Το θέμα δεν είναι καθόλου «πιασάρικο». Δε συγκεντρώνει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλωστε αφορά σ' ένα «αναλώσιμο είδος»: Τον εργάτη!

Στους 41 έφτασαν οι επίσημα καταγεγραμμένοι εργάτες που σκοτώθηκαν την ώρα της δουλειάς στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» από την αρχή του 2008 στην Ελλάδα.

Ενας τουλάχιστον νεκρός κάθε 4 μέρες! Ούτε πέρασε φυσικά από το μυαλό κάποιου υπουργού ή υπηρεσιακού παράγοντα, επιφορτισμένου με τη φροντίδα για την εξασφάλιση των όρων ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, να παραιτηθεί ή έστω να λογοδοτήσει για αυτό το έγκλημα διαρκείας. Ούτε καν απασχόλησε την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη το ερώτημα τι γίνεται με τους ενόχους των άνω των 4.000 (!) θανατηφόρων «εργατικών ατυχημάτων» που έχουν γεμίσει με νεκρούς εργάτες τα νεκροταφεία από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Οσο για τα ΜΜΕ πάει πολύ να ζητήσουμε να αφήσουν καυτά θέματα, όπως η Καλομοίρα ή η παρουσία του κ. Ψωμιάδη στα καλλιστεία του ΑΝΤ-1, για να ασχοληθούν με τέτοιου είδους λεπτομέρειες...

*

Σαράντα μία «δολοφονίες». Κι όμως κανείς από τους ταγούς του «ανθρωπισμού» και της «νομιμότητας» δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει δυο λόγια. Πόσο μάλλον να λάβουν μέτρα πρόληψης.

Οι εργάτες, όσο ζουν, βρίσκονται στη σκιά μιας πολιτικής που εκδηλώνεται σαν θέαμα ενός στημένου θεάτρου σκιών στη Βουλή. Και την ώρα που πεθαίνουν και κηδεύονται στα «μουγκά», η πολιτική αυτή αναπαράγεται εμφανιζόμενη με τη μορφή των σκηνοθετημένων σόου στα τηλεπαράθυρα.

*

Στο μεταξύ ο αριθμός των εγκλημάτων μεγαλώνει. Στο μεταξύ το αίμα τρέχει σε κείνους τους χώρους εργασίας που η κυβέρνηση θέλει να αποχαρακτηρίσει από τα βαρέα και ανθυγιεινά. Στο μεταξύ οι διαφημίσεις των εργολάβων, των «ευεργετών», των εργοδοτών, των φιλανθρώπων που διοργανώνουν «μαραθωνίους αγάπης», μπουκώνουν τα ταμεία των τηλεοπτικών σταθμών.

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι να έχουν κάποια ευθύνη επειδή οι «απρόσεκτοι» εργάτες πάνε και σκοτώνονται;..