Λαϊκό "μπλόκο" στην αναπαλαίωση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λαϊκό "μπλόκο" στην αναπαλαίωση

"Μας έχετε κλέψει το πρόγραμμα" ή "φυλάτε εκεί που προηγουμένως φτύνατε" (!), όπως έλεγε τις προάλλες στη Βουλή ο Κ. Μητσοτάκης. Πρόκειται για μερικές από τις πολλαπλές ...κατηγορίες, που έχουν εξαπολύσει κατά καιρούς πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, μέχρι τώρα, η συνέχεια του ...κατηγορητηρίου εστιαζόταν από μέρους της ΝΔ στο ότι το ΠΑΣΟΚ "δεν ξέρει να εφαρμόσει και δεν πιστεύει" στο πρόγραμμα που έχει κλέψει. Η υπόθεση της τροπολογίας των ΔΕΚΟ κατέδειξε με ηλίου φαεινότερον τρόπο - ακόμα και στους δυσπιστούντες της αξιωματικής αντιπολίτευσης - εκείνο που "ο κόσμους το 'χει τούμπανο": Οτι, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο πιστεύει, αλλά και εφαρμόζει κατά γράμμα την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

***

Αυτή η "σιαμαία" προγραμματική και πολιτική συμφωνία, μεταξύ των δυο εταίρων του δικομματισμού, είναι λογικό να επιφέρει κραδασμούς, τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και γενικότερα στο πολιτικό σκηνικό. Η ΝΔ, από την πλευρά της, αντιμετωπίζει το άγχος του δεύτερου, που μαστίζεται από το "έλλειμμα ζωτικού χώρου", που της έχει αφαιρέσει το ΠΑΣΟΚ. Αδυνατεί να καταγραφεί ως ο αυθεντικός και, κυρίως, ως ο ικανός διαχειριστής των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Για παράδειγμα, και στην Ελλάδα, φαίνεται να επαληθεύεται εκείνο που διαπίστωσε ο μεγιστάνας Ανιέλι για τη χώρα του, την Ιταλία. Οτι, δηλαδή, "η Αριστερά (σ.σ.: εκείνο που βαφτίζουν "αριστερά" οι Ντ' Αλέμα, Σημίτης κλπ.) μπορεί να αποδειχτεί πολύ καλύτερη από τη Δεξιά"... Ας αναλογιστεί κάποιος τι συνέπειες και τι κοινωνικές αντιστάσεις προκάλεσαν οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο θέμα της ΕΑΣ, πριν από 6 χρόνια, και να τις αντιπαραβάλει με τις σημερινές, έπειτα από την επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Σημίτη, στο σύνολο, μάλιστα, των ΔΕΚΟ.

Ομως, και το ΠΑΣΟΚ, από τη δική του πλευρά, υφίσταται τις συνέπειες της ταξικής του "στοχοπροσήλωσης". Σήμερα, πολύ λιγότερος κόσμος αυταπατάται και εγκλωβίζεται στα φληναφήματα περί "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία "διαχωριστική" γραμμή που επιχειρεί να διασώσει το ΠΑΣΟΚ, στην αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ, είναι ότι εκείνο πράττει ακριβώς τα ίδια, αλλά με "πιο ανθρώπινους ρυθμούς"... Επιδιώκει να περάσει από την εποχή της κλοπής των αριστερών συνθημάτων, στην εποχή των υποσχέσεων ότι θα εφαρμόσει την "αναγκαία" διάλυση των πάντων, αλλά με "ανθρώπινο πρόσωπο". Παράλληλα, αυτή η σταυροφορία διάλυσης των πάντων εξορκίζεται στο ιδεολογικό επίπεδο σαν η "σωτήρια" λύση για τη χώρα, που, επειδή ακριβώς είναι "σωτήρια" - κατά τους εμπνευστές της - γι' αυτό είναι και "αριστερή"...

