Λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 1996 είχαμε το τραγικό ναυάγιο του τσιμεντόπλοιου "Δύστος". Δεν είχε τελειώσει καλά καλά το 1997, κι είχαμε άλλα δύο πολύνεκρα ναυάγια, που γράφτηκαν στα "ψιλά" των αστικών εφημερίδων. Το φορτηγό "Φλέηρ" της εταιρίας "Ποσειδών" με σημαία Κύπρου στις καναδικές ακτές και το φορτηγό "Αγιος Παντελεήμων" με σημαία Ονδούρας, στις ακτές της Σαρδηνίας.

Μα το ίδιο δεν έγινε με άλλα ναυάγια; Πού να τ' αραδιάσεις... Στο νου έρχεται το "Γιουρομπάλκερ", το "Αϊρον Αντώνης" των εφοπλιστών Μ. και Ι. Ηλιόπουλου, που βούλιαξε στη μέση του Ατλαντικού καταπίνοντας 24 ναυτεργάτες, και πόσα άλλα...

Σε τέτοιες στιγμές ο νους μας ταξιδεύει στους αδελφούς μας θαλασσινούς, με τη μαύρη μοίρα τους. Στις γυναίκες και τις μανάδες που δε θα ξαναδούν τους λεβέντες τους και θα καταριούνται την άγρια κι άκαρδη θάλασσα.

Θάλασσα πικροθάλασσα και πικροκυματούσα /

που πήρες το παιδάκι μου κι άλλο παιδί δεν έχω...

Εφυγαν με τον καλό καιρό απ' την ηλιόχαρη πατρίδα μας, φορτωμένοι ελπίδες για μια ευτυχισμένη επιστροφή κι ούτε καν φαντάστηκαν ότι θα τους έτρωγαν οι φλόγες στο πόρτο του Τέξας. Ονειρο ήταν και πάει... Θα υπογράψει ο πλοίαρχος τα πιστοποιητικά του θανάτου τους στην κατάθεσή του στο ελληνικό προξενείο. Θα τους κλάψουν οι δικοί τους κι οι συνάδελφοί τους. Και κατόπιν ούτε θα ξαναδούν την πατρίδα οι δυο ναυτεργάτες. Τι σημασία έχει αν θα τους δεχτεί η γη του Τέξας ή η θάλασσα του Κάλβεστον, ή αν θα 'ρθουν καρβουνιασμένα τα σκηνώματά τους στη γη των πατέρων τους; Οι δυο ναυτεργάτες που δάμασαν τους ωκεανούς έφυγαν για πάντα για να θησαυρίζουν οι πιο σκληροί, οι πιο ανελέητοι εργοδότες αυτής της χώρας, οι εφοπλιστές. Χιλιάδες, όμως, είναι και αυτοί, που μένουν στον αγώνα για ν' αλλάξει η ζωή στα καράβια.

Δημήτρης ΣΕΡΒΟΣ