Ωραίο το κόλπο. Μετά τον αποπροσανατολισμό τόσων βδομάδων, από το ξέσπασμα του σκανδάλου με τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, οι κυβερνώντες φαίνεται τώρα να επιλέγουν... επιθετική τακτική. Οχι για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, αλλά για να θολώσουν ακόμα περισσότερο τα νερά. Για να εκφράσουν δήθεν την αποφασιστικότητά τους να φωτιστεί η συγκεκριμένη περίπτωση και μέσα από αυτό το ...φως να ρίξουν σκιά στο καθεαυτό σκάνδαλο: Το ίδιο τον τζόγο με τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Ετσι φτάνουμε στο γνωστό «εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι», αφού - όπως είπε την Πέμπτη που μας πέρασε ο επί της Οικονομίας υπουργός -πρώτον. δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τα κρατικά ομόλογα και δεύτερον, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι «δεν υπάρχει επένδυση χωρίς την ανάληψη κάποιας μορφής κινδύνου»...

Αυτή είναι η λογική τους και αυτή την αντίληψη επιχειρούν να περάσουν στους εργαζόμενους. Να μας καλλιεργήσουν την εντύπωση, και να γίνει πεποίθηση, ότι πρέπει να ζούμε με τα κρατικά ομόλογα και το επενδυτικό ρίσκο. Δε χρειάζεται καλή κι ανθρώπινη εργασία, δεν απαιτούνται αξιοπρεπείς απολαβές και συνθήκες ζωής που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες, ούτε συντάξεις που θα επιτρέπουν τους ηλικιωμένους να μη γίνονται επαίτες. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι τα κρατικά ομόλογα και η ανάληψη επενδυτικών κινδύνων. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δε χάνουν ευκαιρία να διαγκωνίζονται για το ποιος θα προφέρει περισσότερες φορές τα περί «ανταγωνισμού», «επιχειρηματικότητας» και άλλα αντίστοιχα ιδεολογήματα, μέσα από τα οποία η άρχουσα τάξη προσπαθεί να καθυποτάξει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην υπόθεση της δικής της κερδοφορίας και της διαιώνισης της θέσης της στην κοινωνία.

Αυτόν ακριβώς το στόχο υπηρετούσε η πολιτική των κυβερνήσεων του μεγάλου κεφαλαίου, από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν τα Αποθεματικά των Ταμείων και επινοήθηκαν οι διάφοροι τρόποι αφαίμαξής τους. Στη χρηματοδότηση του κεφαλαίου απέβλεπαν οι «άτοκες καταθέσεις» στην Τράπεζα της Ελλάδας. Στα επιχειρηματικά κέρδη απέβλεπαν οι πολιτικές που μέσω των αποθεματικών καλύπτονταν τα δημόσια ελλείμματα. Στη συγκέντρωση επιχειρηματικών κεφαλαίων στόχευε η διαφήμιση του Χρηματιστηρίου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Στην ενίσχυση του τζόγου των χρηματαγορών και των σύγχρονων χρηματοοικονομικών αρπαχτικών και των πολυεθνικών στοχεύει σήμερα η λογική του ρίσκου και των «σύνθετων» ομολόγων. Και όλα αυτά δεν έγιναν βέβαια τυχαία. Το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε τις πολιτικές προϋποθέσεις και διά νόμων επέβαλε το χρηματιστηριακό τζόγο με τα αποθεματικά, αυτό συνεχίζει να κάνει τώρα και η ΝΔ. Από εκεί και πέρα ο τσακωμός τους για το τι συνέβαινε χτες και το τι συμβαίνει σήμερα είναι μέσα στα πλαίσια της ανούσιας και χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τους εργαζόμενους δικομματικής αντιπαράθεσης.

Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε ισοζύγιο για τα αποτελέσματα που είχαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία στο χρηματιστηριακό τζόγο, τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από μπερδεμένα. Η ΝΔ διατυπώνει την εκτίμηση ότι μόνο την περίοδο 1999-2002, τα Ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων από τα παιχνίδια με τις μετοχές είχαν απώλειες της τάξης των 500 δισεκατομμυρίων δραχμών (περίπου 1,6 δισ. ευρώ). Το ΠΑΣΟΚ υπολογίζει ότι για τη διετία 2005-2007 τουλάχιστον 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ από τα Αποθεματικά πήγαν σε αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις, λέγοντας ότι τα περισσότερα από αυτά θα χαθούν. Ποιος από τους δύο έχει δίκιο; Μα κανείς. Κι οι δυο τους λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι αν για κάποιο λόγο τα Ταμεία αναγκαστούν να ρευστοποιήσουν τις «επενδύσεις» τους, οι ζημιές θα είναι πολύ - πολύ μεγαλύτερες, ανυπολόγιστες. Απλά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βολεύονται να μιλούν για τη λεγόμενη «λογιστική αποτίμηση» των χαρτοφυλακίων των Ταμείων, αποσιωπώντας το γεγονός ότι στην πραγματικότητα τα αποθεματικά βρίσκονται κυριολεκτικά σε κατάσταση απόλυτης «ομηρίας» από εκείνους που ελέγχουν τα χρηματιστηριακά παιχνίδια.

