Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Αγορά σημαίνει πόλεμος!

Ο ανταγωνισμός - ειδικά ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός - είναι πόλεμος. Αν αυτό εκφράζεται με πυροβόλα, ή με εξόντωση μέσω της πείνας, αδιάφορο. Είναι πόλεμος κι έχει θύματα. Δεν είναι δυνατόν να αυξάνονται διαρκώς και παράλληλα τα κέρδη ολωνών των καπιταλιστών, όπως επιτάσσει το αναγκαστικό κυνήγι της αύξησης του μέγιστου ποσοστού κέρδους (σ.σ. "ΤΟ" πρόβλημα, που, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να το λύσει ο καπιταλισμός, σηματοδοτεί και το δρόμο του τέλους του) χωρίς να υπάρχουν θύματα. Θύματα και ανάμεσα στους ανταγωνιστές, αλλά κύρια στη βάση της οικονομίας. Εκεί κι ανάμεσα σ' αυτούς που παράγουν όλον τον πλούτο, που, επειδή δεν τον κατέχουν, ακριβώς γι' αυτό πεινάνε.

Αυτοί που - ακόμα και εντός του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού - προβάλλουν εμπόδια στο «ελεύθερο εμπόριο» και «δε δίνουν» - άκουσον, άκουσον θράσος - στις πολυεθνικές τα τρόφιμα για να κερδίσουν από την πώλησή τους ως εμπόρευμα, απειλούνται με «κοινωνικές αναταραχές».

Η «παγκοσμιοποίηση», λοιπόν, που θα έφερνε ευημερία για όλους, εκλαμβάνεται ήδη ως κάτι χειρότερο από φτώχεια.

Στον αντίποδα αυτού του ίδιου κόσμου, τα κέρδη των μονοπωλίων αυξάνουν ραγδαία εν μέσω «κρίσης».

Αυτός είναι ο κόσμος στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Αυτόν τον κόσμο - σαν κόσμο επελαύνουσας βαρβαρότητας - κινδυνεύουν να μη βλέπουν όσοι - με καθημερινή ραδιοτηλεοπτική και έντυπη εκπαίδευση - «βλέπουν» τα δικαιώματα στο Θιβέτ της Κίνας, αλλά όχι το δικαίωμα του λαού της Ινδίας να έχει «μια κούπα ρύζι» ως ελάχιστη καθημερινή τροφή για το λαό της. «Βλέπουν» δικαιώματα που καταπατιούνται από φυλάρχους στη Ρουάντα, αλλά όχι τις εταιρείες πετρελαίου που εμφανίζονται ως διαιτητές στον «εμφύλιο»...

Κι όμως: Ενα το γεωπολιτικό παιχνίδι. Ενας ο οργανωτής του. Ο καπιταλιστής. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Κατανοούμε την ευαισθησία συναδέλφων για τη φτώχεια. Δεν κατανοούμε το να μη βάζουν απλά ερωτήματα. Ποιος καθορίζει τις τιμές; Ο βιομήχανος και ο έμπορας. Ποιος μπορεί να καθορίζει τις τιμές; Αυτός που έχει τη δύναμη. Ποιος μπορεί να έχει τη δύναμη; Αυτός που είναι τόσο ισχυρός που να ελέγχει όλο το κύκλωμα από την παραγωγή ως την κατανάλωση. Πώς ονομάζεται αυτό; Μονοπώλιο. Αρα, ενάντια σε ποιον πρέπει να στραφεί η πάλη; Στο μονοπώλιο.

Οταν αρχίζεις και ανακατεύεις στο ρεπορτάζ σου πετρέλαια, λιπάσματα, κλιματικές αλλαγές, σαν επιμέρους εκφράσεις του κεντρικού προβλήματος, το μόνο που κάνεις είναι όχι απλά να συσκοτίζεις την αλήθεια, αλλά και να εμποδίζεις την πάλη εκεί που πρέπει να γίνει.

Καλές όλες οι προθέσεις. Μόνο που από τέτοιες είναι γεμάτος ο δρόμος για την κόλαση.

Κατά τ' άλλα: Χαράς ευαγγέλια. Ο Καραμανλής θα πολεμήσει τα καθημερινά προβλήματα. Τέλος η παραπαιδεία, τέλος η χρυσοπληρωμένη υγεία, τέλος το ενοίκιο, 5ήμερο, 7ωρο με ικανοποιητικό μισθό για όλους. Πλήρης εργασία με πλήρη δικαιώματα. Που σημαίνει να ετοιμάζεσαι για τις επόμενες ανατροπές: Δουλειά - λάστιχο, σύνταξη στο τάφο, για Υγεία στο ιδιωτικό νοσοκομείο και για Παιδεία στο φροντιστήριο. Καιρός να ανακαλύψεις και τις υπόγειες γκαρσονιέρες, εκεί όπου προς το παρόν ζουν μόνο αλλοδαποί καταδικασμένοι στην εξαθλίωση. Το μέλλον είναι εκεί. Οσο πιο υπόγεια ζεις εσύ, τόσο πιο ψηλά αυτοί. Οσο έχουν πρόβλημα με το ποσοστό κέρδους, τόσο θα επιχειρούν συμπίεση του «εργατικού κόστους». Κι απ' αυτήν τη σκοπιά οι εξελίξεις δικαιώνουν το ΚΚΕ, που πεντακάθαρα λέει στους εργάτες να μην έχουν αυταπάτες.

`Η με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες. Αλλη η δική μας καθημερινότητα κι άλλη του κεφαλαίου.