«Πραγματικά οι μύθοι έχουν χλομιάσει, κατά κάποιον τρόπο και έχουν αποδυναμωθεί σε ένα σημαντικό μέρος του λαού σε σχέση με την ΕΕ και από τις εμπειρίες που ζει ο λαός μας. Υπάρχει όμως κάποιο δέος ακόμα. Ενα καλλιεργημένο δέος, αν μπορούμε, εν πάση περιπτώσει, να τα βάλουμε με την ΕΕ. Αλλά υπάρχει και αρκετή άγνοια. Παραδείγματος χάριν, γύρω από το σύνολο των ζητημάτων που θίγει η Ευρωσυνθήκη, που έχουν και εύρος, και βάθος, και προοπτική, διότι διαμορφώνεται μια κατάσταση που, αν αυτά υλοποιηθούν, θα αλλάξουν πολλά πράγματα. Επομένως, αξίζει τον κόπο να αξιοποιήσουμε την Ευρωσυνθήκη στη δραστηριότητα που χρειάζεται να ξεδιπλωθεί για να διεκδικηθεί δημοψήφισμα, αλλά και όλη τη δραστηριότητα που πρέπει να αναπτυχθεί ως τις ευρωεκλογές. Και δεν το λέω με στενά εκλογικίστικα κριτήρια αλλά, οπωσδήποτε, πρέπει να υπάρχει μια καμπάνια ως τότε.

Αξίζει τον κόπο να σκεφτούμε μια πιο ουσιαστική και συντονισμένη δραστηριότητα, που να έχει και έναν κεντρικό γενικό χαρακτήρα, αλλά να είναι και ταυτόχρονα αποκεντρωμένη. Πιο συγκεκριμένα, π.χ. υπάρχουν σήμερα δραστηριότητες για το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης για το πρόβλημα της ανεργίας και μια σειρά άλλα μέτωπα πάλης. Οι μαζικοί φορείς που έχουν έναν αγωνιστικό προσανατολισμό πρέπει να συμπεριλάβουν και αυτό το ζήτημα στο πρόγραμμά τους και, γιατί όχι, να συλλέγουν υπογραφές και για το θέμα του δημοψηφίσματος. Είναι γεγονός ότι είμαστε σε μια περίοδο που έχουμε πολλά ζητήματα ανοιχτά, που την επικαιρότητα και την ιεράρχηση δεν την καθορίζουμε εμείς, επομένως μέσα σε αυτό που γίνεται να διαπλέξουμε - είναι καλή αυτή η διαπλοκή - και το θέμα της ΕΕ, της Ευρωσυνθήκης».

«Θα μπορούσαμε - συνέχισε η ομιλήτρια - π.χ. σε μια σελίδα χαρτί - πρώτα να βρούμε και τους κατάλληλους ανθρώπους - να πούμε τι λέει αυτή η συνθήκη, με απλά λόγια, "ένα, δύο, τρία, γι' αυτό ζητάω δημοψήφισμα για να εκφράσω την αντίθεσή μου". Δε χρειάζεται πάρα πολλά. Βεβαίως, ένας κλάδος, μια ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο μπορεί να το πλουτίσει πολύ περισσότερο. Αλλά όλα αυτά τα οποία συζητάμε για την Ευρωσυνθήκη, νομίζω ότι αν ενημερωθεί ο λαός, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δε θα συμφωνήσει με αυτήν. Το δέος μπορεί να υπάρχει στον κόσμο "αν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτό το θεριό", έτσι όπως το φαντάζεται, αλλά ωστόσο δεν είναι ενημερωμένος.

Εμείς ζητάμε το δημοψήφισμα, νομίζω όλοι συμφωνούμε σε αυτό, όχι απλώς σαν μια δημοκρατική διαδικασία έκφρασης, αλλά σαν ένα μετερίζι πάλης για να πούμε "Οχι". Δεν είναι απλώς για να εκφράσουμε οποιαδήποτε γνώμη με το "Ναι" ή το "Οχι". Εμείς θέλουμε να εκφραστεί το "Οχι".

Με αυτή την έννοια πρέπει να σκεφτούμε, αλλά και αποκεντρωμένα ο κάθε χώρος μπορεί να σκεφτεί, ομοσπονδίες, σωματεία κ.τ.λ. και εμείς σαν Κόμμα και άλλοι, που από κοινού σκεφτόμαστε ή συμφωνούμε σε πάρα πολλά, να υπάρχει μια πολυμορφία στην ενημέρωση και στη διεκδίκηση ενός δημοψηφίσματος, που θα είναι καθαρό γιατί λέμε "Οχι". Και αυτά που λέμε για την Ευρωσυνθήκη και την αρνούμαστε, δεν είναι μια τρέχουσα κατάσταση, είναι μια εξέλιξη της ΕΕ. Δηλαδή, ακριβώς πρέπει να ανοίξει και το θέμα, να το πω γενικά, αυτό που λέμε τι εννοούμε Ευρώπη, πώς το καταλαβαίνει ο καθένας. Βέβαια, δε θα το λύσουμε μέσα από το δημοψήφισμα, αλλά πρέπει να απομυθοποιηθεί αυτό που λέει ότι όποιος είναι εναντίον της ΕΕ είναι εναντίον της συνεργασίας των λαών, της πάλης των λαών και του οράματος για μια εντελώς διαφορετική Ευρώπη.

