Να ...επαναδιατυπώσει την εξέλιξη των θέσεων του ΣΥΝ για την ΠΓΔΜ προσπαθεί ο Λ. Κύρκος, με συνέντευξή του στην Κυριακάτικη «Αυγή», κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία και αφού πλέον βλέπουν πως η καραμέλα, ότι ο ΣΥΝ από την αρχή είχε αντιταχθεί στο εθνικιστικό παραλήρημα, δεν καταπίνεται εύκολα. Ετσι, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι ο ΣΥΝ «μετά από μια αρχική ταλάντευση, στην οποία παρασύρθηκε (...) ισορρόπησε πολύ γρήγορα». Σε ό,τι αφορά τη γνωστή πρόκλησή του περί απουσίας των «Λακεδαιμονίων», που απευθύνθηκε στο ΚΚΕ, επειδή δε συμμετείχε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ο Λ. Κύρκος υποστηρίζει ότι «η φράση καυτηρίαζε τη στάση του ΚΚΕ που παρακολουθούσε παθητικά τις εκδηλώσεις, το συλλαλητήριο, τις ομιλίες» και «δεν έκανε καμιά προσπάθεια να επηρεάσει προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως κάμανε εμείς».

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά ο οπορτουνισμός του Λ. Κύρκου παραμένει ακμαιότατος. Κι αυτό γιατί:

Πρώτον, η ...«αρχική» ταλάντευση του ΣΥΝ τον οδήγησε και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, που έβγαζαν πορίσματα «όχι στο "Μακεδονία" και τα παράγωγά του» και στη συμμετοχή του στην αντιΚΚΕ επίθεση, που είχε ξεσπάσει εκείνη τη χρονιά.

Δεύτερον, το πόσο ισορρόπησε ο ΣΥΝ, φαίνεται από τις θέσεις που ανέπτυσσε και τα επόμενα χρόνια γύρω από τα ζητήματα που αφορούσαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την απόλυτη ταύτισή του με την ΕΕ, αλλά και το 1999, όταν έβαζε στη ζυγαριά την επέμβαση των ΗΠΑ με την πολιτική Μιλόσεβιτς.

Τρίτον, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που όχι μόνο δεν παρατηρούσε παθητικά την εθνικιστική έξαρση που σημειώθηκε το 1992, και με την ενεργό συμμετοχή του ΣΥΝ, αλλά ίσα ίσα, επειδή ακριβώς κατάγγειλε εκείνες τις μεθοδεύσεις, βρέθηκε στο στόχαστρο κάθε αντιδραστικής δύναμης, αλλά και του ΣΥΝ και του Λ. Κύρκου.

Τέταρτον, το σενάριο που τώρα προβάλλεται από τον Κύρκο, για δήθεν «προσπάθεια να επηρεάσει προς τη σωστή κατεύθυνση», είναι μια καραμπινάτη περίπτωση καιροσκοπισμού, που εκ των υστέρων θέλει να δικαιολογήσει τις πομπές εκείνης της εποχής.

Αυτός είναι ο ΣΥΝ. Ετσι κάνει πάντα. Και όταν κομπάζει ότι υιοθετεί τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για να αλλάξει την ΕΕ και όταν παίρνει μέρος σε διάφορους «κοινωνικούς διαλόγους» που οδηγούν στην επιβολή αντιλαϊκών μέτρων και όταν συζητά, με την οικονομική ολιγαρχία, το μέγεθος των αλλεπάλληλων επιθέσεων στα εργατικά δικαιώματα.