Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

΄Η να γεμίζει η Σταδίου απ' άκρη σ' άκρη με εργάτες που διαδηλώνουν μαζί σου, ενάντια στα αφεντικά τους και τις τηλεοράσεις τους;

Ασφαλώς και δε χαρίζουμε τις δημόσιες συχνότητες στους αστούς, αλλά για μια ακόμα φορά χτες επιβεβαιώθηκε η αναντικατάστατη δουλειά εργάτη τον εργάτη, πρόσωπο με πρόσωπο. Ετσι, για να μαθαίνουν και οι νεότεροι ότι η ταξική πάλη δεν είναι πασαρέλα. Είναι κόντρα, είναι σκληρή αντιπαράθεση, έχει πολλή δουλειά πίσω της η στιγμή που σύσσωμοι οι εργαζόμενοι σ' ένα από τα πολυκαταστήματα μιας πολυεθνικής βγαίνουν έξω και μόνο με το άκουσμα ότι ήρθε το σωματείο και μας καλεί στην απεργία. Συνέβη χτες κι ήταν ένα από τα δεκάδες στιγμιότυπα της απεργίας. Δε φάνηκε στην τηλεοπτική οθόνη, όπως χάθηκε απ' αυτήν και η απεργία, είναι όμως πολύτιμο βίωμα - εμπειρία που προστίθεται για να γίνεται κάθε φορά ακόμα πιο αποτελεσματικός αυτός ο αγώνας.

Ξανά για να το εμπεδώσουμε: Μια Σταδίου γεμάτη με απεργούς από την κορφή ως την Ομόνοια δεν είναι μικρό πράγμα. Ενας προς έναν αυτοί οι εργάτες ξέρουν με ποιον πολεμάνε και ήδη έδωσαν μια μάχη. Οργανώνουν την επόμενη...

Κι άσε τους αστούς στο μεϊντάνι να διαλαλούν πραμάτεια. Ο καθένας ό,τι έχει. Αλλά όλοι μαζί στο ίδιο ιερό μεϊντάνι, χωρίς το οποίο όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι θα ήταν καλύτεροι, πραγματικοί άνθρωποι κι όχι βδέλλες.

Τώρα είναι υποχρεωμένοι, αν θέλουν να παραμείνουν στην αγορά, να ανακαλύπτουν τα πιο τρελά διαφημιστικά κόλπα για να πλασάρουν όλοι μαζί το σάπιο σαν σπαρταριστό.

Ο καθηγητής αίφνης - είναι και «αριστερός» να φανταστείς... - ξεχνά πως οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ που αναφέρει είχαν επάρκεια τροφίμων, δεν είχαν όμως εμπόρους. Κι όταν την πάτησαν, συνέβη ακριβώς γιατί αφήσανε τους εμπόρους να υπάρξουν...

Κάνει ένα μεταφυσικό πήδημα και παρουσιάζει την αντεπανάσταση ως μια θετική εξέλιξη που θα βοηθήσει τους καταναλωτές. Μόνο τους εμπόρους θα βοηθήσει και θα βυθίσει ακόμα πιο κάτω τους αγρότες και τους καταναλωτές.

Κι ο άλλος; Στην ουσία λέει ότι η «Αριστερά» στη Γερμανία κατάφερε να γίνει μια αποτελεσματική απόχη για να μαζεύει όσους ξεφεύγουν. Ενώ, αντίθετα, στην Ιταλία οι ομοϊδεάτες τους απέτυχαν. Χτυπάει καμπανάκι ονομάζοντας εξτρεμισμό την πιθανότητα να συνδεθούν οι ηττημένοι με την εργατική βάση τους, αντίθετα με τη Γερμανία που ο ρόλος μιας τέτοιας «αριστεράς» δικαιώνεται ως θετική επίδραση σε μια αστική κυβέρνηση. Σαφής η επιλογή.

Στο μεταξύ η πείνα καλπάζει. Και είναι ο καπιταλισμός υπεύθυνος γι' αυτήν, που δεν αρκεί ασφαλώς να λέμε ότι πρέπει να καταργηθεί γιατί μόνο τότε θα εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα, αλλά χρειάζεται αγώνας ταξικός για όλα όσα μας ανήκουν, πολιτικός για να τον ανατρέψουμε, αλλά και να μην ξεχνάμε να το πούμε και να το κάνουμε κόντρα και σ' όσους ψάχνουν «μείγματα κοινωνικής πολιτικής» που θα κάνουν τον καπιταλισμό ανθρώπινο. Τέτοιος δεν υπήρξε, δε θα υπάρξει.

Διαβάζοντας τους αστούς, καταλήγεις ότι είναι και ένοχοι όσοι τρώνε ένα πιάτο φαί! Γιατί αυτό λένε, ότι φταίνε οι Βιετναμέζοι που δεν πουλάνε το ρύζι τους και γι' αυτό πεινάνε στην Αϊτή!

Ολοι μαζί το φέρνουν γύρω - γύρω για να μην πούνε το απλό: Αυτός ο κόσμος ή θα γυρίσει τα πάνω κάτω και γι' αυτό χρειάζεται κομμουνιστικό πρόγραμμα, ή θα μείνει η χαρά του κάθε Πρετεντέρη που έχει κάθε λόγο να χοροπηδά γιατί πράγματι η έλλειψη ισχυρού κομμουνιστικού πόλου σε παγκόσμιο επίπεδο επιτρέπει στους καπιταλιστές να οργώνουν.