ΤΟ 1998, μας έκανε, ήδη, ποδαρικό, αλλά ο απολογισμός της χρονιάς που πέρασε και των "ανοιχτών λογαριασμών" που μας άφησε δεν έχει ολοκληρωθεί. Σήμερα στο "Ρ" θα διαβάσετε μια ενδιαφέρουσα ανασκόπηση για το "πολιτικό", "οικονομικό", "εργατικό", αλλά και "αγροτικό" 1997. Συγκεκριμένα:

ΜΙΑ χρονιά αποκάλυψης του χαρακτήρα και της ουσίας της πολιτικής και των θέσεών του, ήταν το 1997 για το Συνασπισμό. Την επομένη των εκλογών, με τις οποίες επανήλθε στη Βουλή, το κόμμα αυτό, καθώς υποχρεώθηκε να τοποθετείται συγκεκριμένα στα ζητήματα της πολιτικής συγκυρίας, αναγκάστηκε να αποκαλύψει και το πραγματικό του πρόσωπο. Κι αυτό δεν είναι άλλο, παρά εκείνο του κόμματος της ...προγραμματικής συμπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική (σελίδες 6 - 7).

ΧΡΟΝΙΑ των μεγάλων μαγειρεμάτων, ήταν και για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Πέρασε ένας χρόνος από την αρχική εξαγγελία του πενταετούς εξοπλιστικού προγράμματος και ακόμα παραμένει άγνωστο εάν υπάρχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα και τι ακριβώς προβλέπει. Την ίδια ώρα, όλα δείχνουν ότι οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος από τα 4 δισ. δραχμές, εδραιώνοντας έτσι παραπέρα την εξάρτηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (σελίδες 8 - 9).

Η διεξαγωγή του "κοινωνικού διαλόγου" - απάτης, από τη μια, αλλά και η ένταση της αντίστασης των εργαζομένων, από την άλλη, "σφράγισε" το 1997, ένα έτος όξυνσης της επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και της κατακτήσεις της εργατικής τάξης και ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων. Με την έναρξη της νέας χρονιάς, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του άθλιου αντεργατικού "Συμφώνου Εμπιστοσύνης προς το 2000", αλλά και ένα νέο γύρο "κοινωνικού διαλόγου", αυτή τη φορά για το ασφαλιστικό, στη σκιά της "έκθεσης Σπράου" για διάλυση των πάντων στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης(σελίδες 10 - 11).

ΚΑΙ ΣΤΗΝ οικονομία μια χρονιά συνέπειας και δογματικής προσήλωσης στα αντιλαϊκά σχέδια που είχε καταστρώσει, από τον προηγούμενο χρόνο, η "εκσυγχρονιστική" εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και τον τόπο, αποδείχτηκε το 1997. Μία ήταν η πυξίδα που λειτούργησε για τους υπαλλήλους της κυβέρνησης Σημίτη: Το "όραμα" του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, η προσήλωση στην προώθηση και ικανοποίηση κάθε αξίωσης της άρχουσας τάξης και των εκπροσώπων της (σελίδες 12 - 14).

ΤΟ 1997,από την πρώτη κιόλας μέρα του, ήταν για τον κλάδο των ναυτεργατών η χειρότερη χρονιά, τουλάχιστον της τελευταίας 20ετίας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δε δίστασε, υπακούοντας τυφλά στο ισχυρότερο τμήμα του κεφαλαίου, τους εφοπλιστές, να επιβάλει μέτρα εναντίον των ναυτεργατών που δεν τόλμησε - όπως οι ίδιοι οι ναυτεργάτες λένε - καμία άλλη κυβέρνηση μέχρι σήμερα! Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σίγουρα θα μείνει στην ιστορία, όχι απλά ως εντολοδόχος των εφοπλιστών, αλλά ως ο άνθρωπος που δε δίστασε να αγγίξει και τα όρια της αυτογελοιοποίησης για να τους υπηρετήσει! (σελίδα 15).

ΤΗΝ αθλιότητα, όμως, βιώνουν και οι 700 Κούρδοι που ζουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες στις κατασκηνώσεις του υπουργείου Παιδείας στην Παλιά Πεντέλη. Ενός καταυλισμού που δε διαθέτει νερό και ρεύμα.... Και όσο ο χειμώνας δείχνει όλο και πιο απειλητικά τα ...δόντια του, τόσο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πνίγεται στη βροχή.... (σελίδες 24 - 25).

ΤΙΜΩΝΤΑΣ το έργο του μεγάλου παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού, το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών πραγματοποίησε στις 10 Δεκέμβρη εκδήλωση - παρουσίαση του βιβλίου "Δημήτρης Γληνός, ο πνευματικός ταγός", το οποίο το ΚΜΕ αφιερώνει στα 80χρονα του ΚΚΕ. Η εκδήλωση ξεκίνησε με τα λόγια του ίδιου του Δημήτρη Γληνού "προς τη νεολαία", ένα από τα αγαπημένα έργα του ίδιου του παιδαγωγού. Ο "Ρ", τιμώντας το μεγάλο δάσκαλο και αγωνιστή, δημοσιεύει σήμερα εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργου Κ. Μωραϊτη (σελίδες 16, 33).