Συνεχίζουμε την παρουσίαση των σημαντικών παρεμβάσεων που έγιναν από τους προσκεκλημένους στην ημερίδα που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για την Αμυντική Βιομηχανία. Σήμερα παραθέτουμε την ομιλία του Νίκου Παππά,εκπροσώπου των εργαζόμενων στη Διοίκηση της ΕΒΟ και Προέδρου του Σωματείου των εργαζόμενων στα κεντρικά γραφεία.

"Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω από το βήμα, έτσι θα με συγχωρέστε αν δε θα μπορέσω να ανταποκριθώ, όπως οι προηγούμενοι. Είναι Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου της ΕΒΟ. Κατ' αρχήν ευχαριστώ και ευχαριστούμε από την πλευρά μας για την πρόσκληση που μας έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, να παραβρεθούμε εδώ σ' αυτή την ημερίδα.

Χαιρετίζουμε όλες αυτές τις παρεμβάσεις, που γίνονται τον τελευταίο καιρό στη Βουλή και με τις επισκέψεις που γίνονται από τους βουλευτές και του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και των υπολοίπων κομμάτων στους χώρους εργασίας, έτσι ώστε να μπορούμε κι εμείς ως εργαζόμενοι να αισθανόμαστε, ότι κάπου ενδιαφέρεται γενικότερα ο πολιτικός κόσμος και περνάει και το μήνυμα το δικό μας προς τα έξω.

Δε θέλω να κάνω κάποια παρέμβαση ειδική, γιατί δεν έχω ετοιμαστεί και για κάτι τέτοιο. Μπορώ να πω ότι ο συνάδελφος από την ΠΥΡΚΑΛ Ελευσίνας, ο Μάρκος Αλεξίου και ο Παναγιώτης Πολυμενάκος έχουν παρουσιάσει το θέμα, όπως κι εμείς ουσιαστικά κατά καιρούς με τις παρεμβάσεις μας και με τα υπομνήματά μας έχουμε τοποθετηθεί.

Θέλω να κάνω μια μικρή αναδρομή στα της Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων και να παρουσιάσω την κατάσταση που σήμερα επικρατεί. Θα ξεκινήσω ουσιαστικά από την εποχή εκείνη, το '90-91, που η πρώτη προσπάθεια "εξυγίανσης" πέρασε και από την ΕΒΟ, όπου έγιναν περίπου 600 απολύσεις, από τις 700 ή 770 που είχαν εξαγγείλει τότε, με στόχο τη δήθεν εξυγίανση και ανάπτυξη της ΕΒΟ, με το υπόλοιπο προσωπικό.

Είχε βγει τότε μια έκθεση μιας διυπουργικής επιτροπής κι αυτό θέλω να πω, ότι το παραλληλίζουμε και με τη σημερινή κατάσταση, γιατί η διυπουργική επιτροπή και σήμερα λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο. Τότε ήταν ο κ. Τσιμπλάκος υφυπουργός, στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ήταν από την ΥΠΟΒΙ, δε θυμάμαι ακριβώς τώρα τον Διευθυντή, ο Δημουλής που μας παρουσίασε κάποια στιγμή την έκθεση εξυγίανσης που είχε ως χαρακτηριστικά - ενδεχομένως και όπως θα έχουν και οι σημερινές εκθέσεις - τη συγχώνευση την ΕΒΟ με την ΠΥΡΚΑΛ, τη μεταφορά κάποιων γραμμών παραγωγής εδώ και εκεί και στο τέλος όλης αυτής της προσπάθειας δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά οι απολύσεις, η συρρίκνωση του προσωπικού.

Κανένα πρόγραμμα και κανένα σχέδιο ανάπτυξης, απολύτως τίποτα, παραγγελίες δεν υπήρχαν, εκείνο το περιβόητο "ΑΡΤΕΜΙΣ", που για μας δεν είναι περιβόητο, γιατί οι εργαζόμενοι στην ΕΒΟ πραγματικά έδωσαν ό,τι είχαν καλύτερο και καταφέρανε σε ένα μεγάλο βαθμό να το παραδώσουν, έστω όχι σε μορφή συστήματος ολοκληρωμένου. Και τώρα έχει παγώσει ουσιαστικά το "ΑΡΤΕΜΙΣ".

