Ο Παπανδρέου θέλει «φόρουμ διαλόγου» με την Αριστερά.

Ο Βενιζέλος θέλει «κοινή δράση» με την Αριστερά.

Κι ο Σκανδαλίδης θέλει «κυβερνώσα Αριστερά».

*

Ετσι, για να μην υπάρχουν αυταπάτες, δηλαδή. Γεννήματα - και οι τρεις - του ίδιου μηχανισμού. Εμποτισμένοι με την ίδια λογική. Της δημαγωγίας, της παραπλάνησης, της υφαρπαγής.

*

Αν προστεθούν τα χρόνια και των τριών σε θέσεις, σε πόστα, σε υπουργεία, σε κονκλάβια, το άθροισμα αποκαλύπτει την ηλικία της μεταπολεμικής ρυτιδιασμένης σοσιαλδημοκρατίας.

*

Αν αφαιρεθεί το ιδιαίτερο στιλ του καθενός, αυτό που μένει είναι ο κοινός τους παρονομαστής: Τα τεχνάσματα του πολιτικού προσωπικού του κατεστημένου, που όταν χάνει την «κουτάλα», σπεύδει σε αναζήτηση «αριστερών δεκανικιών» για να επιστρέψει στην καρέκλα του διαχειριστή του κατεστημένου.

*

Το θέμα είναι προφανές ότι δεν αφορά τον λαϊκό κόσμο που ψήφισε ΠΑΣΟΚ και που τώρα, παρακολουθώντας τις ενδοΠΑΣΟΚικές διεργασίες, διαθέτει ακόμα περισσότερα στοιχεία για να εξάγει συμπεράσματα. Και σίγουρα δεν αφορά τους κομμουνιστές και την Αριστερά.

Οι εκπρόσωποι της τρισδιάστατης «αριστερής» απάτης σε έναν και μόνο χώρο μπορούν να ελπίζουν ότι θα βρουν αποδέκτη: Στο χώρο, ακριβώς, των πρόθυμων «δεκανικιών» τους.