"

Αν στα παραπάνω, προστεθεί η τρεμάμενη φωνή και το ιδροκοπημένο μέτωπο, αν συμπληρωθεί η "φωτογραφία", με την αγωνία του ανθρώπου που θέλει να πείσει πάση θυσία για τις "καλές" προθέσεις του και να διαλύσει τις "παρεξηγήσεις" που δημιουργήθηκαν γύρω από το πρόσωπό του, αν επίσης συνυπολογιστεί η αδημονία του να προλάβει να απολογηθεί σε όσο γίνεται περισσότερα ΜΜΕ, τότε τι προκύπτει;

Προκύπτει, με ακρίβεια μάλιστα, η εικόνα που εξέπεμπε ένας εκ των μελών της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" του ΠΑΣΟΚ - στον οποίο ανήκουν και τα προαναγραφέντα λόγια που μεταδόθηκαν από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις - λίγες ώρες μετά από την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και μετά τα όσα διεξήχθησαν με τους "11" στη Βουλή.

***

Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που, ηθελημένα είτε αθέλητα, λειτουργεί ως το πιστότερο και δεδομένο "δεκανίκι" μιας πολιτικής με την οποία, υποτίθεται, ότι "διαφωνεί"!

Ακόμα κι αν υπήρχαν αυταπάτες για την ουσία της παρουσίας της λεγόμενης "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" στην πολιτική σκηνή των τελευταίων χρόνων, ήρθαν τα γεγονότα της Βουλής, για να φωτίσουν την πραγματικότητα. Προφανώς, οι συμμετέχοντες σε αυτό το παιχνίδι της εξαπάτησης, δεν επιθυμούσαν τα αποκαλυπτήριά τους να συνδυαστούν και με την πλήρη γελοιοποίηση της θεωρίας περί "καλού ΠΑΣΟΚ", "κοινωνικά ευαίσθητων στελεχών", "διαφωνούντων με σοσιαλιστική συνείδηση" και όλων των υπολοίπων, που θέλουν να εμφανίζονται ότι εκπροσωπούν. Ομως, όταν παίζεις χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες και κυρίως χωρίς τα ψεύτικα τα λόγια σου να μπορούν να σε διασώσουν και να διαψεύσουν την αλήθεια των πράξεών σου, τότε είσαι αναγκασμένος να υφίστασαι ακόμα και το χειρότερο.

Πράγματι, η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ έπαθε ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει εκείνος που επιδιώκει να είναι "χρήσιμος" στην πλουτοκρατία από "ειδική", όμως, θέση. Από τη θέση, δηλαδή, του αναχώματος των λαϊκών διαθέσεων, από το "μετερίζι" του κυματοθραύστη της κοινωνικής δυσφορίας, από το "πόστο" του επιφορτισμένου με το καθήκον να εγκλωβίζει συνειδήσεις εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων στα στεγανά μιας αντιλαϊκής πολιτικής. Πώς; Μα υποκρινόμενος ότι πρεσβεύει, άλλοτε, τον "αντίποδα" (!) και άλλοτε το "κοινωνικό πρόσωπο" (!) αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής.

***

Λίγο πριν, ως γνωστόν, είχαν αποσύρει - αφού πρώτα ο Κ. Σημίτης τους απείλησε με εκλογές - εκείνο το κείμενο, στο οποίο έλεγαν ότι... δεν υποκύπτουν σε εξαναγκασμούς. Λίγο πριν, δηλαδή, αφ' ενός είχαν δώσει τη δυνατότητα να αναδυθεί στον αφρό ένας πρωθυπουργός, που πελαγοδρομούσε από τις αναταράξεις που του προκάλεσε το "μήνυμα" των εκλογών, και αφ' ετέρου "προσκάλεσαν" τους συνήθεις διαφημιστές των εξόφθαλμα "λίγων" να παρουσιάζουν τον Κ. Σημίτη σαν "πολιτικό γίγαντα"!

