Μετά τις εκλογές, αλλά και κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων για την Παιδεία, από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις και δημοσιολόγους ξανάγινε της μόδας το «αυτόνομο» και το «ακομμάτιστο». Ετσι, η νίκη ορισμένων υποψηφίων στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ή το «καλό» αποτέλεσμα για κάποιους άλλους, αποδόθηκε μετά «βαΐων και κλάδων» στο ότι αυτοί ήταν «αυτόνομοι», δεν εξέφραζαν «κομματικές γραμμές» και αποφάσεις... Και πως, δήθεν, ο κόσμος κουρασμένος από τα κόμματα, ψάχνει να βρει διέξοδο σε σχήματα και κινήσεις που δεν υποτάσσονται σε κομματικές λογικές. Στην ίδια λογική, θεωρούν και προπαγανδίζουν ότι η ενδυνάμωση του κινήματος, μπορεί και πρέπει να αναζητηθεί έξω από τα κόμματα, έξω από τα στενά, δήθεν, όρια που βάζουν οι κομματικοί σχηματισμοί. Γιατί η κακοδαιμονία του είναι, τάχα, η κομματικοποίηση. Και το λένε δυνάμεις που δρουν με την πιο άκρατη κομματικότητα στο κίνημα, όπως της κάθε απόχρωσης της σοσιαλδημοκρατίας και της γιαλαντζί «αριστεράς».

Οι απόψεις αυτές δεν είναι καινούριες. Κατά καιρούς «φρεσκάρονται» και ξανασερβίρονται, έχοντας πάντα τον ίδιο στόχο. Να κρατήσουν το κίνημα, όχι γενικά μακριά από τα κόμματα, αλλά ειδικά από κείνα τα κόμματα που αντιμάχονται με συνέπεια τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Θέλουν το κίνημα όχι γενικά ακηδεμόνευτο - όπως λένε - αλλά να είναι ακηδεμόνευτο από τις ριζοσπαστικές και ταξικές δυνάμεις. Αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνται, δεν είναι η «κομματικοποίηση» την οποία δήθεν ξορκίζουν, αλλά εκείνη η «κομματικοποίηση» του κινήματος, η οποία μπορεί να το οδηγήσει σε ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική. Θέλουν το κίνημα «αυτόνομο», από εκείνες τις δυνάμεις που παλεύουν να το κάνουν πιο μαχητικό, πιο ριζοσπαστικό και εν τέλει πιο αποτελεσματικό στους αγώνες του. Δηλαδή από τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους.

Οι κήρυκες της «αυτονομίας» και της «μη κηδεμονίας» έναν καημό έχουν: Πώς θα κρατήσουν το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες μακριά από το μικρόβιο της ριζοσπαστικοποίησης, της ανυπακοής, της ρήξης με την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και τους φορείς αυτής της πολιτικής. Θέλουν το κίνημα ουρά της αστικής πολιτικής. Του «εταιρισμού», των «διαλόγων» και της ταξικής συνεργασίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο το κίνημα ψάχνει και αναζητεί τις αιτίες που προκαλούν τα προβλήματα των εργαζομένων. Οσο κάνει πιο πολιτικούς τους συνδικαλιστικούς του αγώνες, όσο αρχίζει και βάζει ερωτήματα αν το «άλφα» ή «βήτα» κόμμα είναι υπέρ ή κατά των αγώνων και των αιτημάτων για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που έχουν αυτοί οι αγώνες, τόσο τα συμπεράσματα στα οποία θα φτάνει, θα είναι κόλαφος για τα κόμματα εξουσίας. Τόσο θα αδυνατίζει η επιρροή των συγκεκριμένων κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου.

Να γιατί σηκώνουν τη σημαία της «αυτονομίας». Για να κρύψουν ότι η αντιλαϊκή πολιτική έχει ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες κομματικές σφραγίδες. Οτι υπάρχουν κόμματα, που είναι εχθροί των λαϊκών συμφερόντων και κόμματα που, με τη δράση τους και την πολιτική τους, επιδιώκουν - και είναι - ανάχωμα και πόλος αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική, όπως το ΚΚΕ. Ακριβώς, απ' αυτό το κόμμα θέλουν να κρατήσουν μακριά το κίνημα. Να το αποκόψουν από την πολιτική που μπορεί και επιδιώκει να βαθύνουν τα ταξικά του χαρακτηριστικά.