16 Ιουνίου 1945. Είναι η μέρα που ο πρωτοπόρος κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ και ανυπόταχτος αγωνιστής στην πάλη για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, για την Ελλάδα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, θα φύγει από τη ζωή. Ο θάνατός του τραγικός. Κυκλωμένος, λένε οι μαρτυρίες, από τους διώκτες του, θα δώσει ο ίδιος το τέλος με το ατομικό του περίστροφο, για να περάσει στην αιωνιότητα ως σύμβολο αντίστασης και ως επιβεβαίωση της γνωστής σε όλους μας αλήθειας, πως όσο αυτός ο λαός θα βγάζει ήρωες, τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν το σκεπάζει η λήθη, το όραμα θα γίνει πραγματικότητα, ο τελικός λόγος της ιστορίας θα είναι υπέρ των ανυπεράσπιστων και των αδικημένων.

Πέρασαν πενήντα τρία χρόνια από το θάνατο του Αρη, αλλά αυτός στέκει ολόρθος μπροστά μας, ζωντανός και επιβλητικός για να μας δείξει ακόμη μια φορά το δρόμο, για να μας διδάξει την ανιδιοτελή προσήλωση στα ιδανικά του σοσιαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας, για να μας φρονηματίσει με τη φλόγα των λόγων και των έργων του. Ισως αυτό να φοβούνταν, τότε, οι εχθροί του λαϊκού κινήματος και γι' αυτό, αν και νεκρό επιχείρησαν να τον σκυλέψουν κρεμώντας το κεφάλι του, μαζί με το κεφάλι του νεκρού πιστού του αντάρτη Τζαβέλλα στο φανοστάτη των Τρικάλων. Ισως αυτό φοβούνται και σήμερα, όσοι λιβανίζουν την εικόνα του και βρίζουν τις ιδέες του, "ανασταίνουν" τον ίδιο για να θάψουν ζωντανό το κόμμα του, το ΚΚΕ, απ' τις γραμμές του οποίου πέρασε, γαλουχήθηκε, ανδρώθηκε, διαπαιδαγωγήθηκε για να γίνει λαϊκός θρύλος.

Ο Αρης Βελουχιώτης (το πραγματικό του όνομα Θανάσης Κλάρας) γεννήθηκε στη Λαμία στις 27 Αυγούστου του 1905. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια γενικά εύπορη κι είχε όλες τις δυνατότητες να ακολουθήσει μια ήσυχη ζωή, χωρίς περιπέτειες. Προτίμησε να πάρει άλλο δρόμο. Να συχνοτιστεί με τις ανησυχίες της εποχής του και να δοκιμάσει να γευτεί τις περιπέτειες των πολλών και των αδικημένων. Αν και σπούδασε γεωπόνος και είχε όλα τα μέσα να ασκήσει την επιστήμη που διδάχτηκε, προτίμησε να κατέβει στην πρωτεύουσα, όπου από πολύ νωρίς εντάχθηκε στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος κι έγινε μέλος της ΟΚΝΕ. Στη συνέχεια θα πάει στο στρατό, για να πληρώσει την ιδεολογική και πολιτική του στράτευση περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στον πειθαρχικό ουλαμό του Καλπακίου που ήταν το φρικτότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής.

Οταν θα απολυθεί από το στρατό θα ενταχθεί με όλες του τις δυνάμεις στην κομματική δουλιά, θα δουλέψει σε πολλές δύσκολες αποστολές, τόσο στην πρωτεύουσα, όσο και στην επαρχία με επιτυχία, γεγονός που οι αρχές θα το σημειώσουν θεωρώντας τον "ιδιαίτερα επικίνδυνο κομμουνιστή". Ετσι στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά θα φυλακιστεί στις φυλακές της Αίγινας και της Κέρκυρας. Με την ίδρυση του ΕΑΜ, το ΚΚΕ του εμπιστεύτηκε την αποστολή της διερεύνησης των δυνατοτήτων δημιουργίας αντάρτικου στα βουνά, ενέκρινε τις προτάσεις του και τον ανέδειξε στη θέση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ.

Ο Κλάρας, που ως αρχιαντάρτης πήρε το ψευδώνυμο Αρης Βελουχιώτης, στηριγμένος στο ΚΚΕ, είχε τη δική του συμβολή στη νεοελληνική ιστορία και το Επος της Αντίστασης. Ξεχωρίζει ανάμεσα στους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους που έγραψαν ιστορία, όχι γιατί υπήρξε απλώς μια ηγετική φυσιογνωμία ενός μεγαλειώδους κινήματος, αλλά γιατί υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία ενός συγκεκριμένου κινήματος με συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα. Ο Αρης ήταν κομμουνιστής, ήταν γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ, πιστός στρατιώτης του ακόμη κι όταν ερχόταν σε σύγκρουση με επιλογές του Κόμματος. Ακόμη κι όταν διαγράφτηκε απ' αυτό γιατί διαφώνησε με τη Βάρκιζα, δεν πολέμησε το Κόμμα. Ετσι γεννήθηκε ο Κλάρας ως Αρης Βελουχιώτης κι έτσι πέθανε. Γι' αυτό συνεχίζει ακόμη να συνεγείρει το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.