Οι διαλαμβανόμενες διεργασίες - οι "από τα πάνω", επαναλαμβάνουμε, και όχι οι τεκταινόμενες στην κοινωνία και "από τα κάτω" - έχουν τόσο διακομματικό, όσο και εσωκομματικό χαρακτήρα.

Στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση, η διαπάλη μεταξύ της ηγετικής ομάδας, που δεν επιθυμεί την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της και πασχίζει να πείσει την ολιγαρχία ότι εκείνη είναι που διατηρεί την ικανότητα εκπροσώπησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, με τη λεγόμενη "εσωκομματική αντιπολίτευση", η οποία προσάπτει στον Κ. Σημίτη την κατηγορία ότι οδηγεί το κόμμα εκτός τροχιάς εξουσίας και ζητά από τους κεφαλαιούχους να "ποντάρουν", πλέον, επάνω της, είναι ενδεικτική.

Αλλά και στη ΝΔ, οι δημόσιες διαφοροποιήσεις, άλλοτε του Κ. Μητσοτάκη, άλλοτε του Μ. Εβερτ, και όχι μόνο, από την παρούσα ηγεσία, δηλώνουν, τόσο τη γενικότερη επικρατούσα ρευστότητα, όσο και τη δυνατότητα - στα πλαίσια αυτής της ρευστότητας - να προωθούν κάποιοι τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, παρέχοντας τα αναγκαία διαπιστευτήρια σύνεσης και σωφροσύνης. Φυσικά, τα ίδια διαπιστευτήρια παρέχει και η ίδια η ηγεσία της ΝΔ, η οποία φροντίζει να καθιστά σαφές πως, όταν ζητά εκλογές, το μόνο που δε ζητά είναι οι εκλογές... Διότι, όπως λέει και ο Γ. Παπαντωνίου, σε εποχές πορείας προς την ΟΝΕ, "δεν αντέχουμε μεγάλες εκλογικές δοκιμασίες"... Αλλωστε, η λογική που πρυτανεύει και στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι "αφήστε τον Σημίτη να τελειώσει τη βρώμικη δουλιά και μετά αναλαμβάνουμε εμείς".

***

Σε ό,τι αφορά τους επίδοξους κληρονόμους της διαχείρισης του συστήματος εκ μέρους της "κεντροαριστεράς", πραγματικά, όταν κάποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη φαιδρότητα.

Ο κ. Σημίτης προσπαθεί, ελέγχοντας το ΠΑΣΟΚ, να ελέγξει και τις διεργασίες γύρω από τη συγκρότηση του "κεντροαριστερού" σχήματος. Από την άλλη πλευρά, ο Α. Τσοχατζόπουλος θέλει να προβάλλει ως ο πιο "φερέγγυος" συνομιλητής εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο ΣΥΝ, ως εκείνος που μπορεί να πετύχει την"κεντροαριστερή σύμπραξη", αφού υποστηρίζει ότι με δική του ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ ο Ν. Κωνσταντόπουλος δε θα έχει τη δυσκολία να συνομιλήσει μαζί του, όπως λέγεται ότι έχει σήμερα με τον Κ. Σημίτη ο πρόεδρος του ΣΥΝ, στον οποίο του χρεώνει "ύπουλη" προσπάθεια να διεισδύσει στο κόμμα του. Ταυτόχρονα, από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του πρωθυπουργού, του χρεώνεται και "κλίση" προς "κεντροδεξιά" σενάρια...

Την ίδια ώρα, η τακτική του ΣΥΝ είναι αξιομνημόνευτη. Επιφανή στελέχη του, όπως ο Λ. Κύρκος, έφτασαν εν μέσω της κρίσης της υπόθεσης Οτσαλάν και στο όνομα "μιας φωτισμένης αριστερής σκέψης" (!) να ζητούν "να ανοίξει ο διάλογος και με άλλες αριστερές δυνάμεις, ιδιαίτερα όμως με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ώστε να οικοδομηθεί εκείνη η μεγάλη συνάντηση αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων" (Λ. Κύρκος - συνέντευξη στα "ΝΕΑ" την 1/3/99)! Οσο για τον πρόεδρό του, μόλις χτες κάλεσε το ΠΑΣΟΚ, όλα τα στελέχη του και την παρούσα ηγεσία του, όπως είπε, να συμβάλουν σε "προγραμματικό διάλογο μεταξύ όλων των προοδευτικών κομμάτων, για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου... και για την εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης". Προτείνουμε, κ. Κωνσταντόπουλε, ο διάλογός σας με τον κ. Σημίτη να αρχίσει την επομένη της εκτέλεσης του Οτσαλάν...

