Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Κάθε φορά που το αστικό κράτος, ή το ίδιο το κεφάλαιο μέσα στους χώρους δουλιάς, προετοιμάζεται για νέο γύρο καταστολής (είτε αυτό αφορά σε επιδίωξη για μείωση της τιμής που αγοράζει την εργατική δύναμη, είτε σε αφαίρεση δικαιωμάτων - και των λεγόμενων δημοκρατικών - ψάχνει να βρει τρόπους νομιμοποίησης της έτσι κι αλλιώς βίαιης επιβολής των θέσεών του. Είναι η ώρα που διάφοροι καλούνται να παίξουν το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου. Που με τη στάση του θα εξασφαλίσει άλλοθι στην προαποφασισμένη βία του κεφαλαίου. Ακυρώνει σε τίποτα η δράση των χρήσιμων ηλιθίων τη βία του αστικού κράτους; Αυτή παραμένει ακέραιη και στην ανάπτυξή της παρακολουθεί τους σιδερένιους νόμους ανάπτυξης του κεφαλαίου. Οσο εντείνεται ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός θα εντείνεται και η βία που ασκεί το κεφάλαιο σε όλους τους τομείς.

Αυτό το γνωρίζουν όλοι: Και τα επιτελεία του κεφαλαίου και οι εντεταλμένοι να υλοποιήσουν το σχεδιασμό σε επίπεδο κρατικής καταστολής και οι εντεταλμένοι να παρουσιάζονται ως δημοσιογράφοι, αναλυτές και λοιπό σινάφι. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν αναλάβει και το βρώμικο ρόλο. Ετσι και χτες, δεν είδαν το όπλο που πυροβόλησε, ήταν όμως έτοιμοι από προχτές να δουν τη βία των διαδηλωτών. Τι κι αν όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν μόνο σε ένα: Στο ότι ο «αθώος» φρουρός βγήκε από το υπουργείο και πυροβόλησε χωρίς καν να έχει απειληθεί! Οι «δημοσιογράφοι» (πράσινοι και γαλάζιοι) ήταν έτοιμοι να δουν τη βία των διαδηλωτών. Ακριβώς ό,τι είχε σχεδιάσει την προηγούμενη μέρα η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας, η οποία κατ' ομολογία του κυβερνητικού Τύπου είχε στήσει παγίδες συλλήψεων τις οποίες και έκανε κυριολεκτικά στο σωρό!

Κατά τ' άλλα, πλούσια η ειδησεογραφία. Ομως ας μην ξεφύγουμε από το κύριο: Η ένταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού οδηγεί σε ένταση της βίας που είναι υποχρεωμένοι να ασκήσουν οι καπιταλιστές. Αυτή η βία ακουμπά κάθε πλευρά της ζωής. Και το χώρο της Παιδείας όπου με τη βία επιδιώκεται να περάσουν αντιδραστικές ρυθμίσεις.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από μία: Συνείδηση του γεγονότος ότι και η μάχη στην Παιδεία είναι μέρος του ταξικού πολέμου. Στις συμμαχίες που συγκροτεί η αστική τάξη, πρέπει να αντιπαρατεθεί μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία. Αυτό προϋποθέτει τη μαζική εγκατάλειψη και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Προϋποθέτει επίσης κάθετη απομόνωση κάθε χρήσιμου ηλιθίου που συνήθως είναι βαλτός και που η αστική τάξη ομολογεί πλέον ευθέως ότι της είναι εξαιρετικά χρήσιμος (τους παρουσιάζουν και ως «κόμμα»!) ως ισχυρό άλλοθι για τις επιθέσεις που ήδη προαναγγέλλει καθημερινά στους δρόμους...