ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ (του ανταποκριτή μας ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ).-

Από την περασμένη Πέμπτη άρχισαν οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία της σουηδικής πρωτεύουσας, απεργία διαρκείας, για την υπογραφή καινούριας συλλογικής σύμβασης εργασίας. Γύρω στους 16.000 οδηγούς λεωφορείων στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν στήσει απεργιακές φρουρές μπροστά από τα γκαράζ.

Η απεργία αυτή ήρθε σαν αποτέλεσμα της πίεσης των εργαζομένων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την εντατικοποίηση της δουλιάς και τη μείωση των πραγματικών μισθών. Η Ομοσπονδία των δημοτικών υπαλλήλων που έχει 900.000 μέλη και συγκεντρώνει την πλειοψηφία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (πριν την ιδιωτικοποίηση, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ανήκαν στους δήμους), προσπάθησε ως την τελευταία στιγμή να σταματήσει την απεργία, αλλά δεν τα κατάφερε. Το αγωνιστικό φρόνημα στους εργαζομένους είναι μεγάλο και ο κόσμος συμπαραστέκεται στον αγώνα τους. Τις επόμενες μέρες αναμένεται η Ομοσπονδία των εργαζομένων να κατεβάσει στην απεργία και τους οδηγούς του μετρό, καθώς και άλλες κατηγορίες εργαζομένων.

Η Ομοσπονδία ζητάει ανάμεσα στα άλλα και αύξηση μισθών 6,5% για τα επόμενα δύο χρόνια, καθώς μείωση της εντατικοποίησης με αύξηση των διαλειμμάτων. Αυτή η κατάσταση παρουσιάστηκε μετά την ιδιωτικοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Οι ιδιωτικές εταιρίες προσπαθούν με "ευέλικτες" μορφές εργασίας και μείωση των εξόδων με απολύσεις και λειψή συντήρηση των μέσων μαζικής μεταφοράς να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ετσι επέβαλαν, με τη σύμφωνη γνώμη των ρεφορμιστών, την αλλαγή του ωραρίου εργασίας. Οι εργαζόμενοι θα δούλευαν πιο πολύ όταν υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση και τούτο στο όνομα της εξυπηρέτησης των επιβατών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αντιδράσει ακόμα και η Κρατική Επιτροπή Υγιεινής στους χώρους δουλιάς - που δε συνηθίζει να κάνει κάτι τέτοιο - αφού απειλείται σε τελική ανάλυση η ασφάλεια των επιβατών.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση εδώ και μερικούς μήνες είχε αναθέσει σε έναν "ειδικό" να μελετήσει και να φέρει προτάσεις στην κυβέρνηση για το ζήτημα των απεργιών. Οι απεργίες βέβαια στη Σουηδία είναι πολύ λίγες, μιας και τα ρεφορμιστικά συνδικάτα προτιμούν το "διάλογο" και συνειδητά απορρίπτουν κάθε μορφή ταξικής πάλης. Η κυβέρνηση όμως ξέρει ότι η πολιτική της θα φέρει αντιδράσεις και γι' αυτό προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο.

Η πρόταση που μελετάει τώρα η κυβέρνηση ουσιαστικά απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας, αφού δίνει τεράστιες δυνατότητες στους εργοδότες και στα διαιτητικά δικαστήρια να σταματάνε οποιαδήποτε απεργία, στο όνομα της ανάπτυξης της χώρας... Παράλληλα, εντείνονται οι προσπάθειες να υπογραφεί ένα σύμφωνο συνεργασίας και απασχόλησης μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων για "την οικονομική ανάπτυξη της χώρας", ενώ προωθούνται και τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης. Οι ρεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων δίνουν "γην και ύδωρ" στους καπιταλιστές, ενώ σοβαρές αντιδράσεις υπάρχουν από τη βάση των εργαζομένων και κύρια τα πρωτοβάθμια σωματεία.