Η τακτική του ΔΗΚΚΙ στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, που αποτέλεσαν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς, χαρακτηρίστηκε από μια ευκαιριακή, αλλά και ρηχή, προσέγγιση της σημερινής πραγματικότητας και από μια δήθεν πιο "ευέλικτη τακτική" για "αντίσταση" στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με την πρόταση για το λεγόμενο "αντινεοφιλελεύθερο προοδευτικό μέτωπο" που καλούσε από το Νοέμβρη του '97, να συναποτελέσουν οι προοδευτικές - όπως τις ονόμαζε - δυνάμεις ΔΗΚΚΙ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΑΚΟΑ, ΝΑΡ, που "θα οριοθετούνταν από τη συντηρητική πολιτική" θέλησε να θολώσει τα νερά. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα σπεκουλάριζε και συνεχίζει και σήμερα να κατηγορεί, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, ότι "στη λογική της καταμέτρησης των κουκιών" δεν απάντησε στην πρόταση αυτή. Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική. Το ΚΚΕ όχι μόνο απάντησε, αλλά και ξεκαθάρισε ότι ούτε κοινή συνάντηση μπορούσε να γίνει, αλλά και ούτε πάνω σε μια ασαφή και θολή βάση, με αντιδιαμετρικά αντίθετες θέσεις, να φτιαχτεί οποιοδήποτε μέτωπο.

Η λογική του ΔΗΚΚΙ για την ΤΑ κινήθηκε μέσα στα πλαίσια του ισχύοντος αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου, το οποίο θεωρεί ικανοποιητικό. Εξέφρασε δε τη θέση ότι η ΤΑ πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ανταποδοτικά, επιχειρηματικά. Οπως σημείωσε, "οι μονάδες παραγωγής κοινωνικού χαρακτήρα έχουν τη δυνατότητα να επενδύουν τα όποια κέρδη τους και να τα μεταφέρουν στους ΟΤΑ για έργα τεχνικής και κοινωνικής υποδομής", γιατί "οι δημοτικές και κοινοτικές επιχειρήσεις είναι περισσότερο ευέλικτες από τις δύσκαμπτες κρατικές... ". Δηλαδή, μέσω των δημοτικών επιχειρήσεων ανοίγεται ο δρόμος της ιδιωτικοποίησης τομέων κοινωνικής πολιτικής και όχι μόνο...

Βέβαια, η μετάβαση από τη "θεωρία" στην πράξη ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Μέσα από τη συγκεκριμένη τακτική στις εκλογές του Οκτώβρη αποδείχτηκε τόσο η σοβαρότητα της πρότασης περί "προοδευτικού μετώπου", όσο και η συμβιβαστική λογική του. Στήριξε όλες τις υποψηφιότητες, κύρια για τις δημοτικές εκλογές, των, καταχρηστικά λεγόμενων, ανταρτών του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή όλων εκείνων που χωρίς να έχουν ουσιαστικές, αλλά μόνο κάποιες επουσιώδεις διαφορές με την ασκούμενη αντιλαϊκή συντηρητική κυβερνητική πολιτική, δεν είχαν την επίσημη στήριξη του επίσημου ΠΑΣΟΚ. Στηρίχτηκαν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και δήμαρχοι (Δ. Μπέης, Α. Ντεντιδάκης, Λ. Κωνσταντινίδης, Φ. Σακελλαρίδου, Γ. Κυριόπουλος κλπ.), που πρωτοστάτησαν στην αντιλαϊκή λαίλαπα και στις ιδιωτικοποιήσεις. Το φυσικό επακόλουθο ήταν όλοι αυτοί και μαζί και η δήθεν "εναλλακτική πρόταση του ΔΗΚΚΙ στην ΤΑ", να καταγραφούν σαν οι πιο επίσημοι "νεροκουβαλητές" του ΠΑΣΟΚ.

Χωρίς εμβάθυνση και ουσιαστική ανάλυση ήταν όμως και όλες οι επίσημες δηλώσεις - εκτιμήσεις του προέδρου του ΔΗΚΚΙ και οι ανακοινώσεις της ΠΓ και της ΚΟ για το αποτέλεσμα και το μήνυμα των εκλογών. Απόφυγαν όπως ο "διάολος το λιβάνι" να αναφερθούν στο γεγονός της μειωμένης επιρροής του ΔΗΚΚΙ σε Αθήνα - Πειραιά και Θεσσαλονίκη (και σε ποσοστά και πολύ περισσότερο σε ψήφους). Αντίθετα, η προσοχή επικεντρώθηκε στο "ότι είναι ανησυχητικό φαινόμενο η μεγάλη αποχή και η αύξηση των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων και ότι την ευθύνη για αυτό έχουν όλα τα παραδοσιακά κόμματα". Ετσι όχι μόνο δεν παίρνεται υπόψη ότι, για παράδειγμα, στο δεύτερο γύρο το ΚΚΕ είχε καλέσει τα μέλη του και τους ψηφοφόρους τους να μαυρίσουν με τον πιο πρόσφορο τρόπο (λευκό, άκυρο, αποχή) τους εκφραστές και νεροκουβαλητές της νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής πολιτικής, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ, αλλά επιχειρείται, μέσω μιας τέτοιας εκτίμησης, να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη και να διασκεδαστεί η δική του σημαντική μείωση στα αστικά κέντρα Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το γεγονός ότι η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ εξήγησε τη στάση της για συνεργασία με στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, κάνοντας το άσπρο μαύρο και μιλώντας για "γέφυρες με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ" και μάλιστα για "απεγκλωβισμό από την πολιτική της ανιστόρητης "εκσυγχρονιστικής" συλλογικής ηγεσίας του νέου ΠΑΣΟΚ" που θα επιφέρει μελλοντικές συνεργασίες.