Ως εκ τούτου, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τη σύσταση "Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων" - η λογική του οποίου κινείται ακριβώς στη βάση των κριτηρίων της εμπορικής αγοράς, που προαναφέραμε - όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τον αποτελεσματικό έλεγχο της ποιότητας των τροφίμων, αλλά, ουσιαστικά, επιχειρεί τη νομιμοποίηση της ασυδοσίας των πολυεθνικών, σε βάρος της υγείας των καταναλωτών.

Αλλωστε, η σπουδή και η προχειρότητα της κυβέρνησης να καταρτίσει και να καταθέσει στη Βουλή το νομοσχέδιο, χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αναδεικνύουν τις προθέσεις της, που δεν είναι άλλες παρά να "θολώσει τα νερά" και να διασκεδάσει τις λαϊκές αντιδράσεις - ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο με τις διοξίνες στα τρόφιμα, που ξέσπασε στις χώρες της ΕΕ - και να εμφανιστεί πως δήθεν ενδιαφέρεται για την καταλληλότητα των τροφίμων και την υγεία των καταναλωτών. Επιπλέον, δεν πείθει για τις "αγαθές" προθέσεις της η κυβέρνηση, καθώς στο νομοσχέδιο δεν προβλέπεται η κάλυψη των ελλείψεων σε επιστημονικό αστυκτηνιατρικό προσωπικό σ' όλη τη χώρα, δεν αξιοποιείται η πείρα των εξειδικευμένων φορέων σε θέματα υγιεινής των τροφίμων που υπάρχουν και δεν εξασφαλίζεται ο εκσυγχρονισμός των ελέγχων, ανάλογα με την εξέλιξη της τεχνολογίας στην παραγωγή, στη μεταποίηση και τη συσκευασία των προϊόντων.

***

Ο "εμπορικός πόλεμος" ανάμεσα στις πολυεθνικές, που είναι αδυσώπητος και χωρίς "κανόνες", δεν οδηγεί στην ποιότητα των προϊόντων, αλλά στην επικράτηση των πλέον ισχυρών, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ για την μπανάνα και τα μεταλλαγμένα προϊόντα, ή ακόμα και το "εμπάργκο" που επιβλήθηκε, ουσιαστικά, στα ελληνικά μύδια, που κατηγορούνται - στα πλαίσια του "εμπορικού πολέμου" μέσα στην ΕΕ - ότι περιέχουν βιοτοξίνες. Οι πολυεθνικές, αλλά και οι μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες τροφίμων εξαπολύουν "οικονομικό πόλεμο" σε βάρος μικρών ελληνικών επιχειρήσεων - ιδιαίτερα των συνεταιριστικών - που"ποντάρουν" στην ποιότητα των προϊόντων τους για να εξασφαλίσουν μερίδιο στην αγορά, με στόχο να τις "βγάλουν από τη μέση". Παράδειγμα, ο "πόλεμος" της "ΔΕΛΤΑ" και της "ΦΑΓΕ" εναντίον των συνεταιριστικών εργοστασίων γάλακτος.

****

Είναι, πράγματι, "κοινωνικό και πολιτικό έγκλημα" - το οποίο βαρύνει τις ελληνικές κυβερνήσεις - η Ελλάδα, μια χώρα με τις πλέον κατάλληλες και προσοδοφόρες εδαφολογικές και κλιματολογικές συνθήκες για την παραγωγή ποιοτικών κτηνοτροφικών και γεωργικών προϊόντων, να "τρέφεται" από το εξωτερικό, με εισαγωγές τροφίμων, που απαιτούν πολύ συνάλλαγμα και, ταυτόχρονα, δεν ελέγχονται για την ποιότητά τους και απειλούν την υγεία του λαού μας.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι κανείς "Φορέας Ελέγχου Τροφίμων" δε λύνει το πρόβλημα της διατροφής του λαού μας, αν ο "έλεγχος" κινείται στη βάση του ανταγωνισμού προς κερδοφορία των πολυεθνικών και η πολιτική που εφαρμόζεται δεν εξασφαλίζει την ανάπτυξη της ντόπιας παραγωγής και τον περιορισμό των εισαγωγών. Κι αυτό το γνωρίζουν και οι κυβερνώντες, αλλά άλλοι, εκτός Ελλάδας, αποφασίζουν πώς και με τι θα τρέφεται ο ελληνικός λαός κι αυτοί "αγρόν αγοράζουν"....

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Οπωσδήποτε δε νοείται ουσιαστικός και αποτελεσματικός έλεγχος, όταν πρωταρχικό κριτήριο, που καθορίζει τη διακίνηση των προϊόντων, είναι η υποβοήθηση του ανταγωνισμού των πολυεθνικών για την αύξηση της κερδοφορίας τους, στα πλαίσια της "ελεύθερης αγοράς" και έπεται, αν δε λείπει παντελώς, το ενδιαφέρον για την υγεία των καταναλωτών