Βεβαίως - και για να επανέλθουμε στους όρκους πίστης, στην ΟΝΕ - σε ό,τι αφορά τους κομμουνιστές δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την "ποιότητα" και το"εύρος" των... διαφωνιών των "11" βουλευτών (άλλοτε εμφανίζονται ως "32", άλλοτε ως "22", άλλοτε ως "13" και πάει λέγοντας) απέναντι στην ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Μα, θα μας πουν ορισμένοι, η "εσωκομματική αντιπολίτευση" ποτέ δεν είπε ότι διαφωνεί με την ΟΝΕ. Η διαφωνία της με τον πρωθυπουργό έγκειται στο ότι ο τελευταίος δεν ακολουθεί τον "μη οδυνηρό" (!) δρόμο για την ΟΝΕ...

***

Πρώτον,θα σημειώσουμε με έμφαση ότι την επομένη της ψήφου εμπιστοσύνης, κανείς δε θυμήθηκε από τους "διαφωνούντες" μας να αναφερθεί στα παραμύθια περί "καλής και μη οδυνηρής ΟΝΕ". Βλέπετε, όταν πρέπει να σώσεις τον εαυτούλη σου και ό,τι έχει απομείνει από το πολιτικό σου "προφίλ", ξεχνάς για λίγο τα παραμύθια εγκλωβισμού των λαϊκών μαζών στα περί της "κοινωνικής ΟΝΕ" και υμνείς την ΟΝΕ... νέτη - σκέτη.

Δεύτερον, πώς γίνεται να διαφωνείς με τον Κ. Σημίτη, όταν στηρίζεις και υπηρετείς τα σχέδια της πλουτοκρατίας, στην προώθηση των οποίων επικεφαλής είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του; Ας δε συμφωνείς με κάποιον, προφανώς δεν τον στηρίζεις σε εκείνο ακριβώς το σημείο, σε εκείνη τη"δουλιά", που, η διεκπεραίωσή της ή όχι, αποτελεί το βασικό πεδίο επί του οποίου θα κριθεί η "ικανότητά του" από τα αφεντικά του. Η μήπως δεν είναι έτσι;

Τρίτο και βασικότερο: Οι κύριοι της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" αυτοσυστήνονται σαν η πλευρά του ΠΑΣΟΚ που είναι με το λαό... Μόνο που η βασική διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία στις μέρες μας είναι το αν ανήκεις στο "στρατόπεδο" της ΟΝΕ ή στο "στρατόπεδο" όσων αντιμάχονται την ΟΝΕ. Στα πλαίσια αυτής της διαχωριστικής γραμμής, καθορίζεται η στάση οποιουδήποτε, απέναντι, τόσο στους κερδισμένους, όσο και στα θύματα της ΟΝΕ. Οι κερδισμένοι ανήκουν στην ολιγαρχία. Το θύμα είναι ο λαός. Οι φίλοι μας της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" ή με την ΟΝΕ και τους κερδισμένους πλουτοκράτες θα είναι, ή ενάντια στην ΟΝΕ και στο πλευρό του λαού θα είναι. Μέσος δρόμος δεν υπήρχε ποτέ, πολύ περισσότερο την εποχή του... "μονόδρομου".

Είναι πασιφανές, ότι οι απαρτίζοντες την "εσωκομματική αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν κάνει την επιλογή τους. Ειδάλλως δε θα προσπαθούσαν να διασώσουν την "τιμή" τους στο πολιτικό χρηματιστήριο, αναδεικνύοντας σαν απόδειξη για την αξία των "μετοχών" τους, το πόσες πολλές φορές μπορούν μέσα σε μια μέρα να φωνάξουν "ζήτω η ΟΝΕ". Ειδάλλως, δε θα ήταν με χίλια νήματα δεμένοι με τα κέντρα νομής της εξουσίας. Ειδάλλως, θα ήταν στους δρόμους. Εκεί που ο λαός παλεύει, διεκδικεί και μάχεται για το δίκιο του. Αλλά δεν ήταν ποτέ.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