Ολα αυτά συνέβαλαν, η ΕΒΟ, από μια βιομηχανία που ήταν με 2.000 εργαζόμενους και πλέον, τώρα να έχει μαζί με τις θυγατρικές στο Κεφαλόβρυσο και στην Κύμη 1.600 περίπου, να καρκινοβατεί, να μην υπάρχει καθόλου παραγωγική δραστηριότητα.

Τον τελευταίο καιρό τα Σωματεία των εργαζομένων έχουν δραστηριοποιηθεί προς μια κατεύθυνση, ώστε να κάνουν γνωστό το πρόβλημα, γιατί προς τα έξω ενδεχομένως παρουσιάζονται μόνο οι εξαγγελίες της κυβέρνησης ή του υπουργού Εθνικής Αμυνας, ότι έχουν βάλει σκοπό να αναπτύξουν αυτή τη Βιομηχανία την Αμυντική, αλλά και γενικότερα. Στην πράξη, όμως, αν θα έρθει κανείς στα εργοστάσια - και έχουν έρθει και βουλευτές του ΚΚΕ και των άλλων κομμάτων - θα δει ότι τα πάντα έχουν σταματήσει.

Αυτό αποδεικνύει ότι αν καθίσουμε να το αναλύσουμε όπως έχουν κάνει και οι συνάδελφοι, υπάρχει ενδεχομένως ένας στόχος διαφορετικός από εκείνον, που εξαγγέλλεται και εκείνον που εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι: Ο στόχος της ανάπτυξης. Ενας στόχος που λέει ότι πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε, όχι με την έννοια που ενδεχομένως ο κ. Διευθυντής μάς παρουσίασε με θετικούς σκοπούς, αλλά να ιδιωτικοποιήσουμε, έτσι ώστε να απαλλαγούμε ενδεχομένως από καθετί που θα μας βάρυνε, γιατί πρέπει να προσέλθουν μέσα στη χώρα κάποιες άλλες εταιρίες, οι οποίες να αναλάβουν τα πάντα.

Βλέπουμετον τελευταίο καιρό ότι δεν έχουμε προγράμματα, παρότι εξαγγέλλονται, και θέλω να πω ότι η Επερώτηση του ΚΚΕ, που έγινε στις 26/6 την Παρασκευή, στην οποία παραβρέθηκαν εκπρόσωποι εργαζομένων από τη Μάντρα, το Λαύριο και από τα Κεντρικά Γραφεία, οι συνάδελφοι από το Αίγιο δεν μπόρεσαν να έρθουν, μάς έδωσε ένα στοιχείο. Σας λέω ειλικρινά κάποια στιγμή, όταν βγήκα από εκεί μέσα, νόμιζα ότι βρίσκομαι κάπου σε ένα χώρο τελείως ξένο και κάποια στιγμή είπα, τι τσίρκο παίζεται εδώ πέρα.

Ανέφερε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ότι, η ΕΒΟ για παράδειγμα, πήρε 20 δισεκατομμύρια από προγράμματα, όταν εμείς ξέρουμε - και με επιστολές που είναι επίσημες της Διοίκησης - ότι από το '97 και δώθε που είναι το ΕΜΠΕΑΕ που λέμε, το πρόγραμμα το εξοπλιστικό, δεν έχουμε ένα πρόγραμμα, πέρα από ένα φέτος το Φλεβάρη που υπογράφτηκε με τους Αμερικάνους με την "Κολντ" για το 5,56 χιλιοστών οπλοπολυβόλο. Δεν έχουμε τίποτα πάρει και βλέπουμε ότι άλλα λέγονται, άλλα εμφανίζονται προς τα έξω και άλλα συμβαίνουν μέσα στο χώρο μας.

