«Στα 93 του χρόνια θυμάται μόνο λάθη, ήττες και διασπάσεις. "Ημασταν πολύ ισχυροί, διοικούσαμε πολλές πόλεις και βιαζόμασταν, θέλαμε να κυβερνήσουμε τη χώρα. Ο Μόρο απάντησε ότι χρειαζόταν χρόνο. Δεν του τον έδωσαν (...) σκότωσαν τον Μόρο, πέθανε ο Μπερλινγκουέρ κι όλα τέλειωσαν" (...) το κόμμα διασπάται ξανά, ο Ακίλε Οκέτο θάβει το σφυροδρέπανο (...) ο Ινγκράο κάνει την αυτοκριτική του "δώσαμε υπερβολική σημασία στη Δυτική Ευρώπη και υποτιμήσαμε την Ανατολική" αρνείται όμως ότι η ήττα ήταν ολοκληρωτική "κατακτήσαμε πόλεις και τις κυβερνήσαμε, δημιουργήσαμε ένα συνδικάτο με μεγάλη εφευρετικότητα, κάναμε διάλογο με την εκκλησία, αλλά, ναι, δεν αλλάξαμε τη χώρα"» (στα ΝΕΑ με αφορμή την έκδοση ενός βιβλίου από τον πρώην ηγέτη του άλλοτε Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας).

«Δεν επετεύχθη ο κεντρικός στόχος του '68 που ήταν να ανανεωθεί στο σύνολό του το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Η αντίσταση σ' αυτό της δογματικής μερίδας του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα ήταν οξύτατη και ισχυρή. Βεβαίως οφείλεται στη μεγάλη ενίσχυση και βοήθεια που πήρε από το εξωτερικό. Μέσα σ' αυτήν την άνιση μάχη (...) επικράτησε η δογματική πλευρά όπου κέρδισε και το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων κομμουνιστών (...) ο δρόμος που άνοιξε το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν ο δρόμος που ακολουθήθηκε και με τη νέα διάσπαση του ΚΚΕ το '91 (...) η νίκη των δυνάμεων της ανανέωσης περνάει μέσα από την ήττα του δογματισμού» (ο Τ. Μπενάς στην ΑΥΓΗ).

«Προς ξεκαθάρισμα λογαριασμών αναφορικά με τα ζητήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά τον 20ο αιώνα στην Ευρώπη οδεύει ο Περισσός (...) οι προσεγγίσεις συνιστούν και μια απόπειρα για θεωρητικές επαναπροσεγγίσεις οι οποίες κινούνται (...) σε πιο "σκληρή γραμμή", όπως π.χ. απορρέει από τη θέση ότι στόχος είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω σε κάθε μορφή εμπορεύματος» (μία ακόμα συγκλονιστική αποκάλυψη με υπογραφή «Λ. Σταυρόπουλος» στο ΒΗΜΑ).