«Από το 1985, όταν το χρησιμοποίησε για πρώτη φορά με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου στην προσπάθεια να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς γύρω από το κόμμα του, το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος" επιστρατεύεται μόνιμα από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ σε δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις (...) το γιατί έχει ξεχαστεί (...) οι κεντρώοι θεωρούν τους ψηφοφόρους της αριστεράς δεδομένους - άλλωστε ο Πλαστήρας είχε συναινέσει στο πιο άγριο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα που εφαρμόστηκε ποτέ στη χώρα για να εκβιάσει την ψήφο τους (...) με την οπτική του 1952 το σύνθημα ήταν δικαιολογημένο. Παρά την εκδήλωση καλών προθέσεων απέναντι στην Αριστερά και τα "μέτρα ειρηνεύσεως" Πλαστήρα, η πραγματικότητα των εξοριών και των στρατοπέδων ήταν αμείλικτη. Και κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι τον Μάρτιο του 1952 η αδύναμη κυβέρνηση Πλαστήρα δεν μπορούσε να εμποδίσει την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Για την ιστορία επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι ο "Γέρος της Δημοκρατίας" και παππούς του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Γεώργιος Παπανδρέου ήταν υποψήφιος το 1952 με τον Συναγερμό του Παπάγου» (ο Παναγής Γαλιατσάτος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Δύο νέοι Αμερικανοί επιστήμονες έχουν ανάψει πολλές φωτιές (...) με ένα άρθρο τους υπό τον τίτλο "Τοπική Εταιρική Πολιτική: Μια Πρόταση" (...) η πρόταση είναι να επιτραπεί σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες να λαμβάνουν μέρος σε εκλογική αναμέτρηση διεκδικώντας δημόσιο αξίωμα (...) οι εταιρίες δε θα έρθουν να αντικαταστήσουν τα πολιτικά κόμματα, "θα είναι απλώς ένας ακόμα υποψήφιος" (...) γιατί θα θελήσει μια ιδιωτική εταιρία να βάλει υποψηφιότητα; (...) απλό, απαντούν: "για το κέρδος" (...) το δημαρχείο θα πρέπει να αποβεί κερδοφόρο (...) μια εταιρία μπορεί να απαλλάξει, λένε, μια διεφθαρμένη δημοτική υπηρεσία από "περιττούς και ανίκανους" υπαλλήλους και να κρατήσει με πολύ υψηλότερους μισθούς και καλύτερα κίνητρα "τους λίγους που θα είναι ικανοί και έντιμοι"» (η παρουσίαση από τον Χρ. Μιχαηλίδη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).