Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το ΠΟΝΤΙΚΙ

Αυτό ακριβώς κάνουν όλοι αυτοί που βιάζουν κάθε μέρα νεανικά μυαλά και τώρα έρχονται να ζητήσουν πολιτισμένη συζήτηση για το πώς θα εφαρμοστεί ο νέος νόμος - πλαίσιο.

Ας το πάρουν χαμπάρι: Ο νόμος των μονοπωλίων δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Οι εταιρείες πρέπει να πεταχτούν έξω από τις σχολές. Οι καθηγητές - υπάλληλοι των εταιρειών πρέπει να βρίσκουν κάθε μέρα απέναντί τους όχι μόνο τους φοιτητές, αλλά και κάθε επιστήμονα που σέβεται την ιδιότητά του.

Ναι, στα πανεπιστήμια εξελίσσεται ένας πόλεμος. Συνέχεια και παράλληλα με τον πόλεμο που γίνεται στους χώρους δουλειάς. Κι ο πόλεμος παράγει τον δικό του πολιτισμό. Αυτοί που έχουν εξαπολύσει έναν διαρκή και ανελέητο πόλεμο ενάντια στη νέα γενιά, ενάντια στην εργατική τάξη, ενάντια στα λαϊκά στρώματα, πρέπει να γευτούν στο πετσί τους τον πολιτισμό που γεννά ο πόλεμός τους.

Οταν ένας αρθρογράφος, με την εξουσία που του παρέχει η μόνιμη στήλη του, ασκεί ιδεολογική βία καθημερινά, γανώνοντας με τις αξίες της αστικής τάξης το μυαλό του αναγνώστη του.

Οταν αυτό το γάνωμα συμβάλλει στον καθαγιασμό της βαρβαρότητας - και είναι μόνο βαρβαρότητα ο καπιταλισμός.

Οταν ένας δημοσιογράφος, που κάποτε σπούδασε Φυσική, βρίσκεται αργότερα στο πανεπιστήμιο να διδάσκει Δημοσιογραφία, σε συνδυασμό με την παροχή των υπηρεσιών του σε ένα καπιταλιστικό συγκρότημα Τύπου και από την εξουσία της έδρας του παραδίδει μαθήματα υποταγής σε παιδιά.

Οταν ένας τέτοιος τύπος αυτοαναγορεύεται και σε εισαγγελέα, που απευθύνει κατηγορίες για ηθική αυτουργία αυτών που με όρους μαζικής συλλογικής οργάνωσης αντιπαλεύουν τις επιχειρήσεις μέσα στις σχολές και την ίδια ώρα κλείνει τα μάτια στους οπλισμένους τραμπούκους της Τρούμπας που μπούκαραν στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Ε, τότε, δε χρειάζεται να ψάξει κανείς πουθενά για το ποιος είναι με ποιον. Με την κυβέρνηση και αυτός. Σαν την εφημερίδα του.

Φόρα παρτίδα δουλεύει η αστική τάξη με την άνεση που της παρέχουν οι σημερινοί συσχετισμοί.

Κι αυτό είναι το ζητούμενο: Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών. Κι αυτό συμβαίνει πάντα μόνο μ' έναν τρόπο: Τότε που στο καμίνι των κοινωνικών αγώνων διαμορφώνονται - ατσαλώνουν οι συνειδήσεις των από κάτω, έτσι που την ίδια την ταξική τους θέση να τη χρησιμοποιούν όχι μόνο ως παροχή ζωντανής εργασίας προς εκμετάλλευση, αλλά και ως απαγόρευση στην αστική τάξη να υπάρχει.

Απέναντι στην ελευθερία μιας χούφτας αστών να ξεσκίζουν εκατομμύρια εργάτες, η εργατική τάξη οφείλει να εκπαιδεύεται από τώρα στη στέρηση αυτής ακριβώς της ελευθερίας. Και να το κάνει χωρίς καμιά ενοχή μη και τυχόν η δράση της είναι αντίθετη στις τέσσερις ελευθερίες που κατοχυρώνει για το κεφάλαιο η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ετσι θα αρχίζουν να ξεχωρίζουν στο κέντρο της αγοράς οι «φίλοι του λαού», που όποτε αφέθηκαν ανεμπόδιστοι έσπειραν μόνο τρόμο και πόνο για τους από κάτω.

Οταν η αστική τάξη αξιώνει να μπει η Αστυνομία της στα πανεπιστήμια και το κραυγάζουν επιτακτικά τα κόμματά της και ο Τύπος της για να επιβάλει το νόμο και την τάξη, τότε ...κρέας μυρίζει.

Είναι δουλειά του εργατικού κινήματος να πάρει πάνω του την υπόθεση υπεράσπισης του δημόσιου, για το λαό και τα παιδιά του, πανεπιστημίου, να διεκδικήσει μαζί με φοιτητές και σπουδαστές μια επιστήμη, που όχι μόνο θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά ακριβώς γι' αυτό και θα βάζει απέναντι το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Κι άσε τις γραβάτες στα πάνελ να ανησυχούν για τη βία.