Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Ο ένας, υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, «έτυχε» να είναι εκεί, στην Κολομβία, την ώρα που γινόταν η επιχείρηση για την Μπετανκούρ. Τον άλλο, λέει, ούτε που τον ειδοποίησαν. Η ίδια, η πρωταγωνίστρια, που έσπευσε να πλέξει το εγκώμιο του κολομβιανού στρατού, δεν έδειχνε και τόσο ετοιμοθάνατη, όπως ισχυρίζονταν τόσο καιρό τα ρεπορτάζ. Το δε μήνυμα που έβγαλαν διάφοροι από αυτήν την ιστορία είναι πως δε δικαιολογείται στη σημερινή εποχή ο ένοπλος αγώνας.

Εντελώς συμπτωματικά αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που ο καπιταλισμός διαχειρίζεται όλο και πιο δύσκολα τις κρίσεις του. Σε βαθμό μάλιστα που αυτό να προκαλεί έντονη ανησυχία σε «αριστερούς» που προβάλλουν ως λύση την επανίδρυση του πολιτικού συστήματος ώστε να προλάβουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις.

Το ωραίο είναι πως οι σοσιαλδημοκράτες συναγωνίζονται, σ' αυτήν την αγωνία για το σύστημα, τους άλλους, τους καθαρόαιμους.

Μα, επανιδρύεται το σάπιο;

Τη δουλειά τους, βέβαια, κάνουν αυτοί. Εσύ, γιατί κλαις;

Οι ίδιοι οι αστοί σου λένε πως είναι πολύ αργά για κλάματα για όλους!

Μην τσιμπάς, λοιπόν, στον εύκολο στόχο. Δεν είναι ο τραπεζίτης ο ένας το πρόβλημα, είναι όλο το σύστημα από την οικοδόμησή του άθλιο.

Και μην ξεχάσεις ποτέ ποιοι ψήφισαν το Μάαστριχτ.

Θα τους βρεις, αύριο, μεθαύριο, μπροστά σου να αλωνίζουν και να σε διαβεβαιώνουν πως αυτοί - επειδή κατέχουν ένα «κινηματικό» κοκαλάκι της νυχτερίδας - θα διαχειριστούν καλύτερα την αθλιότητά σου.

Μέτρα πίσω από τις λέξεις: Σου λένε - και σε προκαλούν - «μαζί τα έχουμε αποφασίσει όλα αυτά. Εμείς τα σχεδιάσαμε, εσύ τα ψήφισες και τα ξαναψήφισες. Τι κλαις; Σκάσε και σκάβε. Δουλειά σου το σκάψιμο, δικό μας το κυνήγι των κερδοσκόπων. Με ολίγη και από επανίδρυση του πολιτικού συστήματος θα τη σκαπουλάρουμε».

Θα τους αφήσεις να τη σκαπουλάρουν;

Ασχετο: Για τα ΤΕΕ θέλαμε να κάνουμε το τελευταίο σχόλιο, για τα εργατόπαιδα που συνήθως καταφεύγουν εκεί, τα παιδιά που τραβάνε μεγάλο ζόρι και που παρ' όλα αυτά δεν το βάζουν κάτω, παλεύουν για ένα χαρτί, μια διέξοδο. Γι' αυτό το ναρκοθετημένο σχολειό θέλαμε να γράψουμε τις τελευταίες λέξεις. Αλλά ήρθε απ' το τηλέφωνο το κακό μαντάτο, για τον Γρηγόρη τον Πετρόπουλο, τον σύντροφο των αντιιμπεριαλιστικών πορειών, τον φυσιοθεραπευτή, που όλο μας κυνήγαγε να προσέχουμε τη φυσική μας κατάσταση γιατί έχει ζόρια ο αγώνας και μας θέλει ολόκληρους. Τώρα; Μια επιλογή είναι το κλάμα, αλλά δε μάθαμε έτσι. Η άλλη είναι ανασκούμπωμα για την αναπλήρωση και για ακόμα πιο ισχυρό μέτωπο. Με τις ανταποκρίσεις να καταφθάνουν από τη σκοπιά της «Πρέσπας», της διαρκούς και εντεινόμενης αντιιμπεριαλιστικής δράσης, η επιλογή είναι προφανής. Προχωράμε...