησύχησαν γιατί απέκλεισαν από την ανησυχία τους το ΚΚΕ, αλλά επίσης και τους σχετικούς με το αντικείμενο βουλευτές των κομμάτων τους; Μήπως το γεγονός ότι τους υποκίνησε αθώα, όπως ομολόγησε σε τηλεοπτική εκπομπή, ο ίδιος ο βουλευτής αδελφός προέδρου μεγάλου αθλητικού σωματείου που φημίζεται για τους οργανωμένους συνδέσμους του και την "καυτή του έδρα" έχει κάποια σχέση;

Η αιτία της απρόκλητης έξαρσης της βίας των τελευταίων ημερών δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην απάντηση ενός από τα παραπάνω ερωτήματα, που, όμως, από ό,τι αποδείχνεται, διαπλέκονται μεταξύ τους και γεννούν καινούρια, με καινούριες αντιθέσεις και θίξιμο συμφερόντων. Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούν αυτοί που γεννούν και τροφοδοτούν τη βία να την αντιμετωπίσουν. Οταν ακούμε από αυτούς μέτρα, ξέρουμε πως κάτι επιδιώκουν στη διαμόρφωση των συσχετισμών, που, αργά ή γρήγορα, θα γεννήσει καινούρια βία και αδιέξοδα.

Η λύση βρίσκεται μακριά από το "παιχνίδι τους" σε ένα μαζικό αγώνα ανατροπής του βάρβαρου κόσμου τους.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