* * *

Ωστόσο, τα παραπάνω θυμίζουν τόσο πολύ θέατρο σκιών, που λίγο πείθουν, αφού, για να πειστείς με το εξόφθαλμο ψέμα, πρέπει να είσαι προδιατεθειμένος για κάτι τέτοιο. Και τα λαϊκά στρώματα μπορεί να εξαπατιούνται, να αποπροσανατολίζονται, να εγκλωβίζονται, αλλά ποτέ εθελοντικά. Για το λόγο αυτό, ο δικομματισμός χάνει τη δυναμική του παρελθόντος, στερείται του δημαγωγικού "οξυγόνου" που τον διέσωζε, γίνεται θνησιγενής, και στα μάτια του λαού και στην κάλπη. Εχει τονιστεί πολλές φορές, αλλά αξίζει να το υπενθυμίσουμε: Στις τελευταίες εκλογές, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συγκέντρωσαν τα χαμηλότερα ποσοστά που έχει λάβει ο δικομματισμός μετά τη μεταπολίτευση, ενώ ο Κ. Σημίτης είναι ο πρωθυπουργός του 41%, μόλις...

Με άλλα λόγια, οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων της ολιγαρχίας, αποδείχτηκαν, πλέον, εξόφθαλμα κάλπικες. Οχι γιατί το επιδίωξε το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Πρόκειται για αντικειμενική εξέλιξη, αφού η πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου είναι τόσο στυγνή και τόσο επιθετική (τόσο ως προς την ουσία, όσο και ως προς τον περιορισμένο χρόνο, εντός του οποίου πρέπει να υλοποιηθεί), που δεν αφήνει περιθώρια "ελιγμών" και "διαφοροποιήσεων" ανάμεσα στους εντολοδόχους της πλουτοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, και συνεπώς ο δικομματισμός, μέσω των βασικών συνιστωσών του, εισπράττουν στο εσωτερικό τους τις αναταράξεις ενός μεγαλύτερου "σεισμού", που έχει ως επίκεντρο τον ίδιο το δικομματισμό, με την κλασική του μεταπολιτευτική μορφή.

***

Πρόκειται για εξέλιξη, που από καιρό έχουν διαβλέψει τα επιτελεία της ολιγαρχίας. Και γι' αυτό το λόγο, έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για "αναστύλωση" του δικομματισμού, μέσα από την "αναπαλαίωση" και την "ανασύνθεση" των πολύχρωμων συστατικών του.

Το πρόπλασμα αυτού του "φτιασιδωμένου" και, δήθεν, "νέου" πολιτικού σκηνικού, με υλικά από το ανακυκλούμενο αντιλαϊκό πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, ακούει στο όνομα "κεντροαριστερά" - "κεντροδεξιά".

Σε αυτή τη "διαχωριστική" γραμμή, που το "γεωγραφικό" της ορόσημο είναι η συναίνεση, θα επιδιωχτεί να εμπεδωθεί ένα είδος "πολιτικής αντιπαράθεσης" που θα "ξιφουλκεί" γύρω από το αν στην ΟΝΕ πρέπει να πάμε, κυρίως, με δυσβάσταχτους φόρους, ή κυρίως, με γενικό ξεπούλημα. Που θα "ξιφουλκεί" γύρω από το αν η "διχοτόμηση" του Αιγαίου θα γίνει, κυρίως, με "ευχαριστίες" στον Κλίντον, ή, κυρίως, με "ευχαριστίες" στον Κολ.

Οι εργαζόμενοι έχουν πολλά στοιχεία για να κρίνουν και να καταδικάσουν τον "κεντρο-αριστερο-δέξιο" δικομματισμό από σήμερα. Δεν έχουν παρά να κρίνουν από σήμερα το "λίφτινγκ", που θα προκύψει μέσα από τους συμμετέχοντες σε αυτό το πολιτικό "χειρουργείο", κρίνοντας το "ρυτιδιασμένο" προσωπικό της ολιγαρχίας από τώρα. Και, τελικά, ενισχύοντας τα "μπλόκα" του αγώνα, "μπλοκάροντας" εν τη γενέσει της την επιχειρούμενη αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και προβάλλοντας τη μόνη δυνατή διέξοδο. Διέξοδο, που για το λαό δεν μπορεί να έχει άλλο προσανατολισμό, εκτός από αριστερά.

ΝίκοςΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