Αυτά όλα τα πράγματα μας δημιουργούν κάποια ανησυχία, γιατί οπωσδήποτε κάτι ετοιμάζεται. Δεν είναι δυνατόν, τώρα, ολόκληρο υπουργείο Αμυνας να μην έχει προχωρήσει ή να μην έχει επεξεργαστεί κάποιο σχέδιο. Αλλά εμείς αυτά που βλέπουμε μας ανησυχούν, γιατί ξέρουμε, ότι οποιοδήποτε σχέδιο να έρθει δεν έχει αυτή τη χροιά της ανάπτυξης.

Στην ουσία δε μας μένει τίποτα άλλο, παρά νακινητοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, να μπορέσουμε να κάνουμε γνωστό το πρόβλημα στην πραγματική διάστασή του και κάποια στιγμή πραγματικά να πετύχουμε να παρέμβουμε, να αλλάξουμε, αν θέλετε, έστω σε ένα βαθμό την κατάσταση.

Είναι γεγονός ότι σε πολύ λίγο καιρό θα πρέπει ουσιαστικά να συμβεί κάτι. Σ' εμάς, στην ΕΒΟ αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι μισθοί. Ενώ δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι μισθοί, καθυστερούν κάποια προγράμματα που ενδεχομένως να ήταν στο σχέδιο να υπογραφούν, όπως π. χ. τα αντιαεροπορικά μικρού βεληνεκούς.

Αυτά τα προγράμματα, εδώ και καιρό, μας λένε ότι είναι έτοιμα για υπογραφή. Δεν έχουμε δουλεά, παίρνουμε δάνεια και δανεικά για να πληρωθούμε και καθόμαστε. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το διανοηθεί. Οποιοσδήποτε το ακούσει θα πει, τι γίνεται, σαμποτάρουν την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία ποιοι και πώς.

Στην ουσία όλα αυτά, παρότι είναι ξεκάθαρα και μας, τους εργαζόμενους, καμιά φορά μας αφήνουν σε αδράνεια, γιατί καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να κινηθεί κάποιος που έχει και άμεσα προβλήματα καθημερινά, που στην ουσία βέβαια ενδεχομένως δεν έχουν φτάσει σε τέτοια μεγάλη όξυνση, ώστε να κατέβει στο δρόμο και να μην τον ενδιαφέρει τίποτα, όπως κάποιες άλλες, αν θέλετε, κοινωνικές ομάδες που έχουν κατέβει ήδη.

Διαφορετικά, φαντάζομαι κι εγώ, έτσι πιστεύω σαν εργαζόμενος και σαν εκπρόσωπος εργαζομένων, ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν εμείς οι ίδιοι δεν ξεκινήσουμε, και συντονισμένα βεβαίως, γιατί δεν έχουμε τόσο μεγάλο και καλό συντονισμό και με τους συναδέλφους από τις άλλες βιομηχανίες. Πρέπει να γίνει αυτό, γιατί έχουμε τα ίδια προβλήματα και με τον ίδιο τρόπο τα αντιμετωπίζουμε και τα προσεγγίζουμε. Βλέπουμε από τις εισηγήσεις που γίνονται εδώ.

Ολα αυτά νομίζω ότι θα πρέπει να μπούνε σε κάποια τάξη, οι εργαζόμενοι να είναι καλά ενημερωμένοι, να ξέρουν γιατί παλεύουν. Και δεν παλεύουν ούτε για να ρίξουν την κυβέρνηση, ούτε για να εμφανίσουν κάποιες κομματικές ταυτότητες.

Γι' αυτό το λόγο πιστεύω ότι μια τέτοια πρωτοβουλία όπως αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος, που ελπίζω να έχει συνέχεια, έτσι ώστε να είναι και αποτελεσματική, θα βοηθήσει προς την κατεύθυνση εκείνη που όλοι οι εργαζόμενοι επιθυμούν, δηλαδή προς την ανάπτυξη της Αμυντικής Βιομηχανίας και γενικότερα της οικονομίας της χώρας.

Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά το Κομμουνιστικό Κόμμα, που μας προσκάλεσε και όλα αυτά που ουσιαστικά έχουμε να πούμε είναι κοινά και όλοι οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και των εργοστασίων στην ΕΒΟ ευχαριστούν για την πρόσκληση αυτή.