Σταγόνα στον ωκεανό! Πάμε παρακάτω... | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΑΡΘΡΑ

ΑΡΘΡΑ

Σταγόνα στον ωκεανό! Πάμε παρακάτω...

Φυσικά η πολιτική δε σπουδάζεται παρακολουθώντας τα ναυάγια. Σπουδάζεται στους καθημερινούς αγώνες και στα πανεπιστήμια (κυριολεκτικά και μεταφορικά)! Ομως, όλο και κάτι μαθαίνεις και από τα ναυάγια! Φτάνει, βέβαια, να μην έχεις τα μάτια σου καρφωμένα στη μύτη του πλοίου, που αργά, «αρχοντικά» θα έλεγε κανείς, χώνεται τελευταία στα νερά της Σαντορίνης! Δεν πρέπει να έχεις τα μάτια σου καρφωμένα εκεί, γιατί εκεί θα σχηματιστεί μια τρύπα και, επομένως, το μόνο που θα δεις, είναι «μια τρύπα στο νερό», όπως χαρακτηρίζει ο λαός το «τίποτα»!

Τώρα, θα μου πεις, αν δεν κοιτάζεις τη μύτη του πλοίου και κοιτάζεις γύρω σου, θα καταλάβεις περισσότερα; Οχι, σίγουρα! Γιατί η αναστάτωση που επικρατεί, οι φωνές που ακούγονται, άλλες από τις οποίες βγαίνουν καθαρές, κατευθείαν από τα στόματα των ανθρώπων, και άλλες με τη μεσολάβηση τεχνικών μέσων, τηλεβόες, μεγάφωνα, κινητά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, δεν περιγράφουν την ουσία των πραγμάτων. Ολη αυτή η οχλαγωγία περιγράφει την επιφάνεια. Γι' αυτό είναι έτσι θορυβώδης και θεαμα(τική)!

Το πλοίο, όμως, είναι στο βυθό. Στα σκοτάδια! Εκεί που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό! Εκεί που απροκάλυπτα επικρατεί ο νόμος της Αγριας Δύσης. Εκεί που παίζονται τα χοντρά παιχνίδια. Τα πραγματικά παιχνίδια! Τα παιχνίδια που δεν τα «πιάνει» το απλό και άπειρο ανθρώπινο μάτι. Το πολιτικά απονήρευτο μάτι, με άλλα λόγια. Ούτε, πολύ περισσότερο, το «μαύρο κουτί», για το οποίο γίνεται τόσος λόγος! Ποιος ανόητος μιλάει καθαρά, όταν ξέρει ότι καταγράφεται; Την ώρα, λοιπόν, που βούλιαζε το καράβι, το έμπειρο πολιτικό μάτι, σε αντίθεση με το άπειρο, εστίαζε σε μια τεράστια οθόνη που πάνω της προβαλλόταν, σε αργή κίνηση, παρακαλώ, το μεδούλι του καπιταλισμού! Ενώ οι απλοί άνθρωποι, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι έτρεχαν να σώσουν και να σωθούν, άλλοι καταριόνταν, οι «σύνθετοι» άνθρωποι, οι «πλαστικοί», αυτοί που τους τσιμπάς και δεν κοκκινίζουν, ψυχροί και σιδερωμένοι, έδιναν τις δικές τους μάχες, το δικό τους «ρεσιτάλ».

Αλλοι από αυτούς έτρεχαν για να σώσουν λεφτά και άλλοι για να κερδίσουν. Ανάλογα τις εντολές, που είχαν πάρει από τα αφεντικά τους (Τα αφεντικά δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ αυτοπροσώπως στα παιχνίδια). Αλλοι έπαιζαν αμυντικά και άλλοι επιθετικά. Και τους δύο, όμως, το τελευταίο που τους απασχολούσε ήταν η ρύπανση του περιβάλλοντος και, ιδιαίτερα, οι ανθρώπινες ζωές. Αν πότε πότε έβαζαν στην κουβέντα τους και τα δυο παραπάνω ζητήματα, αυτό το έκαναν πάντα σε συνάρτηση με τα κέρδη και τις χασούρες! Τόσοι θάνατοι, τόσες αποζημιώσεις! Τόση ρύπανση, τόσο πρόστιμο!

Είναι, πράγματι, αποκαλυπτικό, και διδακτικό φυσικά, αυτό που συνέβη στη Σαντορίνη! Ενα ατύχημα, αν ήταν ατύχημα, ένα ανθρώπινο λάθος, αν ήταν μόνον ανθρώπινο λάθος, και άνοιξε ο καπιταλιστικός ασκός του Αιόλου! Φωνές, απειλές, υποσχέσεις, εκβιασμοί, ένας εκκωφαντικός οργασμός, τον οποίον, όμως, κανένας μας δεν είδε και κανένας μας δεν άκουσε, εκτός από ελάχιστους τυχερούς (ασυρματιστές, τηλεφωνητές, αξιωματικούς του λιμενικού, δικηγόρους, ασφαλιστές, κ.ά.), οι οποίοι, όμως, δε μιλάνε, γιατί δεν τους επιτρέπουν να μιλήσουν!

Θα σωζόταν το πλοίο; Τι ανόητη ερώτηση! Το ζήτημα μπαίνει ανάποδα. Αν σωζόταν το πλοίο, θα έχανε (ή θα κέρδιζε) περισσότερα ή λιγότερα η ιδιοκτήτρια εταιρεία; Εκεί πάνω παίχτηκε η τύχη του. Το πλοίο βούλιαξε, γιατί δεν κατέληξε πουθενά το παζάρι! Αυτοί που θα το τράβαγαν ζήταγαν, φαίνεται, περισσότερα από αυτά που έδινε ο ιδιοκτήτης. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος εκβιασμός πέρασε! Ναι, αλλά το πλοίο, βουλιάζοντας, θα ρύπαινε τη θάλασσα! Το πρόστιμο, αν τελικά επιβληθεί πρόστιμο, συμφέρει! Ναι, αλλά οι άνθρωποι; Στην περίπτωση της Σαντορίνης φρόντισε ο Ποσειδώνας και η πρώτη ξαδέρφη του, η «Θεά Τύχη»! Το ναυάγιο ήταν δίπλα στη στεριά και με λάδι τη θάλασσα! Σε άλλες περιπτώσεις, και έχουμε δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις στους ωκεανούς, και πάνω από 800 πνιγμένους στα δικά μας αβαθή νερά, και οι άνθρωποι δε μέτρησαν! Τα καράβια έπρεπε οπωσδήποτε να βουλιάξουν και βούλιαξαν! Μαζί τους και οι άνθρωποι!

Σημείωση: Για τους δυο «άτυχους» της Σαντορίνης δε γίνεται λόγος! Δυο άτομα, σε ένα τόσο μεγάλο ναυάγιο, είναι σταγόνα στον ωκεανό! Πάμε παρακάτω!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