Ο τρόπος, με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής της, δίνει και το μέτρο τού πόσο τις μετρά και τις υπολογίζει. Αν μη τι άλλο οι κινητοποιήσεις αυτές "ξεφούσκωσαν" την έπαρση των κυβερνώντων, που θεωρούσαν (και το έδειχναν) ότι ο "εκσυγχρονισμός" τους θα είναι περίπατος άνευ αντιπάλου. Η πρωτοφανής κινητοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών, η βιομηχανία των δικών, η ενεργοποίηση νόμων της χούντας, η υβριστική και προκλητική συμπεριφορά των υπουργών, και βέβαια ο αντικομμουνισμός, αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση διακρίνει στις κινητοποιήσεις αυτές σοβαρό κίνδυνο για την πολιτική και την ίδια την υπόστασή της.
Η κυβέρνηση συνεχίζει, ωστόσο, να αγνοεί ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις και ειδικότερα αυτές που έχουν ταξικό χαρακτήρα ούτε "διατάσσονται" στην εκδήλωσή τους, ούτε καταστέλλονται με παρόμοιες πολιτικές. Οι συγκρούσεις αυτές αποτελούν στοιχεία της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης και επομένως δεν εξαφανίζονται, όπως θα επιθυμούσε η κυβέρνηση, αν δεν εκπληρώσουν τις αναγκαιότητες που εκφράζουν. Αυτό είναι και το βασικό σφάλμα της κυβερνητικής πολιτικής, που θέλησε να αποδώσει τις κινητοποιήσεις σε υποκίνηση του ΚΚΕ, όπως και το ότι σπεύδει να θεωρήσει τις όποιες τακτικές του κινήματος σαν επιτυχία του στόχου της να επιβάλλει "σιωπητήριο" στην κοινωνία.
Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, όσοι βρέθηκαν, βρίσκονται, ή πρόκειται να βρεθούν στους δρόμους του αγώνα έχουν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα,"διαβάζοντας" την κυβερνητική πολιτική και τακτική, μελετώντας τους φόβους και τις φοβίες της κυβέρνησης και όσων τη στηρίζουν. Τι ακριβώς φοβάται η κυβέρνηση; Ας δούμε ορισμένα:
- Την έκφραση της γενικευμένης δυσαρέσκειας κατά της πολιτικής της που αποκαλύπτει ότι απέναντί της δεν έχει μεμονωμένους κλάδους, ή ομάδες, αλλά την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αποδεικνύεται ο αντιλαϊκός και ταξικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής.
- Την ενότητα των εργαζομένων, που αποτελεί το στέρεο θεμέλιο κάθε κινητοποίησης και ταυτόχρονα θώρακα για τις όποιες προσπάθειες υπονόμευσης εκ των έσω, όπως αυτή επιχειρείται με την αξιοποίηση των ερεισμάτων του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
- Τη δημιουργία ενός μετώπου, όπου θα συναντηθούν εργαζόμενοι, αγρότες, εκπαιδευτικοί, μικρομεσαίοι, νεολαία, για την αντιμετώπιση όχι μόνο των συνεπειών από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και την ανατροπή της.
- Την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία κάνει απρόσβλητες τις κινητοποιήσεις από τις δραστηριότητες των μηχανισμών των "αγανακτισμένων πολιτών" και των κυβερνητικών μεθοδεύσεων για τον "κοινωνικό αυτοματισμό".
- Την αμφισβήτηση της ουσίας της κυβερνητικής πολιτικής, αφού αποδεικνύεται ότι η ικανοποίηση και του στοιχειωδέστερου αιτήματος προσκρούει στις βασικές επιλογές του Μάαστριχτ και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Ομως, ο αντικομμουνισμός που αποτέλεσε και αποτελεί βασικό στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής ειδικά το τελευταίο διάστημα δείχνει έναν ακόμη μεγάλο φόβο της. Η αύξηση της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ δε σημαίνει μόνο έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό και ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο στο ανερχόμενο μαζικό λαϊκό κίνημα. Το ΚΚΕ δεν είναι μόνο εκφραστής των λαϊκών συμφερόντων, αλλά, το κυριότερο, αποτελεί τη ζωντανή συνέχεια του εξεγερτικού πνεύματος, αυτού δηλαδή που φοβάται περισσότερο απ' όλα η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη. Αυτού, δηλαδή, που μπορεί να σαρώσει πολύ περισσότερα από τη σημερινή τους πολιτική.
Feeds
Καλούμε σε ανυπακοή 
