«ΗΕλλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι» (!), όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Ουδεμία περί τούτου αμφιβολία υπάρχει, μετά και τη σχετική, την περήφανη δήλωση του υπουργού Ναυτιλίας, κ. Παπουτσή. Παρεμπιπτόντως, θυμίζουμε ότι η παραπάνω δήλωση του «σερίφη» υπουργού δεν έγινε για να καταδείξει το σθένος της ελληνικής κυβέρνησης έναντι των πεζοναυτών του ΝΑΤΟ, που, ως γνωστόν, αλωνίζουν στο ξέφραγο αμπέλι... Οταν ο κ. υπουργός ξεσπάθωσε εναντίον των αδαών, που νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι, δεν εννοούσε ούτε τους πράκτορες της CIA, ούτε εκείνους της Σκότλαντ Γιαρντ. Προς Θεού!

***

***

Η κυβέρνηση και εξ ονόματός της ο κ. υπουργός χρησιμοποίησαν την εν λόγω υπόθεση (σημειωτέον ότι ακόμα δεν έχουν απολογηθεί ούτε για την τραγωδία της Νιόβης, ούτε για την τραγική κατάληξη της ομηρίας του λεωφορείου στην Αλβανία), ώστε να προωθήσουν στην κοινωνία μια πολύ γνωστή σε άλλες χώρες θεωρία περί «ασφάλειας του πολίτη». Πρόκειται για τη θεωρία των καπιταλιστικών κοινωνιών, που εκτρέφουν «Ράμπο» και η οποία θεωρία ...εξασφαλίζει τον πολίτη τόσο, όσος είναι και ο «ανθρωπισμός» που αποπνέεται από τους φορείς της και από την εκ μέρους τους εκδήλωση ικανοποίησης (!) για την εκτέλεση ενός ανθρώπου, ακόμα κι αν αυτός είναι παραβάτης.

***

Αντίθετα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κ. Σημίτη φαίνεται ότι εντέλλονται πλέον να λειτουργούν με αναποδογυρισμένη την παραπάνω αρχή. Εκείνο που πρωτεύει πλέον στις επιλογές τους - ανεξαρτήτως των ειδικών συνθηκών του α ή β περιστατικού - είναι η τιμωρία του εγκληματία.

***

Στο μερικό επίπεδο είναι επικίνδυνη, διότι, όταν εμφορείσαι από την αντίληψη της νυν υπέρ πάντων τιμωρία (που μπορεί να σημαίνει εκτέλεση) του ενόχου - τακτική που ακολουθείται στο όνομα της σωτηρίας των ζωών που απειλούνται - τότε οι πιθανότητες να χάσουν τη ζωή τους εκείνοι, που υποτίθεται ότι θέλεις να σώσεις, πολλαπλασιάζονται. Αυτό, βέβαια, μοιάζει να ενδιαφέρει πολύ λιγότερο τους κρατούντες, από όσο τους ενδιαφέρει να μην τρωθεί το «γόητρο» της κρατικής βίας.

Σε γενικό επίπεδο, πρόκειται για μια βαθιά αντιδραστική τακτική, που εισάγει στην κοινωνική συνείδηση την απαξία προς την ανθρώπινη ζωή (το παν δεν είναι να διαφυλάξεις τον αθώο, αλλά να «φας» τον δράστη), αναπτύσσει βαθύτατα συντηρητικά αντανακλαστικά (από την αποδοχή του φόνου ως μέσο επίλυσης ζητημάτων, μέχρι την καλλιέργεια της δουλικότητας έναντι του «νόμου» και των οργάνων του), αποθεώνει την εχθρικότητα προς ό,τι μας «απειλεί» και, ταυτόχρονα, διαποτίζει τον κοινωνικό ιστό με τη λογική είτε της ενεργητικής είτε της παθητικής αποδοχής της αστυνομοκρατίας και της καταστολής.

***

Το μοντέλο κοινωνίας, που η κρατική βία του καπιταλιστικού κράτους θέλει να επιβάλει την υπεροχή της έναντι οποιασδήποτε άλλης «βίας» (και κυρίως της επαναστατικής), αποτελεί το σιδερόφραχτο από τις δυνάμεις καταστολής βασίλειο της κάθε είδους βίας: Της βίας απέναντι στον εργάτη που του αρνούνται το 8ωρο, της βίας απέναντι στον άνεργο που του επιβάλλουν την «ελευθερία» της απασχολησιμότητας, της βίας απέναντι στον διεθνιστή και τον πατριώτη που του προσφέρουν δακρυγόνα, άμα τη επισκέψει του Κλίντον, της βίας απέναντι στο θύμα των ναρκωτικών, που, αντί για απεξάρτηση, το στέλνουν στον Κορυδαλλό ή στη μεθαδόνη, της βίας απέναντι στον μικροαπατεωνάκο που δεν έχει τα μέσα να κινείται στα σαλόνια της «καλής» κοινωνίας, όπως οι μεγαλοαπατεώνες, της βίας απέναντι στον κάτοχο ΙΧ τρίτης διαλογής που έκανε την ίδια οδική παράβαση με τον κάτοχο της «Μερσεντές», αλλά ο δεύτερος δεν πήρε κλήση.

***

Από τότε, δε, που ο «κομάντος» υπουργός κ. Παπουτσής διαπίστωσε ότι «η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι», χάσαμε το μέτρημα των δολοφονιών μεταξύ των «νονών» του υποκόσμου. Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, που γίνονται, πλέον, μέρα μεσημέρι...

Αλλά μόλις γυρίσει ο κ. Σημίτης από τις διακοπές του, μαύρο φίδι που τους έφαγε. Θα στείλει «τους κομάντος»...