Μπορεί, για πρώτη φορά, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, να χτυπάνε και πάλι τα τύμπανα του ολέθρου στη γηραιά μας ήπειρο. Μπορεί, ο πόλεμος αυτός να βρίσκεται στην αυλή μας, έξω από την πόρτα μας. Μπορεί, ο καθένας να καταλαβαίνει ότι καθόλου ανεξάρτητα δεν είναι τα όσα τραγικά συμβαίνουν τις μέρες αυτές στο Κοσσυφοπέδιο, με άλλα που προηγήθηκαν (π. χ. Κροατία, Βοσνία κλπ.) ή με άλλα που σχεδιάζονται και τη, βαριά λαβωμένη ήδη, σταθερότητα των Βαλκανίων γενικότερα. Μπορεί, η ελληνική κυβέρνηση, και κατ' επέκταση η χώρα μας, να είναι μέχρι το λαιμό βουτηγμένη, ως χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, στον εγκληματικό πόλεμο ενάντια στη Νέα Γιουγκοσλαβία.

Μπορεί όλ' αυτά και πολλά ακόμη να ισχύουν - και ισχύουν απόλυτα όλα - αλλά η ηγεσία της κυβέρνησης δε θεωρεί απαραίτητη, ούτε καν μια συνηθισμένη συζήτηση στη Βουλή, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών. Δύο περίπου ώρες, κράτησε η συζήτηση, που έγινε χτες στη Βουλή, στη βάση μιας διαδικασίας, που πρώτη φορά εφαρμόστηκε.

Ναι, τόση είναι η δημοκρατική ευαισθησία των "εκσυγχρονιστών σοσιαλιστών" της κυβέρνησης. Περιττό, επομένως, να ρωτήσουμε με ποιο δικαίωμα έδωσαν την έγκρισή τους για να κηρύξει έμπρακτα και μονομερώς πόλεμο το ΝΑΤΟ ενάντια σε μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα. Μια χώρα - μέλος του ΟΗΕ και επιπλέον γειτονική και παραδοσιακά φίλη της Ελλάδας.