Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τότε που ο Κ. Λουλές έφυγε για πάντα από κοντά μας. Δέκα ολόκληρα χρόνια "απουσίας". Κι όμως, ο μπάρμπα - Κώστας - όπως συνήθως το φώναζαν οι νεότεροι - δεν έλειψε από τα γεγονότα που σφράγισαν την τελευταία δεκαετία, δεν ήταν απών από τις δοκιμασίες που πέρασε το κομμουνιστικό - εργατικό κίνημα, ο λαός μας και οι λαοί όλου του κόσμου. Ηταν παρών με το μεστό, γεμάτο σοφία λόγο του, με το παράδειγμά του, με την ιστορία των πολύχρονων αγώνων του που ατσάλωνε τους κομμουνιστές, που τους γέμιζε δύναμη και κουράγιο, που τους όπλιζε με τη βεβαιότητα ότι θα τα βγάλουν πέρα, γιατί η αποστολή τους δεν εξαντλείται στην πραγματοποίηση εφήμερων σκοπών, γιατί - όπως ο ίδιος έλεγε - "πρέπει να λείψουν οι λαοί για να λείψει ο κομμουνισμός, για να λείψει το Κόμμα".Ο Κ. Λουλές ανήκει σε κείνη την κατηγορία ανθρώπων που με τη ζωή και τη δράση τους δε σφραγίζουν μόνο την εποχή τους, αλλά αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και στις επόμενες γενιές. Για την ακρίβεια, η ζωή και το έργο τους γίνονται σύμβολο και παράδειγμα για τους νέους κι έτσι περνάνε από γενιά σε γενιά, μένουν ως ανεξάντλητη πηγή φρονηματισμού.

Ο Κ. Λουλές θα μπορούσε να έχει μια άνετη ζωή χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, χωρίς αβεβαιότητες. Κι όμως, αυτός προτίμησε τον ανηφορικό δρόμο του αγώνα που του πρόσφερε διώξεις, κατατρεγμούς, φυλακές και εξορίες, αλλά και τη μεγάλη ικανοποίηση ότι υπηρετούσε τα υψηλότερα ιδανικά που μπόρεσαν να διανοηθούν ποτέ ανθρώπινα μυαλά. Να πώς περιγράφει ο ίδιος το πέρασμά του στο κομμουνιστικό κίνημα:

"Οταν ήμουν μικρός, το έχω πει πολλές φορές, ήμουνα βασιλικός, γιατί δεν ήθελα τον πόλεμο. Ελεγα, γιατί να πάμε στην Ουκρανία, γιατί να πολεμήσουμε; Ο πατέρας μου ήταν βενιζελικός. Και μου 'λεγε "γιατί παιδάκι μου; ". Μα πίστευα τότε στους βασιλικούς, γιατί δεν ήθελα τον πόλεμο. Και γελάστηκα. Τη λέω την αμαρτία μου, μέχρι το μεδούλι, μέχρι το κόκαλο. Ομως μετά, όταν έγινε η καταστροφή, φοιτητάκος τότε 17 χρόνων, έψαχνα να βρω γιατί υποφέρει ο κόσμος. Υπήρχε ανεργία, πείνα. Κι έψαχνα, γιατί αφού μπορούμε να έχουμε παραγωγή, σταματάνε τα εργοστάσια, ενώ ο κόσμος πεινάει;

Διάβασα το Αλφαβητάρι. Διάβασα κι άλλα. Διάβασα και το "Προς τους νέους" του Κροπότκιν, όπου έλεγε: Εσύ ο φοιτητής θα γίνεις γιατρός. Κι όταν ο άρρωστος πεθαίνει από την πείνα, μένει στο υπόγειο, έχει φυματίωση, τι θα του πεις; Θα του λες να μένει σε σπίτι καλό, να έχει αέρα, να τρώει καλά; Μα πώς θα μπορεί; Κι ύστερα θα πας επάνω, στο πλουσιόσπιτο και θα δεις ανθρώπους να πεθαίνουν από σπατάλη.

Κι έλεγα γω, και αναρωτιόμουνα: Γιατί; Και πήρα αυτό το δρόμο. Και έγινα κομμουνιστής. Εδώ να πω κάτι. Υπάρχει μεγαλύτερο, υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα μεγαλύτερο ιδανικό απ' αυτό; Ποιο;

Μια φορά κάποιος που τον λέγανε Σπάρτακο - υπάρχουν πολλοί Σπάρτακοι - πάλευε για να γλιτώσει τον κόσμο από τη δουλεία. Και τότε νομίζανε οι δουλοκτήτες ότι αν σταυρώνουν κατά χιλιάδες τους δούλους δε θα γινόταν η κοινωνική αλλαγή. Εγινε όμως. Ηταν ένα ιδανικό. Αργότερα ήταν η φεουδαρχία, κι έγινε η αστική επανάσταση.

Αλλά γι' αυτό εδώ, το δικό μας ιδανικό, ο Μαρξ λέει ότι περνάμε απ' την προϊστορία της ανθρωπότητας στην ιστορία της. Να γιατί ποτέ δεν μπορεί να είναι στενοχωρημένος κανένας, όσα χρόνια φυλακή και να κάνει. Γιατί είχα πάντα την ψυχή μου αναπαυμένη, όπως κάθε κομμουνιστής. Τα κύτταρά μου ήταν αναπαυμένα".

"Μπορεί να μη φτάσεις στα γεράματα. Μπορεί να το φέρει η ανάγκη του κινήματος έτσι που να δώσεις τη ζωή σου νεότερος. Μακάριοι οι ορθοστατούντες και οι ορθοβαδίζοντες μέχρι το έσχατο γήρας ή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους.

Πρέπει κανείς να αγρυπνά. Δεν έχει χαϊμαλί εδώ, δεν έχει φυλακτό να σε προφυλάσσει απ' την αμαρτία. Σ' εμάς χαϊμαλί είναι η πολιτική συνείδηση. Γι' αυτό λέω, ότι ο κομμουνιστής πρέπει να 'χει εγωισμό, κομματικό εγωισμό, να 'ναι άνθρωπος".

Να γιατί ο Κ. Λουλές ήταν, είναι και θα είναι πάντα παρών.

Γ.Π.