Του Τάσου Αναστασίου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Φοβόμασταν παλιότερα ότι τα αφεντικά θα μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας, ίσως τα πράγματα να είναι ήδη χειρότερα.

Πάρ' την ντόπα σου, λοιπόν, και σκάσε.

Ξεκινάει, λέει, το παιδί να πάει να παίξει μπάλα κι επιστρέφει στο σπίτι ταυράκι. Δε χωνεύεται.

Ηταν θέμα χρόνου να συμβεί και η διαδήλωση των πρασίνων, όχι για τη ζωή τους, αλλά για τα μάτια μιας τράπεζας όπως χτες ήταν για τα μάτια μιας πετρελαϊκής.

Χρόνια και χρόνια το κεφάλαιο σταθερά, μεθοδικά στήνει «κίνημα» ενάντια στο κίνημα. Από τα αθώα περί βοήθειας στους φτωχούς των δήθεν φιλεύσπλαχνων ΜΚΟ, τα λιγότερα αθώα περί καθαρού αθλητισμού, και ανοιχτά πλέον ως ιδιωτικό στρατό που σήμερα παίρνει θέση με τον έναν από τους δυο καπιταλιστές κι αύριο ενάντια σε επαναστατημένους εργάτες.

Διαβάζοντας τις εφημερίδες των καπιταλιστών, αργά ή γρήγορα θα πειστείς πως κι αυτοί είναι «σαν εμάς». Ενας «σαν εμάς», από τα ψιλά - μάλιστα - ψάρια, βρέθηκε με 1,8 εκατομμύρια ευρώ στην τσέπη. Είναι νόμιμα δηλώνει. Αλλά μένει η απορία: μπορεί ένας δημοσιογράφος όσα κι αν παίρνει από τη δουλειά του, να βάλει τόσα στην άκρη; Ο Λουκανίδης πάλι, τι να πει ο άνθρωπος, σπίτι του η «Λεωφόρος», όπου μπορεί να πιαστεί, αρπάζεται, ήταν θέμα χρόνου το χρήμα που κυκλοφορεί κι αγοράζει ό,τι κινείται, να κάνει το θαύμα του. Αλλά αυτοί οι 10.000 για ποιο αφεντικό διαδήλωναν; Ούτε αυτό χωνεύεται.

Τα πράγματα δεν είναι καλά. Και σ' αυτό ψάξε να βρεις γιατί σε ένα είναι συνεπείς οι διάφοροι «αδέσμευτοι» της δημοσιογραφίας. Στη δέσμευσή τους να μη θίξουν το σύστημα, στη δέσμευσή τους να εμποδίσουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν συνείδηση για το ένα που τους χρειάζεται: Πως όσο το σύστημα που ζεις έχει βάση του το κυνήγι του κέρδους, τόσο εσύ θα είσαι από κάτω.

Δεκάδες ταξικά σωματεία έχουν κηρύξει για αύριο Τετάρτη απεργία. Σιωπή στα μέσα ενημέρωσης της αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Σωστά. Είναι είδηση μια απεργία τέτοιου τύπου; Δεν είναι καν «καρέττα καρέττα» το θέμα.

Ακούμπα, λοιπόν, εσύ αναγνώστη, το ευρώ σου στον αντίπαλο. Για να σε «ενημερώνει» ότι φιλάνθρωποι καπιταλιστές θα αναλάβουν, λέει, πρωτοβουλίες για την πείνα στο Νταρφούρ. Πώς γίνεται η πείνα για την οποία ενδιαφέρονται οι καπιταλιστές, να είναι πάντα για τους άλλους εκτός από τους καπιταλιστές;

Κι άσε τη σύμβασή σου - τα της δικής σου πείνας, δηλαδή - να τη ρυθμίζουν οι εκλεκτοί αυτής της δημοσιογραφίας που ούτε στιγμή δεν αφήνει χωρίς να κάνει καθαρό ότι η αποστολή της δεν είναι μόνο να προστατεύει το σύστημα αλλά και να χτυπά έγκαιρα τον αντίπαλο του συστήματος, στο προκείμενο τους κομμουνιστές, το ταξικό κίνημα.

Αν χτες είχε μια αξία, σήμερα έχει πολλαπλάσια, η εκτίμηση πως κοντά, δίπλα, ταυτόχρονα, σίγουρα κλιμακώνοντας, οι εργάτες που παλεύουν για το μεροκάματο πρέπει να κάνουν αίτημά τους την ίδια την πολιτική εξουσία.

Προκύπτει ασφυξία, όχι κάπου στο μέλλον, ήδη τώρα.

Ασχετο: στη φύση υπάρχουν ως χαμαιλέοντες. Στην πολιτική ως οπορτουνιστές. Ψάχνουν ισορροπία ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές αλλά θέλουν και σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Θέλουν ανοιχτές πόρτες με το ΠΑΣΟΚ αλλά να μη χρεωθούν και τις συνέπειες. Ετσι ανακαλύπτουν αριστερό ΠΑΣΟΚ και δεξιά ΓΣΕΕ. Στο τέλος ρωτάνε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Ακόμα ψάχνουν, λέει, να βρουν τι απέγινε η γενιά του άρθρου 16.