Κυρίαρχη θέση στο κυβερνητικό οπλοστάσιο έχει καταλάβει πλέον η αντιμετώπιση των λαϊκών κινητοποιήσεων και των απεργιών ως ενεργειών εξ ορισμού καταδικαστέων, γιατί είναι εν δυνάμει "αντιδημοκρατικές" και "παράνομες"! Πρόκειται για ένα άλμα στον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης, το οποίο, όμως, επιβεβαιώνει και το μέγεθος της βαθιάς αντιδραστικής "στροφής", γεγονός, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, εξαιρετικά επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα και τη δημοκρατία στη χώρα. Η κυβερνητική προπαγάνδα, σε κάθε "δύσκολη" αναμέτρηση με τους μαζικούς και αποφασιστικούς αγώνες των εργαζομένων, σπεύδει να ονομάσει "μειοψηφίες" τους απεργούς και να τους προσάψει το στίγμα ότι κινούνται ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας και, άρα, "εκτός νομιμότητας"!

Το έναυσμα το έδωσε ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, ότανν τις προάλλες, εξαπέλυε από το βήμα της Βουλής "κεραυνούς" κατά των απεργών εκπαιδευτικών, ότι "είναι λίγοι" και ότι "ο λαός εκφράζεται μέσα από τη Βουλή και η Βουλή αποφασίζει", αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο αγώνας τους κινείται στα "όρια της νομιμότητας". Σύμφωνα με την πρωθυπουργική λογική, κάθε απεργία που γίνεται για να ματαιώσει ή ανατρέψει αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, που έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή, είναι απαράδεκτη και στρέφεται κατά της "πλειοψηφίας του λαού", που υποτίθεται ότι εκφράζει η κυβέρνηση. Η "μειοψηφία" δεν έχει κανένα δικαίωμα και προπάντων να αμφισβητεί στην πράξη τις κυβερνητικές επιλογές και κυρίως να παλεύει να τις αλλάξει. Πρακτική συνέπεια αυτής της επικίνδυνης αντίληψης είναι η άσκηση δικαστικών διώξεων, ακόμα και εναντίον της ΓΣΕΕ, αλλά και η χρήση της βίας και της τρομοκρατίας των ΜΑΤ, που δικαιολογούνται στο όνομα της επιβολής της "τάξης" και της "νομιμότητας"! Στο όνομα αυτό, δικαιολογείται και η νεκρανάσταση των νόμων της χούντας, που απαγορεύουν "τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων"!

Ξεχνάει, βέβαια, ότι αυτή η "νομιμότητα" είχε διαφορετικό περιεχόμενο μόλις πριν από λίγα χρόνια. Για παράδειγμα, οι ιδιωτικοποιήσεις των Δημοσίων Οργανισμών και Επιχειρήσεων ήταν παράνομες πριν από μερικά χρόνια, ενώ τώρα εντάσσονται στη "νομιμότητα". Νόμιμη ήταν η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων (8ωρο κ.ά.), ενώ τώρα έχουν περάσει στην παρανομία. Νόμιμη, ήταν, ένα ακόμα παράδειγμα, η επετηρίδα των εκπαιδευτικών, ενώ τώρα έχει ριχτεί στο "πυρ το εξώτερον". Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Σημίτη επιχειρεί να ...ξεμπερδέψει με την ταξική πάλη, ντύνοντας τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της με την "ισχύ νόμου". Στη συνέχεια, αξιώνει πλήρη υποταγή και συμμόρφωση στο "νόμο", η εφαρμογή του οποίου αναγορεύεται σε ιερή και απαραβίαστη αρχή! Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αντιδρά και αν το κάνει πρέπει να στιγματίζεται ότι "υπονομεύει τη Δημοκρατία", αφού δεν πειθαρχεί στις εντολές του "ηγεμόνα"!

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Σημίτη, στο πλαίσιο της γενικότερης επιχείρησης τρομοκράτησης και ποδηγέτησης των λαϊκών μαζών, επιδιώκει να καλλιεργήσει ένα κλίμα παραίτησής τους από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, επιστρατεύοντας και το "νόμο". Το λάθος της είναι ότι πιστεύει πως, επειδή έχει βγάλει "εκτός νόμου" τα λαϊκά συμφέροντα, θα καταφέρει να πείσει τους εργαζόμενους να σεβαστούν το "νόμο"...