Στην κατεύθυνση που αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο - ώστε να έχει στη διάθεσή του το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό των κρατικών εσόδων - και υλοποιεί με την πολιτική της η κυβέρνηση και οι επί της πολιτικής σύμμαχοί της, δηλαδή με επιδίωξη την περαιτέρω αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος προκειμένου να επιτευχθεί ο "μεγάλος στόχος" της ΟΝΕ, έχει ξεκινήσει η διαδικασία κατάρτισης των προϋπολογισμών στην πλειοψηφία των δήμων ολόκληρης της χώρας για το 1999.

Τα πράγματα φέτος θα είναι πιο δύσκολα, ιδιαίτερα για τους κατοίκους των νέων δήμων της επαρχίας, όπως διαμορφώθηκαν με τον "Καποδίστρια". Κι αυτό γιατί παρά τις αυξημένες ανάγκες, οι δήμοι καλούνται πλέον να λειτουργήσουν με τα ίδια ή και λιγότερα κονδύλια, αφού δεν πρόκειται να πάρουν ούτε μία δραχμή παραπάνω από την κεντρική διοίκηση, σε σχέση με όσα έπαιρναν μέχρι σήμερα από τους θεσμοθετημένους υπέρ της Αυτοδιοίκησης πόρους. Γεγονός που προκύπτει και από τα ίδια τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.Οπως είναι φυσικό, η κυβέρνηση και οι πολιτικοί σύμμαχοί της βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι αυτή η πολιτική είναι δεδομένη. Το πρόβλημα για το λαϊκό κίνημα, εκτός από την ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής, βρίσκεται επιπρόσθετα στο γεγονός ότι θεωρούν δεδομένη αυτήν την πολιτική και οι αιρετοί, που στην πράξη δε φροντίζουν να αντιταχθούν σε αυτή τη λογική. Συναινούν, στηρίζουν και προωθούν τα κυβερνητικά σχέδια για τον στραγγαλισμό της Αυτοδιοίκησης, είτε επιβάλλοντας φόρους, είτε καλλιεργώντας τη θέση ότι "για όλα πρέπει να πληρώσει ο δημότης".

Παράλληλα, δε διεκδικούν τους παράνομα παρακρατηθέντες πόρους από την Αυτοδιοίκηση, που φτάνουν το 1,5 τρισ. δρχ. περίπου και αποκρύπτουν ότι αυτά τα χρήματα έχουν ήδη αρπαχτεί από τις τσέπες των δημοτών κι ενώ θα έπρεπε δεν επιστρέφονται σ' αυτούς ως συγκεκριμένα έργα και υπηρεσίες. Οτι πρόκειται για χρήματα, με τα οποία οι δήμοι θα μπορούσαν να κάνουν έργο αναγκαίο στις περιοχές τους. Εργο για το οποίο τελικά φορολογούν δεύτερη και τρίτη φορά τους δημότες...

Η ιστορία της παρακράτησης έχει μακρό παρελθόν. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές που ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρακρατούνται αυθαίρετα από τις κυβερνήσεις. Η ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων, από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι ουσιαστικά μηδαμινή. Πόροι που διέφυγαν μέσω "απαλλαγών". Αποφάσεις και πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στον οικονομικό στραγγαλισμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και δεν της επιτρέπουν να λειτουργήσει κανονικά και να παίξει τον κοινωνικό της ρόλο.

Αυτή ακριβώς η θηλιά στο λαιμό της ΤΑ οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά, όπου δεν εκφράζονται συγκεκριμένα δυναμικές αντιστάσεις, στις ιδιωτικοποιήσεις δημοτικών υπηρεσιών και στο παραπέρα χαράτσωμα των δημοτών από τους δήμους. Και αυτό γιατί οι ΟΤΑ αναγκάζονται να ψάχνουν εναγωνίως πόρους, όχι για να καλύψουν τις τεράστιες λαϊκές ανάγκες για πράσινο, παιδεία, αθλητισμό και πολιτισμό, αλλά απλά και μόνο για να λειτουργήσουν. Και οι κυβερνήσεις φρόντισαν να δώσουν στους αιρετούς εκτός από την αφορμή (την πενιχρή χρηματοδότηση των ΟΤΑ) και τα "μέσα" για την εξεύρεση των αναγκαίων, αυτών πόρων. Εσπευσαν να καταρτίσουν ένα αντιλαϊκό πλέγμα νόμων για το θεσμό, που επιτρέπει στους αιρετούς να χαρατσώνουν άγρια τους εργαζομένους για την παροχή κάθε έργου και υπηρεσίας από τους δήμους.

Εκτός από τη μαύρη του προοπτική, όμως, το γεγονός ότι αυτό το νομικό - θεσμικό πλαίσιο χρησιμοποιείται ως άλλοθι από διάφορους αιρετούς για το χαράτσωμα των δημοτών - επί της ουσίας για την υλοποίηση αυτού που στην κεντρική πολιτική σκηνή διάφοροι θεωρούν "μονόδρομο", δηλαδή την πορεία προς την ΟΝΕ - ανοίγει κι έναν θετικής προοπτικής δρόμο: Τη συνάντηση του εργατικού κινήματος που παλεύει ευθέως τον ταξικό αντίπαλο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες που όλο και περισσότερο κατανοούν πως ο εχθρός είναι κοινός.