Βέβαια, αυτήν την ώρα πρέπει να δώσουμε συγκεκριμένες μάχες αντίστασης και επίθεσης. Δεν μπορούμε να βάζουμε ένα όραμα για μια άλλη Ευρώπη και να περιμένει ο καθένας ότι κάπου, σιγά - σιγά μέσα από εκλογικές διαδικασίες, θα βελτιώνεται ο συσχετισμός δύναμης στην Ευρώπη και θα μετεξελιχθεί αυτή. Αυτό δε γίνεται. Διότι, αν δεν υπάρξει ένα πανευρωπαϊκό κίνημα ανυπακοής - εμείς μιλάμε για την εθνική μας συνεισφορά σε αυτό - αν δεν υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα βαθύτατα πολιτικό, τότε η ΕΕ θα τρέχει πιο γρήγορα. Και εμείς δεν μπορούμε να περιμένουμε η ΕΕ να αδυνατίσει μόνο από τις εσωτερικές της αντιθέσεις. Πρέπει να αδυνατίσει, πρώτα απ' όλα, από τους λαούς που αξιοποιούν βέβαια και τις εγγενείς της αδυναμίες και αντιθέσεις. Με αυτή την έννοια λέμε ότι πραγματικά χρειάζεται μια εκστρατεία διαφώτισης των εργαζομένων για το τι είναι αυτή η Ευρωσυνθήκη. Δεν είναι ένα "Οχι", έτσι για να πούμε, αλλά είναι ένα ουσιαστικό "Οχι", το οποίο είναι κριτήριο και της στάσης του κάθε κόμματος και της στάσης του κάθε κινήματος απέναντι σε αυτό το πράγμα. Δε θα είναι δηλαδή απλώς μια δημοκρατική συμμετοχή. Πρέπει να είναι ένα "Οχι" καθαρό, που θα γενικεύει και τις εμπειρίες του λαού αυτά τα χρόνια, τουλάχιστον από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά.

Νομίζω ότι πρέπει να μη χάσουμε χρόνο. Η επικαιρότητα, δυστυχώς, είναι φοβερή».

«Και να πω κάτι τελευταίο», συνέχισε, ολοκληρώνοντας την παρέμβασή της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. «Τσακωνόμουνα με ένα συνεργείο της ΝΕΤ, που μου ζήτησε να κάνω μια δήλωση για το "βέτο" στο ΝΑΤΟ. Ομως η Σύνοδος του ΝΑΤΟ είχε δέκα θέματα. Βεβαίως, εμείς έχουμε πάρει θέση για τη FYROM και μας ενδιαφέρει να μην υπάρχει εκκρεμότητα, να μην έχουμε αυτό το πρόβλημα. Ομως, η Σύνοδος του ΝΑΤΟ είχε πάρα πολλά σοβαρά θέματα, αλλά μονοπωλήθηκε το συγκεκριμένο και όλα τα άλλα κρύβονται επιμελημένα. Πρέπει να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ ασχολήθηκε με πάρα πολλά - αυτά που μάθαμε. Σκεφτείτε τώρα και άλλα, αυτά που υπονοούνται. Δεν μπορούμε να δεχτούμε μια τέτοια κατάσταση μιας συρρικνωμένης ενημέρωσης. Ακόμα και πολιτικοποιημένοι άνθρωποι και ριζοσπαστικοποιημένοι έχουν άγνοια. Οχι από ανικανότητα, αλλά από έλλειψη πρόσβασης σε αυτά τα ζητήματα.

Με αυτήν την έννοια, το μέτωπο πάλης απέναντι στην ΕΕ είναι κρίσιμο μέτωπο πάλης. Δεν μπορείς να μιλάς τώρα για εναλλακτική λύση, για ριζοσπαστική πολιτική και να μιλάς μόνο για διεκδικήσεις απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα, διότι δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση σήμερα που να μη μιλάει ουσιαστικά για την ευρωπαϊκή πολιτική.

Και, τέλος, μια μεγάλη αυταπάτη που υπάρχει, που καλλιεργείται. Οτι τα πράγματα στην Ελλάδα πάνε χειρότερα, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη πάνε καλά. Αυτό βολεύει. Οχι ότι αφαιρούνται οι ευθύνες της κυβέρνησης - εμείς δεν της αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να μας λέει "αυτά λέει η ΕΕ" - αλλά δεν μπορεί να παρουσιάζεται αυτό το πράγμα. Το "θαύμα της Ιρλανδίας" το ακούγαμε χρόνια. Το "θαύμα της Πορτογαλίας"... Ακόμα ότι "στη Γερμανία υπάρχει κοινωνικό κράτος, στην Ελλάδα δεν υπάρχει".

Η βάση και η πορεία είναι μία. Και στην Ελλάδα μάλιστα υπάρχει διαδικασία επιτάχυνσης. Επομένως, είναι μια μεγάλη εκστρατεία που πρέπει να τη σηκώσουμε έως τις ευρωεκλογές και εν πάση περιπτώσει να μην περάσει το θέμα της Ευρωσυνθήκης έτσι, χωρίς διεκδίκηση, χωρίς ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης, χωρίς συσπείρωση δυνάμεων, χωρίς πάλη».