Σ' αυτό το παζλ της πολιτικής γεωμετρίας, δε λείπει η "κεντροδεξιά" του εκδοχή. Ηδη, ο κ. Μάνος έχει αναγγείλει κάθοδο με δικό του κόμμα στις ευρωεκλογές, αλλά στο αίτημα για διπλές εκλογές απαντά "όχι", οι κ. κ. Σουφλιάς και Κοντογιαννόπουλος επίσης τάσσονται παρά τω πλευρώ όσων δεν αποδέχονται το αίτημα των εκλογών και παραμένουν σε αναμονή, για να "σηματοδοτήσουν" με τη συμμετοχή τους τον "κεντροδεξιό" ή ακόμα και "οικουμενικό" χαρακτήρα κάποιου μελλοντικού εγχειρήματος.

Πολυθρύλητη είναι, δε, η περίπτωση Αβραμόπουλου. Κάποιοι θέλουν τον νυν δήμαρχο και το υπό εκκόλαψη κόμμα του σε ρόλο "μπαλαντέρ", που θα κολλήσει είτε με τους μεν είτε με τους δε, εφόσον χρειαστεί βοήθεια η επόμενη κυβερνητική πλειοψηφία για να συγκροτηθεί.

***

Ακόμα και τα δικά τους γκάλοπ δίνουν την απάντηση. Το 41,6% του πληθυσμού, με βάση την τελευταία δημοσκόπηση, είτε δεν εκτιμά ως θετική την ΟΝΕ είτε τη θεωρεί ευθέως αρνητική για το μέλλον του, ενώ το 9% δηλώνει ότι δε γνωρίζει. Την ίδια ώρα, το ...100% των εμπλεκομένων στα παραπάνω σενάρια αναφωνούν "ΟΝΕ και ξερό ψωμί". Ταυτόχρονα, το 57% των Ελλήνων θεωρεί ως μέγιστο πρόβλημα την πολιτική που παράγει ανεργία, το 37% την πολιτική που παράγει ακρίβεια, το 23% την πολιτική που παράγει προβλήματα στο χώρο της Παιδείας, το 20% την πολιτική που προκαλεί έμφραγμα στους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας. Αλήθεια, σε ποια από αυτές τις αγωνίες έρχεται να απαντήσει η ποικιλόχρωμη συγχορδία της "ευρω-σύνθλιψης";

Ομως και η υπόθεση Οτσαλάν δεν είναι αποκαλυπτική της απόστασης που χωρίζει το λαϊκό αίσθημα από τους υποτελείς απέναντι σε "συμμάχους" και "εταίρους"; Η ντροπή της παράδοσης πυροδότησε τη λαϊκή οργή κατά της πολιτικής του "ανήκομεν εις την Δύσιν" και της μετατροπής του εδάφους της χώρας σε προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ. Αλήθεια, ακούσατε κανέναν τους να ενοχλείται από τη μετατροπή της Ελλάδας σε μεταφορέα των ΝΑΤΟικών σιδερικών του θανάτου προς το Κοσσυφοπέδιο; Αντιθέτως, τσακώνονται μεταξύ τους, αν πρέπει να χαρακτηρίσουν και επισήμως "τρομοκράτη" τον κουρδικό λαό ή αν πρέπει να παραμείνουν στο ανεπισήμως. Τέτοιες "διαφωνίες" έχουν μεταξύ τους οι άνθρωποι...

Είναι φανερό, επομένως, ότι οι διεργασίες που συντελούνται μέσα στο λαό, κάθε άλλο παρά μπορεί να διευκολυνθούν και να εκπροσωπηθούν μέσω των συγκεκριμένων διεργασιών και σεναρίων, που συντελούνται στο αστικό πολιτικό σύστημα. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γι' αυτό, τελικά, σήμερα είναι η ώρα της συστράτευσης, της λαϊκής συσπείρωσης και κοινής δράσης, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για πραγματικά ριζικές αλλαγές προς το συμφέρον του λαού και του τόπου.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μέσα από την προβολή των "κινήσεων κορυφής", που συντελούνται το τελευταίο διάστημα στα "κεντρο-αριστερο-δέξια" σαλόνια, επιδιώκεται να εκτονωθούν και να εγκλωβιστούν οι λαϊκές διαθέσεις, που ζητούν άλλη πορεία της χώρας