Ευρώ

Οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές

επέβαλαν τα σχέδιά τους

Οι γνωστές γερμανογαλλικές διαμάχες αναφορικά με το διορισμό του Ολλανδού Ντούιζεμπεργκ ή του Γάλλου Τριχέτ στην αποφασιστικής σημασίας θέση του προέδρου της μελλοντικής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), κάθε άλλο παρά στάθηκαν ένα πολύ σοβαρό εμπόδιο στους επιδιωκόμενους στόχους της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες. Πάντως, αδιαμφισβήτητο θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι οι ισχυροί ιμπεριαλιστικοί κύκλοι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για μια ακόμα φορά έχουν επιβάλει τη θέληση και τα σχέδιά τους...

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι διαμάχες αυτές ως ένα βαθμό "είχαν ενοχλήσει το ευρω-σόου...", αφού πίσω απ' αυτές κρυβόταν το κύριο ζήτημα: Ποιος δηλαδή θα ήταν εκείνος, ο οποίος, σε τελευταία ανάλυση, θα είχε τον πρώτο λόγο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κατά συνέπεια σ' ολόκληρο το οικοδόμημα του ΕΥΡΩ, το οποίο προβλεπόταν από τη διαβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εχει ξεκάθαρα επιβεβαιωθεί ότι οι ηγεμονικές επιδιώξεις του ισχυρού γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου, διά μέσου των πολιτικών του εκπροσώπων, κατόρθωσε ακόμα μια φορά "να δώσει ένα χτύπημα στον Γάλλο εταίρο". Εταίρος, όμως, ο οποίος είχε ήδη ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των Γερμανών τον Οκτώβρη του 1993, όταν η γαλλική πλευρά συμφώνησε, προκειμένου η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να βρίσκεται μόνιμα στη γερμανική πόλη Φρανκφούρτη του Μάιν, "κάτω από τη σκιά της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Τράπεζας".

Ταυτόχρονα, όμως, οι διαμάχες αυτές έδειξαν ακόμα μια φορά ότι με την πολυδιαφημισμένη "γαλλογερμανική αρμονία" τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά... Εγινε πλέον ολοφάνερο ότι η καθιέρωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος δημιουργεί σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ των κύριων ιμπεριαλιστικών κύκλων στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστούν από προσώπου Γης...

Πέρα, όμως, απ' οτιδήποτε άλλο, μια είναι η κύρια διαπίστωση: To ουσιαστικό αποτέλεσμα της "ιστορικής" Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες δεν ήταν ο "συμβιβασμός" αναφορικά με το ποιος θα είναι ο πρόεδρος της μελλοντικής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά η θεμελιακή απόφαση για την καθιέρωση του ΕΥΡΩ, ως ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Αυτό από 1-1-1999 θα ισχύει ως "λογιστική μονάδα", ενώ από το 2002 θα τεθεί σε κυκλοφορία στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Φινλανδία και Ιρλανδία.

Το ΕΥΡΩ δεν καθιερώνεται στην Ελλάδα, η οποία είναι και η μοναδική χώρα, που δεν "προκρίθηκε", επειδή δεν έχει εκπληρώσει "τα κριτήρια σταθερότητας", τα οποία επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επίσης, δεν καθιερώνεται σε Μεγάλη Βρετανία, Δανία και Σουηδία, οι οποίες από μόνες τους δεν έχουν επιδείξει κανένα ενδιαφέρον, προκειμένου να συμμετάσχουν στην "επιχείρηση" στο παραπάνω καθορισμένο διάστημα. Και φυσικά, δεν πρόκειται να καθιερωθεί στα 23 υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης, τα οποία με δικά τους νομίσματα δε συμμετάσχουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με την καθιέρωση του ΕΥΡΩ, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, στην πραγματικότητα έχει επιβληθεί το διαβόητο σχέδιο του διαδόχου του Γερμανού καγκελάριου, Χέλμουτ Κολ, Βόλφγκανγκ Σιόιμπλε. Στο σχέδιο αυτό γίνεται λόγος για τη δημιουργία μιας "Ευρώπης - Πυρήνα" με τη συμμετοχή της Γαλλίας, αλλά με έκδηλη, όμως, την ηγετική κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας. Το σχέδιο αυτό το είχε εκπονήσει ο Σιόιμπλε το 1994 με τον τίτλο: "Σκέψεις σχετικά με την ευρωπαϊκή πολιτική". Ο "σκληρός πυρήνας" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με το ΕΥΡΩ ως ενιαίο νόμισμα και με το ισχυρό γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο ως κυρίαρχη δύναμη, επιβάλλει όρους οικονομικής κυριαρχίας...

