«Το σκηνικό των αλαζονικών αντιδράσεων επαναλαμβάνεται τώρα σε μεγαλύτερη ένταση, αφού τη ζημιά έκανε μια μικρή χώρα. Αναμφίβολα το ιρλανδικό "όχι" εγείρει ένα σοβαρότατο εμπόδιο (...) αυτή είναι η όψη (...) η άλλη είναι η διάχυτη κρίση πολιτικής νομιμοποίησης που εκδηλώνεται όποτε πραγματοποιείται δημοψήφισμα. Δεν πρόκειται για κλασικό ευρωσκεπτικισμό. Πρόκειται κατά κανόνα για ένα ισχυρό ρεύμα δυσφορίας που αναπτύσσεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όλες σχεδόν τις χώρες - μέλη. Δυσφορία, που πηγάζει από το κύμα ακρίβειας, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και τη σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Ο κοινός παρονομαστής είναι η τάση κάθε κοινωνίας να περιφρουρήσει τον τρόπο ζωής της (...) τα όχι είναι περισσότερο εσωτερική πολιτική αντίδραση και λιγότερο άρνηση του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης» (ο Σταύρος Λυγερός στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η Ιρλανδία παρακαλάει δεξιά και αριστερά στην Ευρωπαϊκή Ενωση να μην την κατεβάσουν από το τρένο. Τη ζηλεύει κανείς;» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

«Η ελληνική πολιτική ζωή είναι προφανές ότι επιστρέφει με γοργά βήματα στον αστερισμό βαθύτατων πολώσεων και πικρής εκκαθάρισης λογαριασμών. Κανείς δεν υποστηρίζει τη συγκάλυψη - το αντίθετο: το "όλα στο φως" συνιστά πάγια θέση αυτής της εφημερίδας. Αλλά ας το έχουμε κατά νου: όσο η δημόσια ζωή καταναλώνει τη σκανδαλολογία και παραμένει προσκολλημένη στην γκρίζα ζώνη που αυτή δημιουργεί τόσο απομακρύνεται η πολιτική από το πεδίο επίλυσης των προβλημάτων» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).