Αρνούνται να κατονομάσουν την ελεύθερη αγορά, δηλαδή τον καπιταλισμό και τα κόμματα που τον διαχειρίζονται μέχρι σήμερα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα δορυφορικά κόμματα στους δύο παραπάνω είτε από δεξιά είτε από «αριστερά», δηλαδή ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΡΙΖΑ.

Ετσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματι με τον προσδιορισμό της ακρίβειας και όποιος βλαστημά τις τιμές, βλαστημά το πετρέλαιο, τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου, αλλά δε βλαστημά τη μήτρα που γεννά όλα τα παραπάνω, τον καπιταλισμό και τα κόμματα - διαχειριστές του, το μόνο που καταφέρνει είναι να ανακυκλώνει την εξαθλίωσή του, να παραμένει και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, ενώ θα μπορούσε να είναι η λύση του υπό προϋποθέσεις ταξικής συνειδητοποίησης της θέσης του.

Μέσα στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής, δηλαδή στις μέχρι σήμερα ταξικές κοινωνίες, η αξία χρήσης ενσωματώνει μέσα της μια ιδιότητα, που δεν είναι φυσική, προϋπάρχουσα, εν τη γενέσει θα λέγαμε, αλλά καθαρά κοινωνική και είναι η ανταλλακτική αξία.

Αυτό σημαίνει ότι ένα εμπόρευμα ανταλλάσσεται με ορισμένο τρόπο με άλλα εμπορεύματα π.χ. 1 παντελόνι = 10 σκαπάνες. Στην πορεία, βέβαια, των ταξικών κοινωνιών σ' αυτήν την εξίσωση μεσολαβεί το χρήμα και αντικαθιστά την άμεση ανταλλαγή με διαμεσολαβημένη. Ωστόσο, βλέπουμε ότι πρόκειται για ανόμοια πράγματα, παντελόνι και σκαπάνες. Αυτό που δίνει τη δυνατότητα στα εμπορεύματα, ενώ είναι ανόμοια, να συγκρίνονται είναι η εργασία. Γιατί ό,τι παράγεται σ' αυτόν τον κόσμο, παράγεται από την ανθρώπινη εργασία, αυτή είναι και η γέφυρα ανάμεσα σε ανόμοια εμπορεύματα.

Το πράγμα όμως στραβώνει, γιατί αυτή η μοναδική ιδιότητα της ανθρώπινης εργασίας να παράγει αξίες είχε και έχει κοινωνική διάσταση.

Λειτουργούσε μέσα σε ταξικές κοινωνίες και λειτουργεί και σήμερα μέσα σε μια κοινωνία που η ολιγαρχία του πλούτου επιβάλλει η συντριπτική πλειοψηφία των λαών να παράγει συνεχώς εμπορεύματα, για να κερδίζουν αυτοί όλο και περισσότερο. Με δεδομένο ότι μιλάμε σήμερα για την καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή, αυτό επιβάλλει να θυμηθούμε και πάλι τον Μαρξ που έλεγε ότι ο απόλυτος νόμος του καπιταλισμού είναι η υπεραξία, δηλαδή η απλήρωτη εργασία, άρα δημιουργημένων αλλά απλήρωτων στον εργάτη εμπορευμάτων.

• Χαμηλά μεροκάματα και μισθοί δηλαδή, φτηνή εργατική δύναμη.
• Ακριβά εμπορεύματα, από την άλλη, που κάθε μέρα γίνονται και πιο απρόσιτα για το λαϊκό βαλάντιο.

Επομένως, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ, ούτε τα διπολικά οράματα με ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να αποβάλουν αυτό το καρκίνωμα, να λύσουν αυτήν την αντίθεση. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κάποιος ότι όλοι αυτοί θα βάλουν φρένο σ' αυτό που τους θρέφει:

Στην ανθρώπινη εκμετάλλευση, στην παραγωγή υπεραξίας, στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας.

Τη συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων σε ένα μέτωπο αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό για τη Λαϊκή εξουσία τη Λαϊκή οικονομία, το σοσιαλισμό -κομμουνισμό.

Σ' αυτήν την κοινωνία καταργείται το εμπόρευμα άνθρωπος, σ' αυτήν την κοινωνία η παραγωγή οργανώνεται για να θρέψει πλουσιοπάροχα το λαό, να του προσφέρει παιδεία, υγεία, ψυχαγωγία, πολιτισμό, αθλητισμό και πρόνοια δωρεάν.

Ο στόχος της δεν είναι η εμπορευματική παραγωγή, αλλά η παραγωγή των προϊόντων και η οργάνωση της μοιρασιάς τους με σχέδιο και με βάση το «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Μειδιούν, βεβαίως, οι αστοί όταν ακούνε αυτά, χλευάζουν οι μεγαλοκαναλάρχες με τις αργυρώνητες πένες δίπλα τους, οι λογής λογής σκυφτοκέφαλοι αυλικοί και μικροαστοί ανατριχιάζουν.

Τους εφιάλτες τους θέλουν να διώξουν γι' αυτό και αντιδρούν έτσι. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τι κάνουν αυτοί και τα κόμματά τους. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε εμείς.

Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να ζούμε στην καπιταλιστική κόλαση του Δάντη, με ινστιτούτα καταναλωτή, με ΜΚΟ, με παρατηρητήρια τιμών, άβουλοι τροχονόμοι της μιζέριας και της εξαθλίωσής μας, υποταγμένοι στη μοίρα μας, προϊόντα προς κατανάλωση στις κρεατομηχανές τους.

Η ώρα, λοιπόν, της επιλογής δεν αφορά στο αύριο.

Αφορά στο ΤΩΡΑ και πρέπει να είναι βαθιά και συνειδητά κόκκινη!