Οσο σκύβουν τα κεφάλια οι εργαζόμενοι, όλα είναι "νόμιμα" και "εντάξει". Ουδείς νόμος, δηλαδή, παραβιάζεται, όταν εισπράττουν λειψά μεροκάματα, όταν πιέζονται αφόρητα από τα αφεντικά να εντατικοποιήσουν τη δουλιά, όταν παίζουν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους, σκαρφαλωμένοι σε σκαλωσιές ή σε κολόνες, χωρίς προστατευτικά μέτρα, όταν απολύονται και μένουν στο δρόμο, όταν δουλεύουν ανασφάλιστοι, όταν το οχτάωρο επιμηκύνεται σε εννιά ή δέκα ώρες (και αν σου αρέσει φίλε, αλλιώς μάζεψέ τα και στρίβε), όταν, τέλος, τραβάει λουκέτο η επιχείρηση και χάνουν δεδουλευμένα, αποζημιώσεις και άλλα οφειλόμενα.

Οσο, λοιπόν, το ξαναλέμε, οι εργαζόμενοι έχουν σκυμμένο κεφάλι, όλα "τελούν εν νομιμότητι" και ο χορός της εκμετάλλευσης και της αδικίας καλά κρατεί. Εάν, όμως, ο κόμπος φτάσει στο χτένι, εάν το ποτήρι της οργής ξεχειλίσει και οι εργαζόμενοι σηκωθούν για να ζητήσουν κάτι από αυτά που τους κλέβουν, α, τότε, αρχίζει η παράβαση του Νόμου εκ μέρους τους και καλά ξεμπερδέματα! Τα θύματα του κοινωνικού συστήματος μετατρέπονται αυθωρεί σε θύτες, σε αδικοπράκτες και, ως εκ τούτου, επιτρέπεται και να λοιδορηθούν ως "ταραχοποιοί" και να ξυλοφορτωθούν και να παραπεμφθούν σε "αγροτοδικεία" ή άλλα εδώλια. Εάν δε, παρά ταύτα, επιμένουν στον αγώνα τους, ε, τότε οι κινητοποιήσεις τους κηρύσσονται από τα αρμόδια δικαστήρια "παράνομες και καταχρηστικές". Και βάσει μιας τέτοιας απόφασης, η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει ακόμη και στην επιστράτευση των απεργών. "Οπλα, παλάσκες και κάτω οι μάσκες"!

Είναι εξόφθαλμο, νομίζω, το γεγονός ότι με τέτοιου είδους δικαστικές αποφάσεις καταστρατηγείται, ή, μάλλον, καταργείται το δικαίωμα της απεργίας. Το θέμα μας, όμως, και το ερώτημα επί του παρόντος δεν είναι να δούμε πόση δημοκρατία υπάρχει στην πραγματικότητα και πόση υπάρχει μόνο στα "χαρτιά". Το ερώτημα που απασχολεί περισσότερο είναι γιατί, όταν ο λαός έχει την ευκαιρία να κρίνει τις πράξεις των κυβερνώντων, δε βγάζει μια όμοια ετυμηγορία; Γιατί δεν οδηγείται, δηλαδή, στην κρίση ότι όσοι αναλαμβάνουν την εξουσία δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να ενεργούν παράνομα και καταχρηστικά; Ειδικά για τη σημερινή κυβέρνηση, ουδεμία άλλη απόφαση του λαού πρέπει να υπάρξει, όταν φτάσει η ώρα της κάλπης, δεδομένου ότι, καταχρώμενη δεινώς τη λαϊκή εντολή που έλαβε, διαπράττει παντός είδους παρανομίες. Τι να θυμηθούμε, στ' αλήθεια; Τη μονόπλευρη λιτότητα, το φορολογικό ξεζούμισμα των μισθωτών, τις αυξήσεις - ψίχουλα στους συνταξιούχους, το ξεθεμελίωμα των κοινωνικών παροχών, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, τα λουκέτα στην αγορά ή την πλήρη υποταγή της στις επιταγές ξένων κέντρων εξουσίας;