Ετσι, λοιπόν, γίνεται εντελώς ξεκάθαρο ότι, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ιδιαίτερα αυτά της Γερμανίας, ήταν απαραίτητη η καθιέρωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών αποφάσισε την καθιέρωση του ΕΥΡΩ τη στιγμή που και τα 11 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην πραγματικότητα δεν είχαν εκπληρώσει εξ ολοκλήρου τα "κριτήρια σταθερότητας", τα οποία επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ολοφάνερο ότι οι "πατέρες" του ΕΥΡΩ θέλουν να το χρησιμοποιήσουν σαν όργανο μάχης ενάντια στο δολάριο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και στο ιαπωνικό γιέν.

Μελλοντικά, λοιπόν, το ΕΥΡΩ, όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί, στόχο έχει να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο δολάριο ως εφεδρικού νομίσματος σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε στη συνέχεια να μετατραπεί σε κυρίαρχο νόμισμα, επίσης σε παγκόσμια κλίμακα. Το ΕΥΡΩ, μέσα σε λίγα χρόνια θα ήταν δυνατόν να συνενώσει για τον εαυτό του το ένα τρίτο των παγκόσμιων εφεδρειών συναλλάγματος. Αν έτσι εξελιχθεί η κατάσταση, τότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναδεικνυόταν σ' έναν από τους πιο σπουδαίους χρηματιστικούς οργανισμούς σε παγκόσμια κλίμακα... Αρα, λοιπόν, μετά την καθιέρωση του ΕΥΡΩ, σίγουρο είναι ότι θα οξυνθούν παραπέρα οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ των κύριων κέντρων του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Τώρα, σε τίνος πλάτες θα πέσουν τα βάρη της όξυνσης των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, ασφαλώς δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς: Βέβαιο είναι ότι, στο όνομα της σταθερότητας του ΕΥΡΩ, πρόκειται να επιβληθεί στους λαούς των χωρών που συμμετέχουν σ' αυτό μια πολιτική σκληρής λιτότητας στον τομέα του δημόσιου προϋπολογισμού, η οποία θα εκφράζεται σε δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών και ξήλωμα του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας. Αυτή η αντιλαϊκή κατεύθυνση, όχι μόνο δεν πρόκειται κάποτε να σταματήσει, αλλά, αντίθετα, θα συνεχιστεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση...

Η αντικοινωνική αυτή πολιτική, που επρόκειτο να εφαρμοστεί, είχε ήδη διαφανεί στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών και Συντονισμού, η οποία είχε πραγματοποιηθεί μια μέρα πριν τη Σύνοδο Κορυφής και στα πλαίσια της οποίας είχε ψηφιστεί η έτσι αποκαλούμενη "Κοινή Δήλωση Σταθερότητας". Σ' αυτήν, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται με ιδιαίτερη αυστηρότητα ότι οι χώρες που συμμετέχουν στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα θα πρέπει να συνεχίσουν τη μείωση των ελλειμμάτων του δημόσιου προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους.

Κατά τα άλλα, το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, θα διευκολύνει και επιταχύνει τις διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου και παραγωγής, καθώς και τις μετακινήσεις επιχειρήσεων από ένα μέρος σε άλλο, κάτι που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο... Τέλος, γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι η πίεση πάνω στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας θα συνεχιστεί λόγω της "ευέλικτης" εργασίας και της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων...

Ν. Η. - Η.