Η κατεύθυνση που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δίνουν στις συζητήσεις για τα αποθεματικά και ο μύθος που αναπαράγεται για την καλή και κακή διαχείριση αυτών των κεφαλαίων έχουν ακόμα ένα στόχο. Να κρύψουν την απόλυτη αλήθεια, ότι αν οι εργαζόμενοι της χώρας περίμεναν από τα ομόλογα και το ρίσκο, από τον χρηματιστηριακό τζόγο δηλαδή, να αυξηθούν τα κεφάλαια των Ασφαλιστικών τους Ταμείων, τότε η κατάσταση που θα υπήρχε σήμερα θα ήταν για όλους μας παραπάνω από τραγική. Μπορεί να αποτελεί γεγονός ότι κάποιοι ορέγονται να βάλουν στο χέρι και το τελευταίο ευρώ που διαθέτουν τα Ταμεία, όμως αδιαμφισβήτητες αλήθειες είναι και οι εξής δύο: Πρώτον, η συνεχής αύξηση της περιουσίας των Ταμείων είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο των συνεχώς αυξανόμενων εισφορών των εργαζομένων. Δεύτερον, τα αποθεματικά αυτά θα ήταν σήμερα πολλαπλάσια, αν δεν είχαν λεηλατηθεί, παρακρατηθεί και υπεξαιρεθεί αμύθητα ποσά, που κατά καιρούς έγιναν χρηματοδοτήσεις για την πλουτοκρατία, σημαίνοντες εκπρόσωποι της οποίας απέκτησαν πλούτο και δύναμη χάρη στην αφαίμαξη των Ταμείων των εργαζομένων.

Τα στοιχεία και για τη ΝΔ και για το ΠΑΣΟΚ είναι αμείλικτα. Την ώρα που οι δυο τους ανταλλάσσουν στοιχεία για τις απώλειες που υπέστησαν τα αποθεματικά, εξαιτίας της δικής τους πολιτικής, τα πλεονάσματα των Ασφαλιστικών Ταμείων αυξάνονται χρόνο με το χρόνο με ρυθμούς που εδώ και μια πενταετία έχουν σταθεροποιηθεί κατά μέσο όρο στα επίπεδα του 1,5 δισ. ευρώ. Την ώρα, δηλαδή, που μέρος των αποθεματικών γίνεται... θυσία στο βωμό του χρηματιστηριακού τζόγου, τα ετήσια πλεονάσματα των Ταμείων αυξάνονται χάρη στις αυξανόμενες εισφορές των εργαζομένων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Απασχόλησης, τα πλεονάσματα αυτά, η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στα ετήσια έσοδα και τις ετήσιες δαπάνες, τα τελευταία χρόνια διαμορφώθηκαν ως εξής:

• Το 2003 ήταν 1,8 δισ. ευρώ.
• Το 2004 διαμορφώθηκαν στα 1,4 δισ. ευρώ.
• Το 2005 έφτασαν τα 2,3 δισ. ευρώ.
• Το 2006 ήταν 1,4 δισ. ευρώ.

Θα υπάρξουν κάποιοι που θα μπερδευτούν ή θα κάνουν πως μπερδεύτηκαν και θα συνδέσουν τα ποσά αυτά με τις περιβόητες αποδόσεις από την αξιοποίηση της περιουσίας των Ταμείων. Ε, λοιπόν, σε όλους αυτούς μπορούμε να πούμε ότι τις αντίστοιχες χρονιές, αυτές οι φοβερές και τρομερές αποδόσεις για τις οποίες τόσος λόγος γίνεται και χύνεται τόσο μελάνι, διαμορφώθηκαν σε επίπεδα που κινούνται από το 3,6% μέχρι και το 4,8% των εσόδων που είχαν τα Ταμεία. Ενα ακόμα ποσοστό περί το 2,5% προέρχεται από τα λεγόμενα διάφορα έσοδα, ενώ το 93,9% των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων συγκεντρώνονται από χρήματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προέρχονται - ανήκουν στους εργαζόμενους. Γιατί, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις «ασφαλιστικές καταβολές», από χρήματα των εργαζομένων καταβάλλονται οι λεγόμενες εργοδοτικές εισφορές, ενώ από τους φόρους των εργαζομένων που εισπράττει το δημόσιο καταβάλλεται και η «συμμετοχή του κράτους» στα ασφαλιστικά ταμεία. Με βάση αυτά τα δεδομένα, φαίνεται να διαμορφώνεται ακόμα ένας κίνδυνος για τα Ταμεία. Να φτάσουμε στο σημείο να αυξάνονται τα ετήσια πλεονάσματα με τις εισφορές των εργαζομένων, αλλά κάποια στιγμή αυτά να φτάνουν μόνο για να καλύψουν τις απώλειες που θα υπάρχουν στα αποθεματικά από τις χρηματιστηριακές συναλλαγές.

Οι προτάσεις που έχουν διατυπώσει οι κομμουνιστές για το ασφαλιστικό σύστημα συνολικά, για την ανάγκη να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα από τα Ταμεία, την ουσιαστική διασφάλιση και αξιοποίηση των αποθεματικών μόνο μέσα από τοποθετήσεις σε κρατικούς τίτλους εγγυημένου κεφαλαίου και απόδοσης, είναι γνωστές. Το σύνθημα «ούτε ένα ευρώ στον τζόγο» είναι για τους εργαζόμενους αδιαπραγμάτευτο και ζήτημα αρχής. Κάθε συζήτηση που παρεκκλίνει από αυτό το πλαίσιο είναι το άλλοθι για την ακύρωσή του.